Straatrat | ✔

Hoofdstuk 41. | Blinde woede

∞
A L E X A N D R O

"We doen dit echt te weinig man, vroeger zaten we elke week, nu echt nooit meer," zegt Sarkis en hij schuift me een glas whiskey toe. Ik gooi het naar achteren, hopende dat de alcohol de pij die ik op dit moment in mijn borst voel, kan verdoven.

"Is zo, sinds je een chick hebt ben je echt een loser geworden," zegt Razi lachend. Hij blaast de wolk van zijn jonko mijn richting in.

"Ik snap het wel, ik zou ook liever pussy eten dan zuipen," reageert Sarkis daar weer op.

"Fuck off," snauw ik kwaad. Ik neem nog een glas whiskey en voel hoe ik nu echt moet kappen met de drank voor ik over m'n nek ga.

"Alex, je drinkt echt teveel man," zegt Ibrahim, als ik alsnog nog een glas pak. Het boeit me op dit moment echt niet wat m'n maag wil, ik wil gewoon de pijn niet meer voelen.

"Hoe kon ze dat doen," zeg ik, als ik weer een glas heb gehad en mijn hoofd laat vallen op de bar. Ik zie amper iets, alleen een waas. Ik zie alles wazig. De ogen van de andere mensen in de bar die me aanstaren, de bezorgde blik van Ibrahim en ook de barman die me weer een glas toeschuift. Terwijl ik probeer omhoog te komen om mijn lippen weer aan het glas te zetten, pakt Ibrahim het net voor mijn neus weg.

"Je zuipt jezelf coma in," zegt Ibrahim. Zijn stem klinkt bezorgd, maar ik heb er echt geen zin in nu. Ik heb nergens nog zin in. Dat hele facking ding dat mensen liefde noemen is de grootste bullshit ooit. Ik probeerde het echt, met alles wat ik in me had, maar nog steeds was het niet genoeg voor d'r.

"Geef terug," mompel ik en ik probeer het glas van Ibrahim af te pakken. Dat lukt niet en ik val bijna van de kruk af. Ik lach even.

"Jezus, man. Wat is er met jou?" vraagt Ahmet, die opeens ook naast me staat. Tenminste, ik dat het Ahmet is, ik kan het ook niet goed zien of horen en eerlijk gezegd boeit het me ook geen ene fuck.

"Wil je dat ik Mia bel of zo? Misschien weet zij wat er is," vraagt Ibrahim eerder aan Ahmet dan aan mij. Het moment dat ik haar naam hoor, voel ik de pijn weer en pak ik met een snelle beweging het glas van Ibrahim af om het op te drinken.

"Niet haar," kreun ik. De hoofdpijn neemt het van de pijn in mijn borst over en niet veel later kots ik volledig over mezelf heen. Godverdomme.

"Jezus Christus, Alex!" roept Ibrahim meteen. "Ik breng je thuis man, dit kan echt niet. Je bent echt kaulo lam en als je zo door gaat moeten ze je maag leegpompen of eindig je in facking coma." Ik wil tegen hem ingaan, maar voel alweer mijn maag inhoud naar boven komen, dus ik laat het maar. Hij pakt mijn Vespa sleutel van me af en stapt op. Volgens mij heeft hij geen eens een scooter rijbewijs hiervoor. Ik ga bij hem achterop zitten en niet veel later rijden we weg.

Na tien minuten komen we aan bij het huis van Manuel. Ik wil hier nu echt niet zijn, ik heb geen zin in dat matras in de bijkeuken of in Manuels gezeik. Of al helemaal niet in mijn moeders gezeik.

"Breng me naar het appartement," zeg ik daarom tegen Ibrahim. Hij knikt en direct rijden we door naar het appartement. De buurt is er compleet anders, maar op dit moment voel ik me hier meer thuis. Ibrahim loopt met mee de trap op en als we binnen zijn met de sleutel die ik altijd bij me heb, laat ik mezelf op de bank vallen.

De gedachte dat Mia hier is geweest nadat ze met die klootzak heeft gezoend, maakt me opnieuw kotsmisselijk en Ibrahim is net op tijd met de emmer, waar ik weer mijn halve maag inhoud in dump.

"Wat is er nou gebeurd man? Vertel op," zegt Ibrahim.

"Ze heeft hem gezoend, godverdomme," zeg ik met de walging in mijn stem.