TRUE CROSS ACADEMY (SCHOOL OF MAGIC)

EPILOGUE

It's been a year since she left me alone. And until now, I can't accept the fact that she died because of saving me. Day after day, I am being miserable. I can't even paint a smile on my face. I am living the way I don't wanted to be. I am being devoured by great despair and misery.

Why do we have to end up like this?

Maybe there's a reason. Maybe our love is not meant to be. Maybe, we can only live together in the afterworld. Maybe, someday, our promise to not leave each others side might come true. Maybe....

After so many trials that we have gone, I only proved one thing. Forever is stupidity. Those who believes that forever exists are stupid. Forever didn't exist and that's the truth.

"Woohhh!!! Si Clyd nagse-senti na naman! Nandito naman ako eh. Handang dumamay kung kailangan mo- Aray naman Lira! Titigil na nga ako oh! Si Clyd kasi, dinadasalan na naman yung singsing na 'supposed to be' ay ibibigay niya kay Yuri!"

Mula sa pagkakatitig sa krus na may nakaukit na pangalan ni Yuri, unti unti akong napatingin sa kanila. At agad na bumungad sa akin ang mga nakangiti nilang mukha. And, what the hell is their problem? Tulad ko, labis din nilang dinamdam ang pagkawala ni Yuri. Ni hindi nga din sila makangiti, ngunit ngayon,.... Kahit si Alex na halos isang taon nang seryoso, nagbalik sa dati niyang ugali.

"Anong kabute ba ang tinira nyo hah?!" takhang tanong ko sa kanila ngunit sa halip na sagutin ako, nagsimula silang magtawanan ng walang humpay.

"Sorry! Hahahaha!!! You know, napag isip isip kasi namin na baka panahon na Clyd."

"Anong panahon na?"

"Panahon na siguro para mag move on tayo."

Move on? Kaya ko na bang mag move on? Kaya ko na bang kalimutan siya? Hindi ko kaya. At kapag iniisip kong kalimutan siya at tanggalin ng tuluyan sa aking sistema, pakiramdam ko, unti unti akong pinapatay. Lalo pa at lagi ko lang naaalala ang mga pangyayari nang araw na iyon....

Anong lugar ba ito? Nasaan ba ako? Sobrang dilim ng aking paligid na kahit ang sarili kong katawan ay hindi ko makita. Wala akong nararamdaman na kahit ano maski ang pagtibok ng aking puso. I am standing in the middle of nowhere. Ni hindi ko maigalaw ang aking katawan at kahit na ang pagpikit ay hindi ko man lang magawa.

This place is so peaceful and menacingly calm. I mentally cursed when I remember something. Yeah, I am on the verge of dying. Marahil ay patay na nga ako sa mga oras na ito. Ngunit kahit kaunting pagsisisi ay wala akong maramdaman. Alam ko sa sarili ko na masaya akong lilisan. Masaya ako dahil naprotektahan ko siya.

"Clyd..."

That voice! I tried to roll my eyes but all I can see is an eternal darkness. Alam kong hindi ito isang guni guni lang. Narinig ko ang boses ni Yuri. Hindi ko man siya makita ngunit alam kong napakalapit niya sa akin.

"Clyd, mabuhay ka para sa akin."

Pagkarinig ko sa sinabi niya na ito ay naramdaman ko ang muling pagtibok ng aking puso kasabay ng pagdaloy ng dugo sa aking katawan. I'm not yet dead. I'm still alive.

"Clyd..."

Mula sa kadiliman ay unti unting lumalapit sa akin ang isang imahe. Ang imahe ng isang taong kilalang kilala ko. Gusto kong tumakbo palapit sa kanya ngunit hindi ko magawa.

I just watched her as she comes closer to me. Nababalot siya ng nakasisilaw na liwanag at sobrang payapa ng kanyang mukha. Napakaganda ng kanyang ngiti na tila wala siyang kinakaharap na problema.

"Bumalik ka na Clyd. Maraming naghihintay sa pagbabalik mo." hindi ko alam kung bakit, ngunit naguunahang naglandas sa aking pisngi ang aking mga luha. Bakit ako nalulungkot ng ganito? Hindi ba't dapat akong magsaya dahil nakita ko siya?