Take me to the Neverland

102 | odbicie

Peter najwyraźniej to zauważył, bo pacnął mnie w tą dłoń jak małe dziecko, gdy sięga po słodycz
— Dawaj to, bo mnie tu zaraz zabijesz — podwinął moją koszulę i zaczął wyciągać z pasa sztylety.

— Możesz mnie nie dotykać? — wycedziłam, ale nie usłyszał najwyraźniej, więc ugryzłam go w rękę, którą od razu cofnął z moich ust — Możesz mnie nie dotykać? — powtórzyłam.

— Niestety muszę, bo jesteś nieobliczalna — wyciągał kolejne noże, gdy w końcu zdenerwował się i szarpnął za pasek, który się rozpiął i wyrzucił go za siebie.

Wykorzystałam sytuację i szarpnęłam się, jednak natychmiast stłumił moje ruchy.

Drzwi pomieszczenia szybko się otworzyły, a w nich na moje szczęście stanął Fallor.

Natychmiast się szarpnęłam i chciałam krzyknąć, ale Peter złapał mnie z całych sił i wyciągnął nóż. Ustawił mnie tak, że leżałam głową na jego ramieniu, a przez jej odchylenie, miał idealnie dociśnięte ostrze do mojego gardła.

Wtedy to się bałam nawet ruszyć.

— Jedno słowo, a poderżnę ci gardło — zagroził, a mi odeszły wszelkie chęci ucieczki. Z płonącymi policzkami obserwowałam przez dziurki w skrzyni ruchy mojego kapitana, który gorączkowo mnie szukał.

Bałam się nawet wziąć większy wdech.

Czułam jak moje serce tłucze się w piersi i umówmy się. Nie było to przyjemne uczucie.

Czułam niesamowitą bezsilność, kiedy potencjalnie moja pomoc przechadzała się pare metrów ode mnie, a ja nie mogłam zakomunikować nawet obecności. A znajdowałam się w wielkim niebezpieczeństwie.

Czułam przyspieszone tętno i tłukące się w klatce piersiowej serce. 

Robiło mi się słabo i zaczęłam się trząść. Sztylet jednak przygniótł mnie mocniej do ramienia oprawcy. Zacisnęłam oczy i czekałam na to, co nadejdzie. Może na smierć, a może na cud.

Niestety Fallor szybko wyszedł z szalupy, a przy wyjściu kopnął ze złości framugę. To było straszne, że mnie szukał, a ja byłam obok. Pewnie się martwił.

Gdy wyszedł, w końcu zdobyłam się na odwagę by spytać o co chodzi.

— Czego ty chcesz?? — wycedziłam przez zęby, wciąż się nie ruszając, by nie ryzykować życia.

Peter przejechał językiem po wewnętrznej stronie policzka, ale nie odpowiedział.

Patrzyłam na niego wyczekująco, ale nie doczekałam się niczego.
— Zostawiliście mnie. Nie chcę nigdzie z wami wracać — warknęłam.

— Nie pytałem cię o zdanie — syknął i docisnął sztylet do mojego gardła na tyle, że rozciął mi skórę, a ja łapczywie złapałam powietrze.

Chciałam go poprosić, żeby odsunął ten nóż od mojej szyi, bo bardzo mnie to boli. Zdałam sobie jednak sprawę z tego, że on jest moim wrogiem. On wcale nie chce mi pomóc, wcale nie interesuje go mój stan i zdrowie. Peter jest chory psychicznie, a ja stałam się jego ofiarą. Trzy miesiące temu zostawili mnie na środku oceanu, a teraz oczekują, że ich przytulę i będę udawać, że nic się nie stało. Nauczyłam się żyć bez Zaginionych Chłopców. W moim świecie i tak minęło na tyle dużo czasu, że w żadnym stopniu nie opłacało mi się wracać i to właśnie przez Petera.

To Medd wyłowił mnie po sztormie całą zziębniętą, zmarzniętą i obolałą z oceanu. To Jack otulał mnie kocem, Nars podał posiłek, a Fallor zrobił pasowanie na piratkę.

Ja byłam piratką. Nie byłam już Zaginioną Dziewczyną. Nigdy nie byłam z resztą.

— Puszczaj mnie! — warknęłam i wyrwałam się. Chłopak, czym mnie zdziwił, natychmiast wziął nóż, żeby nie rozwalić mi gardła i złapał tak, żebym nie mogła się podnieść.

— Zamknij ten głupi pysk... — zaczął i sięgnął ręką do kieszeni — ...jedz — wyciągnął złoty proszek.

— No ty sobie chyba żartujesz — odepchnęłam jego dłoń. Wyrwałam się z uścisku i natychmiast sprzedałam mu uderzenie z tyłu. Wyskoczyłam w tempie natychmiastowym ze skrzyni i rzuciłam się do drzwi.

Endorfiny przebiegły przez moje ciało. Byłam szczęśliwa, że się wyrwałam. Nadzieja grzała się we mnie.

W momencie, gdy złapałam klamkę, poczułam na plecach łapę, która szarpnęła mnie i w ułamku sekundy pchnęła na ścianę tak, że z hukiem w nią uderzyłam.

Zanim się wyrwałam, Peter przycisnął mi dlon do twarzy i wcisnął proszek. Zakaszlałam i odepchnęłam FO od siebie, ale było za późno.

Straciłam czucie w nogach.

— Dobra, zamknij się — warknął, ale wtedy to już się wkurzyłam.

— Nie, to ty się zamknij! — wrzasnęłam, a wtedy nóż w sekundę powędrował na moja dlon, która głęboko rozciął. Nie zdążyłam nawet wrzasnąć? Bo zielonooki zasłonił mi usta dłonią.

— Ani dźwięku.