Straatrat | ✔

Hoofdstuk 68. | "Schatje patatje"

∞
A L E X A N D R O

Ergens heeft hij gelijk en dat weet ik dondersgoed. Deze business is de trap omhoog naar veel geld en rijkdom, daar is Nicolas het perfecte voorbeeld van. En wat ik heb ik Mia te bieden in de toekomst? Geen ene fuck. Ik ben niet eens van plan een opleiding te gaan volgen hierna, dus geld kan ik vergeten. Misschien moet ik dan toch..

Wacht. Wat the fuck ben ik aan het doen? Ben ik dit nou serieus aan het overwegen? Gaan werken voor de criminele business van de vader van mijn vriendin? Ben ik compleet gek geworden?

"Sorry, maar nee. Ik ga dit niet doen," besluit ik dan. Verbaasd kijkt John me aan.

"Wat bedoel je? Wil je niet verzekerd worden van een goede toekomst met een goed inkomen?" vraagt hij. "Denk niet dat ik mijn dochter laat trouwen met een of andere armoedzaaier."

"Je kent me niet, ten eerste dat. Ik had geen geld toen ik jong was en ik was facking ongelukkig, maar dat kwam niet door het geld," snauw ik hem toe. No facking way dat hij me gaat verbieden om met Mia samen te zijn. "De enige reden waarom ik het werk deed was omdat ik geld nodig had, want ik dacht dat alles daar vanaf hing, maar nu weet ik dat dat niet zo is. Ik ben gelukkig door Mia, niet door het geld dat ik nu kan gebruiken van Nicolas. Als jij je hele band met je gezin op het spel wil zetten voor focking geld moet je dat vooral doen, maar ik niet meer. Ik ga geen risico's nemen als ze niet nodig zijn, ik heb jouw dochter beloofd dat ik ermee zou kappen, omdat ik het geld niet meer nodig heb, dus dat doe ik. Ik vind wel een andere manier om een inkomen te krijgen, maar niet zo. Niet meer."

"Oke," zegt John dan.

"Oke?" herhaal ik hem verbaasd. "Dat is het?"

"Ja, natuurlijk. Ik wilde het je alleen aanbieden omdat ik je talenten in zie, maar als jij het niet wil doen dan kan ik daar weinig aan veranderen," zegt hij. "Maar weet wel dat ik mijn dochter het allerbeste gun en ik niet akkoord ga met dat zij in de bijstand moet zitten omdat jij geen werk wilt. Dat verdiend ze niet."

"Weet ik, dat gaat ook niet gebeuren," reageer ik snel. Hij knikt. "John?"

"Ja?"

"Ga je het haar ooit vertellen?" vraag ik dan voorzichtig. Hij haalt zijn schouders op.

"Misschien wanneer ze het begrijpt. Als ze zelf kinderen heeft en begrijpt wat je daarvoor over hebt om ze het beste leven ooit te geven," antwoord hij. "En misschien ook niet. Alleen als ik zeker weet dat ze het gaat snappen."

"Dus ik moet sowieso met deze shit rondlopen tot zij een kind heeft? Misschien wel langer?" val ik dan naar hem uit. 

"Dat ligt eraan, als jij besluit het haar te zeggen, mag dat ook. Maar diep van binnen weet je wel dat dat geen optie is," grijnst hij. "We lijken meer op elkaar dan je denkt, Alex. Beide maken we keuzes die ons zelf alles kan laten verliezen, zolang we de personen om wie we het meest geven maar kunnen helpen en beschermen."

"Is dat waarom je dit doet? Om je familie te helpen?" vraag ik. Hij knikt.

"Quinten is een erg getalenteerde jongen, dat zagen we al toen hij klein was. Volgens zijn trainers heeft hij een hele grote kans om te gaan voetballen bij de grootste profclubs van de wereld en dat kost natuurlijk geld, zeker door die dure school van hem die sport als belangrijkste vak zien. Als advocaat verdien je niet genoeg voor dat allemaal, dus dit was mijn beste optie," legt hij me uit.