Prios 2: Helderiet Woods

xxvii. Curses

Matagal nang masama ang loob ko sa pamilya ni Mr. Phillips mula nang sumugod sila rito para lang manggulo, pero hindi ko naman inaasahang sila pala ang dahilan ng lahat ng nangyari sa pamilya ko.

Ilang taon. Ilang taon kong tinatanong kina Mama kung bakit namin kailangang lumayas sa sarili naming lupa sa lone town. Ilang taon akong nagpagala-gala sa city para lang maghanap ng matitirahan dahil pinalayas kami sa lupang dapat sa amin. Ilang taon kong tinatanong ang sarili ko kung bakit ko kailangang maghirap sa paghahanap ng lugar kung saan puwede kong tawaging tahanan kahit umpisa pa lang, meron naman dapat kaming sariling lugar, tapos malaman-laman ko lang na sila pala ang may gawa ng lahat ng nangyari sa amin?

"Chancey."

Nagpunas agad ako ng pisnging luhaan pagbukas ni Mr. Phillips ng pinto. Kahit anong paliwanag niya, hindi pa rin n'on mababago na kasalanan ng pamilya niya kaya nawalan kami ng bahay.

"Matulog ka na," malamig kong utos sa kanya at ibinagsak ko ang sarili ko sa kama saka namaluktot.

"Please understand the situation."

"Kahit anong explanation mo, hindi n'on mababago lahat. Sila ang nagpalayas sa 'min. Kasalanan nila kaya nawalan kami ng bahay. 'Yon ang naiintindihan ko."

"Chancey, please . . ."

"Tanghali na. Matulog ka na. Doon ka sa kuwarto mo, maaraw dito." Kumuha ako ng puting unan saka niyakap 'yon pasubsob sa mukha ko.

Dinig na dinig ko ang tunog ng sapatos niya sa sahig. Lalo kong niyakap ang unan.

Alam kong biktima rin siya ng sarili niyang pamilya. At hindi ko matanggap 'yon. Pero mas lalo kong hindi matatanggap kung parte siya ng lahat ng 'to.

Mabait si Mr. Phillips, alam ko. Pero pamilya niya ang dahilan kaya nawalan ng tahanan ang pamilya ko. Paano ko iintindihin ang nangyari kung sila ang mali?

"Chancey, I am avoiding a feud." Naramdaman kong gumalaw ang kama sa likuran ko. "Please, don't let your anger consume you."

Ako pa pala ang walang karapatang magalit?

Ako na nawalan ng bahay?

Ako na pinalayas sa sarili naming lugar?

Ako na paulit-ulit na pinalalayas sa lahat ng tirhan ko?

Ako na gustong mamatay ng lahat ng nakakausap ko?

"I know life was hard for the past few years for you, Chancey. I feel bad about what my family did to your family. And I am deeply sorry for that."

"Hindi maaayos ng sorry mo ang lahat kung sila mismo, walang planong mag-sorry sa ginawa nila sa 'min."

"It's not your fault that you were born with Dalca's blood, Chancey. I understand that. But you need to understand that this world is not as evenhanded as we expected it to be."

"At ano? Tatanggapin ko na lang na kailangan kong mamatay para hindi matapakan ang ego ng pamilya mong sakim?"

"I won't let that to happen."

"Mas lalo na 'ko." Niyakap ko nang mahigpit ang unan saka namaluktot pa. "Matulog ka na sa kuwarto mo. Lumabas ka na rito."

Matunog ang buga niya ng hininga. Di ko rin naman siya masisisi kung nasi-stress siya sa nangyayari. Pamilya niya ang komplikado, hindi ang pamilya ko. Kung hindi nila inuuna ang mga sarili nila, wala sana kami sa ganito ngayon.

"I'll stay here."

Naramdaman kong humiga siya sa likuran ko kaya napabangon ako para tingnan siya. Kunot na kunot ang noo ko habang nakikitang hindi pa rin siya nakakabihis at nag-alis na lang ng sapatos para makahiga. Nagtakip pa ng mga mata gamit ang braso, as if namang makakatulong sa kanya para matakpan ang liwanag sa kuwarto ko.