Prios 2: Helderiet Woods

iv. Prelude of Subtle Declaration

"Mr. Phillips, gumising ka." Malakas kong niyugyog ang balikat ni Mr. Phillips kahit na sinabi ni Eul na hindi agad siya magigising. "Mr. Phillips, naririnig mo naman ako, di ba? Naririnig mo 'ko, di ba?!"

Imposibleng gawa-gawa lang ng mga taong putik ang nakita ko. Kung gawa-gawa man nila, bakit? Sa anong dahilan nila gagawin 'yon?

"Mr. Phillips, sabi mo, sila ang pumapatay sa mga sekretarya mo? Mr. Phillips, sekretarya mo 'ko! Hindi nila 'ko pinatay! Mr. Phillips!"

Alam kong naririnig niya 'ko. Alam kong may paraan siya para marinig ako. Kung paano iyon, hindi ko alam pero dapat niyang malaman na hindi yung mga nilalabanan niyang halimaw gabi-gabi ang pumatay kay Marius Helderiet kundi yung mga walang puso niyang pamilya na may gawa kung bakit hindi rin siya magising hanggang ngayon.

"Mr. Phillips!"

*******

Hindi ko kilala si Marius Helderiet. Pero nakakapag-aral na ako nang mamatay siya. Regalo ni Papa ang painting niya noong pumanaw siya. Isang taon matapos n'on, sinara na ang Helderiet sa lahat bilang private land.

Lumaki ako sa gubat ng Helderiet, patagos sa kakahuyan na malapit sa Grand Cabin, at ni minsan, wala akong nakitang halimaw na namamahay roon. Kaya takang-taka ako kung paanong nito ko lang narinig ang tungkol sa mga shifter na sinasabi ni Mr. Phillips.

Napagod na lang ako kakagising kay Mr. Phillips. Malaki yung kama niya, at ayokong matulog sa sahig.

Hindi niya naman ako mamamanyak, at wala rin naman akong balak manyakin siya, kaya nakikumot na lang din ako sa kumot niya at nagsumiksik sa kanang braso niyang nakalahad sa gilid ng katawan.

Inilapat ko ang palad ko sa dibdib niya kasi malakas ang kalabog doon. Kahit paano, nararamdaman kong buhay pa rin siya at humihinga pa.

Ewan ko, pero ang alam ko, matagal nang patay ang mga vampire. Pero ang weird na may pusong tumitibok si Mr. Phillips.

Mabilis pa naman akong antukin kapag pagod kaya pagpikit ko, mabilis na bumigat ang pakiramdam ko.

Para akong hinahatak pailalim. Nararamdaman ko ang init ng mattress.

Inaasahan kong magba-black out ako, pero paghinga ko nang malalim, dumilat ako at nakita kong wala na akong katabi.

Pero hindi lang iyon ang nakita ko. Nakabalik ako sa kuwarto ni Mr. Phillips.

Kinapa ko ang tabi ko sa harapan para hanapin siya dahil ang alam ko, sapo-sapo ko pa ang dibdib niya.

"Chancey . . ."

Lilingon na sana ako nang may maramdaman akong humalik sa kanang balikat ko.

Pagtingin ko sa sarili ko, wala akong damit, pero nakabalot naman ng kumot ang bandang dibdib ko pababa.

"Mr. Phillips?"

Pumaling agad ako patalikod at nakita ko ang nakangiti niyang mukha. Alanganin siyang nakahiga at nakaupo sa tabi ko.

Biglang kumunot ang noo ko pagkakita ko sa kanya. Pula kasi ang mga mata niya imbis na ginto.

"Gising ka na ba? Ayos ka na ba?" tanong ko pa at hinawakan ang magkabilang pisngi niya.

"Naririnig mo na ba 'ko?"

Tumango naman agad ako sa kanya. "Oo. Naririnig ko-naririnig kita."

Hinawi-hawi ko pa ang buhok niyang bumabagsak sa noo at sentido niya.