Straatrat | ✔

Hoofdstuk 81. | Omgekeerde fotolijst

∞
A L E X A N D R O

Gefrustreerd gooi ik mijn telefoon aan de andere kant van het bed. Weer dat fucking ene vinkje voor de zoveelste keer de afgelopen week. En niet alleen op WhatsApp, op elke kaulo app waarmee ik met haar kan praten; Snap, Insta zelfs op TikTok heeft ze me geblokkeerd terwijl ik die app alleen maar heb zodat zij op mijn telefoon TikToks kon kijken wanneer haar telefoon leeg was.

Echt het moment dat ik thuis kwam, blokkeerde ze me. En dat heeft ze nog nooit eerder gedaan, niet op alles waarmee ik contact kan zoeken. Ik heb haar wel honderd keer probeert te bellen de afgelopen week, maar elke keer lukt het niet. Hetzelfde met alle berichten die ik heb gestuurd. Ze is al klaar met me voor ik de kans heb gehad om het uit te leggen.

Ik leun even met mijn hoofd op mijn handen, terwijl ik me besef hoe leeg en zinloos het leven is zonder haar. Ik mis letterlijk facking alles, van haar lach tot aan haar irritante gewoonte om me te laten schrikken die ze de laatste tijd had ontwikkeld. Ik mis haar geur, haar warmte. Vooral tijdens het slapen, wat ik amper nog doe nu zij er niet meer is. Het is zo anders als je opeens alleen moet slapen nadat je daarvoor maandenlang de hele tijd met iemand anders hebt geslapen, ik mis die warmte van haar gewoon zo. Ik mis haar zo kaulo erg, en het wordt met de dag erger.

Weet je? Fuck it. Ik weet dat het het laatste is wat ze wil, maar ik moet het haar gewoon uitleggen. De hele week heb ik mezelf tegen gehouden om haar op te zoeken, hoe moeilijk dat ook was. Maar nu niet meer, het is een facking week geleden en ik wil en moet het haar nu gaan uitleggen, daarna maakt ze maar de keuze wat ze nu wil. Ik kan hier niet gaan zitten met allemaal zelfmedelijden terwijl ik niet eens alles heb geprobeerd om haar terug te krijgen.

Ik pak mijn telefoon weer en loop naar beneden, waar ik mijn jas van de kapstok pak. Vervolgens doe ik mijn schoenen aan en maak snel een veter in mijn linkerschoen die natuurlijk weer los moet zijn.

"Ga je naar Mia?" vraagt Nicolas die in de deuropening staat. Hij heeft zijn handen in zijn broekzakken en een domme glimlach op zijn gezicht.

"Ja," zeg ik eerlijk.

"Ik weet niet wat je hebt gedaan waardoor jullie ruzie hebben, maar raak haar niet kwijt, oke? Jullie zijn voor elkaar gemaakt, dat zie je meteen," zegt hij dan. Ik sta op en kijk even naar hem, waarna ik knik. "Kijk maar of je nog thuis komt vanavond."

"Is goed." Ik open de voordeur en ga daarna naar de garage om mijn Vespa eruit te halen. Even later stap ik op en rij richting Mia haar huis.

Veel tijd om na te denken over die keuze die ik heb gemaakt en wat voor gigantische facking ruzie dit kan veroorzaken, zet ik mijn scooter op de oprit en loop zo naar binnen, de deur zit niet eens op slot.

Beneden is helemaal niemand, het is compleet leeg. Haar moeder is er niet, zij niet en haar broer ook niet. Ik heb ook geen idee hoe het nu met ze gaat, misschien zijn ze wel bij iemand anders ingetrokken om alle shit even te vergeten, dat kan ik best snappen. Haar moeder was ook niet in staat om iets in het huishouden te doen, laat staan Mia.

Toch geef ik nog niet op en loop de trap op naar boven. Ook daar is helemaal facking niemand, de deur van haar kamer staat wel gewoon open. Zonder dat ik echt door heb, loop ik naar binnen.

Meteen zie ik alle herinneringen weer voor me en voel ik mezelf misselijk worden. Ik zie haar bureaustoel waar ik opzat terwijl we leerden en ik voel gewoon haar hoofd weer op zijn schouder, terwijl ze in mijn oor blies om me te irriteren. Als ik haar bed zie voel ik weer hoe ze in mijn armen lag met haar warme lichaam tegen me aan, fuck.

Dat misselijke gevoel wordt alleen maar erger als de foto die normaal altijd op dezelfde plek op haar nachtkastje er niet meer staat. Ik weet hoeveel die foto voor haar betekende, het was een die we hadden gemaakt op Cura. Ze vroeg zelfs zo'n random andere toerist om hem te maken.