Straatrat | ✔

Hoofdstuk 4. | Tafel negen

∞
M I A

"Ik moet zo werken," deel ik mee aan mijn familie terwijl we aan de eettafel zitten.

"Waarom eet je dan mee?" zegt mijn broer verbaasd. "Het enigste voordeel aan werken bij de McDonalds is dat je er non stop friet kan eten."

"Als ik dat doe, krijg ik direct ontslag," antwoord ik grinnikend.

"Dus je zit vrijwillig de hele dag in de frituurlucht starend naar hamburgers die je niet mag eten?" Ik knik bevestigend. "Ik had allang ontslag genomen."

"Stil, Quin. Ze heeft tenminste een baantje," zegt mijn moeder om een verdere discussie te voorkomen.

"Ik heb geen tijd voor een baantje, ik moet drie keer per week trainen en speel ook nog wedstrijden. Dan heb ik geen tijd om ook nog fastfood te gaan staan bakken," gaat Quinten tegen haar in.

Ik eet een laatste stukje wortel en daarna nog een half bord gevuld met alleen maar appelmoes. Als ik dat op heb, sta ik op en doe mijn jas en schoenen aan die ik in de woonkamer had neergegooid tot ergernis van mijn moeder.

"Succes lieverd, hoe laat ben je klaar?" vraagt mijn moeder nog voor ik door de deur van de gang wil lopen.

"Tien uur ongeveer," antwoord ik. Ik ben expres in de avond gaan werken zodat ik meer verdien. Dat leek me eerst een slim plan, maar nu ik zie hoe druk het er is in de avond, had ik liever gehad dat ik in het weekend in de middag zou gaan.

"Doei!" roep ik nog waarna ik de voordeur open en naar buiten stap. Ik voel direct de koude wind. Gelukkig regent het niet zoals de afgelopen tijd.

Ik pak mijn fiets. Het is bijna donker, dat is nog iets wat ik haat aan in de avond werken. Het is doodeng om door die enge wijken te fietsen in de nacht als het donker is, maar ik heb weinig andere keus.

Ik stap op en fiets daarna richting de McDonalds. Ik heb het blauwe geruite overhemd en de zwarte broek met het zwarte schort al aangetrokken dus dat hoeft straks niet meer. Ik zet mijn fiets even later neer en loop via de personeelsingang naar binnen.

"Mia, wat ben je laat," zegt mijn manager, Bob. Hij is een vervelende en chagrijnige man, maar dat zijn mijn meeste collega's eigenlijk. De meesten zijn al wat ouder en werken er langer waardoor ze zich meer waard voelen dan ik die er nog niet zolang werk.

"Ja het spijt me," zeg ik snel. Ik doe de deur achter me dicht en loop de keuken in. Direct ruik ik de bekende lucht van frituur en zie meerdere mensen aan het bakken.

"Ik vergeef je voor deze keer," zegt Bob. "Ga nu maar gauw wat bestellingen opnemen en daarna schoonmaken. Het is een drukte van jewelste vanavond. En zorg wel volgende keer dat je op tijd bent en je haar in een staart doet. Je kent de regels."

Snel haal ik een elastiekje van mijn pols en doe een staart in mijn haar. Daarna loop ik snel naar de balie waar ik begin met het opnemen van de bestellingen van vooral oudere mensen die niet begrijpen hoe het scherm werkt.

"Ik wil graag een grote friet met een Big Mac en een cola," zegt een oudere man. Hij komt hier wel vaker, altijd alleen wat best zielig is.

"Komt eraan, uw bestellingnummer is 084, zoek maar ergens een plekje dan kunt u het ophalen als het nummer wordt omgeroepen." Ik print een bonnetje uit met het nummer en geef die aan de man die ergens gaat zitten.