Straatrat | ✔

Hoofdstuk 57. | Geen toekomst

∞
M I A

"Welk verhaaltje wil je?" vraagt ik aan Cedro, die naar zijn grote boekenkast kijkt die in zijn kamer staat. Het is iets na zeven uur en dat betekent dat hij precies op tijd naar bed gaat. Je kon ook wel merken dat hij moe begon te worden, half acht is dus echt de max voor hem. Gelukkig heeft hij nog wel gedoucht.

"Die van Tip de muis!" roept hij enthousiast. Ik ben net te klein om het boekje van de hoogste plank te pakken, maar gelukkig is Alex er, met zijn één meter negenentachtig. Hij pakt het boekje met gemak van de plank en geeft het aan mij.

"Ga je liggen dan?" vraag ik aan Cedro, die knikt en meteen zijn bedje in kruipt. Daarna ga ik bij hem op zijn bed zitten en Alex gaat weer op een stoel zitten naast zijn bed. Vervolgens begin ik met het lezen van het verhaaltje en laat hem de plaatjes zien. Ondertussen zie ik zijn oogleden zwaarder worden en wanneer het boekje uit is, valt hij bijna in slaap. "Slaap lekker, Cee."

"Zie je morgen, monstertje," glimlacht Alex mompelend en hij geeft zijn broertje een aai over zijn donkere haar. Vervolgens leg ik het boekje op zijn nachtkastje en voorzichtig lopen we de slaapkamer uit, net daarvoor doen we het licht uit en de deur op een kiertje, zoals hij graag wilde. Met Alex achter me aan loop ik stilletjes de trap af, tot we weer beneden zijn. "Wat wil je doen? Is er iets op TV vandaag?"

"Er is nooit wat op TV, daarom hebben ze Netflix uitgevonden. Ze hebben hier ook gewoon Netflix, dus als je lief bent kijk je zo even een nieuwe docufilm met me," zeg ik. Ik wil die film al een tijdje zien, maar ben er nog niet aan toegekomen.

"Je bedoeld die ene over dat meisje dat ontvoerd wordt en zo?" vraagt hij. Ik knik. "Wil je dat echt kijken? Word je daar niet bang van ofzo?"

"Nee joh, ik heb jou toch?" grijns ik. "Als ik ontvoerd wordt, ruil ik jou gewoon snel als slachtoffer." Lachend schudt hij zijn hoofd.

"Ik dacht even dat je aardig tegen me deed," zegt hij grijnzend.

"Je kent me toch," imiteer ik zijn eerdere woorden van vandaag. "Maar ik moet eerst wel even de afwas doen en zo. En daarna moet ik Peter appen hoe het nu gaat met de bevalling, zonet had Miranda al weeën."

"Is goed, dan eet ik vast alle kipnuggets op die er nog over zijn," zegt Alex en hij loopt naar de keukentafel waar de doos met nuggets staat.

"Ik zou het niet doen als je je handen wilt houden," zeg ik en ik sla snel zijn handen van de doos. Hij grinnikt.

"Jij altijd met je kipnuggets," zegt hij. "Zou bijna zeggen dat je daar meer om geeft dan om mij."

"Zou je bijna zeggen hè," zeg ik zo serieus mogelijk. Lachend loopt hij terug naar de bank en laat zich daarop vallen. Vervolgens zet hij de TV aan en begint wat rond te zappen. Ik vervolg mijn weg naar de keuken en begin met het in de vaatwasser zetten van de borden die we hebben gebruikt, tegelijkertijd doe ik de afwas die er nog stond ook maar even. Minder werk voor Peter en Miranda.

"Kom je nou nog zitten? Je bent geen facking schoonmaker?" hoor ik Alex roepen vanuit de woonkamer.

"Ik ben al klaar, ik warm alleen de kipnuggets nog op!" roep ik terug. Ik zet het eten snel in de magnetron en na een minuut haal ik ze eruit, met de sauzen die we nog over hebben. "En we moeten alles wel schoon houden hier. Ze laten ons gratis in hun huis slapen met vertrouwen dat we er goed voor zorgen."

"Ze wilden gewoon een oppas," zegt Alex nonchalant. "Nou hup, ga je ontvoer docu maar op zoeken." Hij geeft me de afstandsbediening en al snel staat de TV op Netflix, waarna ik de naam ervan intyp. Vervolgens druk ik op play en ga in een hoekje op de bank zitten. "Waarom zo ver weg?"