Straatrat | ✔

Hoofdstuk 12. | Skippen

∞
M I A

"Mia," hoor ik een schorre stem die ik niet herken als het irritante geluid van mijn wekker en heel even vraag me ik af waar ik ben.

"Jezus, Mia. Leef je nog?" zegt dezelfde stem weer, maar dit keer een stuk geïrriteerder. "Word eens wakker."

"Ik ben wakker," mompel ik zacht, maar ik open mijn ogen niet.

"Oke, kom dan." De stem loopt weer weg en laat mij achter in het bed, dat veel comfortabeler ligt dan het eerst leek. Dan zeg ik waarschijnlijk ook omdat ik heel erg moe ben, ik had nooit zo laat naar bed moeten gaan. En ook niet zoveel moeten drinken.

Ik sta op en wrijf even in mijn ogen. Ik draag nog steeds de trui van Alex, maar besluit dat ik die nu maar uit doe en mijn jurkje weer aantrek. Anders worden mijn ouders helemaal gek. Gelukkig heb ik ze gisteravond toen Alex naar zijn kamer liep, mijn moeder geappt dat ik bij Valerie sliep. Dat ik bij Alex zou slapen heb ik haar niet verteld. Dat leek me beter van niet.

Zodra ik het jurkje heb aangedaan, loop ik de slaapkamer uit naar de keuken waar Alex is. Ik merk dat ik heel veel hoofdpijn heb en kennelijk heeft Alex dat direct door, want hij begint te rommelen in de keukenkastjes die boven het aanrecht hangen. Hij haalt er een doosje met paracetamol uit en geeft die aan mij. Ook doet hij weer water in een plastic bekertje.

"Neem dat maar tegen de koppijn," mompelt Alex. Hij is alweer helemaal aangekleed en draagt zoals altijd een volledige zwarte outfit, bestaande uit een shirtje waar zijn armspieren en borstspieren goed uit komen en een zwarte joggingsbroek. Ook heeft hij zijn haar naar achteren gekamd en er een laag gel doorheen gedaan. Ik weet dat het raar is, zeker na wat er gisteren is gebeurd met Matthijs waar ik niet eens meer aan wil denken, maar ik merk meteen hoe erg ik me tot hem aangetrokken voel. Ik zou het kunnen ontkennen, maar veel zin heeft het niet. Ik denk dat elk meisje zich tot hem aangetrokken zou voelen.

"Heb je je jurk weer aangedaan?" vraagt hij dan. Ik kijk hem verbaasd aan.

"Jij was mij ook aan het uitchecken, dus dan doe ik hetzelfde," zegt hij. Ik zie een kleine glimlach op zijn gezicht wat een vreemd gevoel in mijn buik veroorzaakt. Zelf moet ik ook glimlachen, puur omdat hij het doet. "Maar waarom heb je hem aangedaan?"

"Leek me handiger als ik zo weer naar huis moet," leg ik uit. Hij knikt. Snel neem ik de paracetamol met het water erachter aan. Ik ril even door de vieze smaak, maar probeer het te negeren.

"Ik heb trouwens geen eten meer in huis, dus je moet thuis maar ontbijten," zegt hij.

"Prima, ik heb toch de eerste twee uur vrij," reageer ik daarop.

"Oke," zegt hij. "Trouwens, Mia. Kan ik je wat vragen?"

"Tuurlijk."

"Zit die jongen van gister bij ons op school?" vraagt hij. Ik voel mijn maag direct zeven keer omdraaien als ik weer nadenken over gisteravond. Hoe Matthijs' handen overal op mijn lichaam zaten, nog steeds voel ik ze branden. Dat is ook wanneer het tot me doordringt dat hij gewoon bij me op school zit, zelfs in mijn klas en ik hem dus elke dag moet zien. Meteen begin ik zwaarder te ademen en komt de hoofdpijn weer terug.

"Dat zie ik maar als een ja," mompelt Alex. "Fuck, oke als hij je lastig valt dan kom je naar mij, begrepen?"

Ik ben verbaasd door zijn plotselinge beschermende gedrag. Gisteravond stond hij me nog af te snauwen toen ik huilend voor zijn deur stond. Ergens heb ik daar nu spijt van, omdat hij nu waarschijnlijk denkt dat ik een watje ben die niet voor zichzelf kan zorgen. Maar aan de andere kant, dan had ik waarschijnlijk naar huis gemoeten en dat had zoveel gedoe opgeleverd met mijn ouders. Hen kan ik nooit vertellen wat er gebeurd is op het feest, omdat ze niet eens weten dat ik naar dat feest ben gegaan.