Straatrat | ✔

Hoofdstuk 31. | 'The Joker'

∞
M I A

"Waar is je fiets?" vraagt Alex als we naar buiten lopen. Hij kijkt om zich heen, maar ziet nergens mijn zwart met bruine fiets staan.

"Ik ben lopend," antwoord ik.

"Lopend? Is dat niet een facking uur lopen of zo? Vanaf jouw huis naar hier?" Hij haalt zijn scooter uit de garage.

"Ja ongeveer, ik wilde een keer sportief doen," zeg ik. Hij kijkt me hoofdschuddend aan, maar ik zie wel een kleine glimlach op zijn gezicht.

"Ga maar achterop dan," zegt hij zodra hij op zijn scooter is gestapt. Ik knik en ik ga achterop de Vespa zitten. Niet veel later rijden we weg. Wanneer hij een stoepje afrijdt, hou ik hem in een reflex vast. Meteen laat ik hem weer los en probeer me vast te houden aan de scooter.

Ergens ben ik wel blij dat hij me heeft verteld over waarom hij aanrakingen zo erg haat. Het helpt me heel goed om hem nu te begrijpen, als ik hem was zou ik het ook niet fijn vinden als mensen me aanraken na zo'n trauma.

We rijden door de stad en de wind die door mijn haren blaast, voelt vrij. Alex heeft de muts van zijn hoodie over zijn hoofd, maar nog steeds is zijn haar wel te zien. Ik heb gevraagd of hij zijn haar een keer niet kon doen en hij was het ermee eens. Met als gevolg dat zijn zwarte haar die onder de muts vandaan komt, wat er super aantrekkelijk uit ziet.

"Shit," zeg ik, als we aankomen en ik me realiseer dat ik natuurlijk helemaal geen geld bij me heb. "Ik heb geen geld."

"Boeit niet, ik betaal sowieso," zegt hij meteen. Hij zet zijn scooter in de stalling en draait daarna het wielslot erom heen. Vervolgens loopt hij met mij achter zich aan de bios binnen, richting de balie. "Twee keer the Joker." Zijn stem klinkt brommend, maar de vrouw achter de balie knikt vriendelijk en geeft hem de kaartjes.

"Twintig euro alsjeblieft," zegt ze. Ik hoor Alex even iets mompelen wat klinkt als 'fucking oplichters' maar daarna geeft hij het geld wel, contant natuurlijk. Daarna lopen we samen naar de plek waar ze de snacks verkopen.

"Wat wil je?" vraagt hij aan mij. Ik kijk rond en zie mijn favoriete m&m's staan, de blauwe. Maar ik weet ook dat die twee euro per zak kosten in de bios en dat is pas oplichterij.

"Ik hoef niks," zeg ik daarom. Hij knijpt zijn ogen samen.

"Hoezo?"

"Ik heb geen geld, weet je nog?" mompel ik beschaamd.

"En ik betaal, weet je nog?" zegt hij ter verduidelijking. Ik blijf stil, ik wil niet dat een middagje bios hem dertig euro kost en mij helemaal niks. "Best, ik kies wel."

Hij loopt naar de balie en begint te praten tegen de vrouw die knikt. Daarna pakt ze een grote bak en vult die helemaal met popcorn, gevolgd door twee bekers drinken. Uiteindelijk pakt ze ook de blauwe zak m&m's. Alex betaald alles contant en loopt daarna onhandig met alles naar mij toe.

"Graag gedaan," zegt hij. Hij geeft me een van de bekers drinken, waar cola in zit, en daarna ook de zak blauwe m&m's. Samen lopen we naar de zaal en zoeken we het beste plekje uit. "Bovenaan kan je het het beste zien." Hij loopt naar de bovenste rij, precies in het midden. Maar precies wanneer wij er willen gaan zitten, gaan er twee andere jongens zitten.