Straatrat | ✔

Hoofdstuk 80. | Brieven met geld

∞
A L E X A N D R O

Ik wacht trillend met mijn been in de bezoekerszaal van de gevangenis. Eerlijk, ik heb geen idee waarom ik hier naar toe ben gegaan, maar het leek me de beste optie.

De afgelopen dagen waren in twee woorden een fucking drama. Mia is mentaal een wrak, hoe erg ze zich ook probeert groot de houden voor haar moeder, huilt ze minstens elke avond in mijn armen. Ik denk serieus dat iets me ooit zo facking veel pijn heeft gedaan als haar zo fucked up te zien. En dat schuldgevoel dat ik heb, ik zweer dat het me opvreet.

Hoe erg haar moeder ook heeft geprobeerd om met goede advocaten John thuis te krijgen om daar zijn zaak af te wachten, is het niet gelukt. Hij is diezelfde avond nog naar de gevangenis gebracht om het daar af te wachten. En voor zijn echte zaak begint, duurt het nog wel even, tot die tijd zit hij hier.

Dan vliegt de deur open en loopt John door de deur heen. Iedereen kijkt even om, maar focust zich daarna al snel weer op hun eigen gesprek. Hij lijkt nogal verbaasd te zijn om mij hier te zien en niet zijn vrouw of kinderen, maar toch loopt hij naar me toe.

"Wat doe jij hier, jongen?" Hij gaat voor me aan de tafel zitten. Om zijn armen zitten allang niet meer de dure horloges en armbanden als toen hij hier kwam. Als hij echt schuldig wordt bevonden door die fucking rechter gaan ze alles van hem pakken, nog meer dan nu.

"Wat nu?" vraag ik fluisterend. "Het is een facking drama bij je thuis. Je vrouw zit constant te bellen met advocaten en wordt de hele tijd lastig gevallen door kaulo journalisten. Je dochter is totaal een wrak, ze probeert d'r moeder te helpen, maar kan niet stoppen met janken in de nacht. En je zoon heb ik überhaupt niet eens meer thuis gezien sinds hij naar z'n chick is gegaan nadat je werd afgevoerd." Geschrokken kijkt hij me aan.

"Ik weet het, Alex. Ik had nooit gewild dat het zo zou gaan, iemand moet hebben gepraat," zegt hij, als hij om zich heen heeft gekeken. Hij is nog niet schuldig en dat moet ook niet gebeuren, niemand mag het precieze gesprek horen. "Jij was het niet, toch?"

"Wat the fuck? Hoe kan je dat denken, jezus?" vraag ik, terwijl ik rustig probeer te blijven. "Ik zit shit te verbergen voor je gebroken familie, waaronder mijn eigen vriendin, terwijl me dat zo'n kut gevoel geeft en je zegt dat ik de snitcher ben? Hou je bek, godverdomme."

"Sorry, je hebt gelijk. Dat had ik niet moeten zeggen," zucht hij. "Kijk, als ze echt veel bewijs tegen me hadden was het allemaal wel sneller gegaan, ze hebben dus waarschijnlijk amper wat. De kans dat is vrijgesproken wordt ligt volgens mij best hoog, en volgens m'n advocaten ook. Het is gewoon zaak dat m'n familie bij elkaar gehouden wordt tot ik terug ben."

"Hoe wil je dat gaan doen? De kans dat ze je ooit nog willen zien wordt met de dag kleiner," maak ik hem duidelijk.

"Ik ga het ze uitleggen als ik vrij ben, Yvonne verlaat me niet. We hebben zoveel meegemaakt samen, maar de kinderen," zegt hij mompelend.

"Ik had je gezegd dat Mia er het meest onder zou lijden en dat doet ze nu. Ik ga niet toekijken hoe zij mentaal kapot gaat, man. Dat verdiend ze niet," sis ik.

"Weet ik, geloof me ik weet het. Geen van hen verdiend het. Ik deed het juist voor hun, zodat ze een goed leven konden hebben," zegt hij. "Je moet ervoor haar zijn, Alex."

"Natuurlijk, dat ben ik. Elke seconde van de dag," zucht ik. Ik haal even gefrustreerd een hand door mijn haar.

"Weet je wat we doen? Het laatste geld dat je hebt verdiend ligt in mijn bureau. Pak het, geef het aan de familie waarvoor je wilde werken en kap ermee, oke? Tot nu toe is er niks aan jou gelinkt en dat moeten we zo houden, als Mia erachter komt dat je erbij in zit, is dat de eindslag voor haar," zegt hij dan zacht. De bewakers bij de deur lijken gelukkig verder niet op ons te letten.