Prios 2: Helderiet Woods

ix. Death Threat

"Mr. Phillips! Mr. Phillips, may chika sa 'yo!" Tumalon agad ako sa kama patabi sa kanya saka pinalo-palo nang mahina ang kanang balikat niya. "May nakausap akong shifter kanina. Alam ko na kung bakit nila kinakalampag yung blank room!"

Grabe, kung alam ko lang na puwede palang hindi magpatayan dito sa loob ng Cabin, e di sana wala akong nililinis na dugo noong nakaraang linggo. Pinahirapan pa 'ko ng mga war freak na 'to.

"May kayamanan daw si Mama na tinago roon sa kuwarto ko sa taas! Baka may ginto roon! Feeling ko, mayaman talaga kami pero di lang sinabi ng parents ko para ma-appreciate ko ang value ng pera e. Iba nga naman kasi kapag pinaghihirapan mo ang pera kaysa yung pinamama lang agad-agad, di ba?"

Sinulyapan ko si Mr. Phillips na hindi pa rin gumigising. Pero ayos lang. Malakas talaga ang kutob ko na magigising na rin siya soon kasi may way na akong alam para magising na siya.

Inayos ko na ang buong kuwarto para makapagpahinga na rin ako. Maaga pa naman akong aalis para pumunta sa Prios.

Kaunti na lang talaga, magiging okay na ang lahat. Naniniwala ako.

***

Alas-singko, nagising ako pagtunog ng orasan sa kuwarto. Himalang wala akong panaginip. Ang kaso, bigla akong kinabahan kasi wala akong panaginip!

Pumaling agad ako sa tabi ko at kinapa ang dibdib ni Mr. Phillips.

"Shocks! Akala ko, patay ka na talaga." Nakahinga agad ako nang maluwag after that mini heart attack umagang-umaga.

Tinitigan ko pa rin si Mr. Phillips kahit nasiguro ko nang humihinga pa rin siya.

"Di ka ba nagugutom, Mr. Phillips?" tanong ko habang pinaglalaruan ng hintuturo ang pilik-mata niyang mahahaba. "Ganitong time, dapat nilulutuan na kita ng breakfast e."

Wala pa rin talagang imikan sa kanya.

"Ang weird ng mga monster dito sa Cabin. Makikita ko pa kaya yung ma-attitude na shifter kagabi? Mukhang marami siyang alam e."

Nagbuntonghininga ulit ako dahil nakakaburyong na sa Cabin. Sobra na ngang tahimik, feeling ko pa, may kasama akong patay. Ano lang, 50-50 pa lang.

Kinuha ko na lang ang metal bowl at towel sa banyo para hilamusan si Mr. Phillips. Mamaya ko na lang siya bibihisan pag-uwi. At kukumutan ko na talaga muna siya para hindi ako nakakakita ng malalaking bagay na hindi ko dapat makita.

"Naalala ko na lagi mo 'kong pinakakanta kapag pinupunasan kita habang puro ka dugo," kuwento ko sa kanya habang pinupunasan ang mukha at leeg niya. "Ewan ko ba kung alam mo o nararamdaman mo lang kapag natatakot ako kaya mo o pinakakanta. Kapag kasi kinakabahan ako, lagi mong nire-request. Naaamoy mo ba yung takot ko? Sabi mo dati, naaamoy mo 'yon, di ba?"

Sunod kong pinunasan ang kanang braso niya. Nag-hum lang ako ng paboritong kantahin ni Mama kapag pumupunta kami ng gubat. Hindi ko alam kung anong kanta 'yon, basta puro lang siya himig.

Napahinto lang ako nang mapansin kong nangingitim ang ang tubig pagpiga ko ng towel. Tiningnan ko pa ang towel mismo, nangingitim din. Pero mukha namang malinis si Mr. Phillips a. Imposibleng libag niya 'to e mas maputi pa nga siya kaysa sa akin.

"Mr. Phi—" Napahinto ako sa pagtapik sa kanya nang makita ko ang singsing na bigay niya sa akin na nangungulay pula ang kalahati. "Whoah." Inilapit ko pa iyon nang bahagya sa mukha ko para titigang mabuti kung pula nga ba o imagination ko lang ang kulay.

"Hmm . . ." himig ko na nagtataka, pero pag-hum ko, biglang gumalaw ang kulay at kinain ulit siya ng pagiging diyamante ng singsing.

Ano na naman kayang kababalaghan ang topak nitong singsing na 'to? Kapag ako talaga naging palaka dahil dito, isusumpa ko talaga si Mr. Phillips kung bakit niya ipinasuot sa akin itong singsing ng mama niya.