"ထ....ထ...ညီ ေျခေထာက္ေတြနာမယ္.....
မ်က္ရည္ေတြလဲက်လိဳ႕.......... "
"ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ေလ.....မေကာင္းတဲ့လူႀကီး......"
ျပန္ကာရန္ေတြ႕ၿပီးေနာက္ ႏွေခါင္းကိုရႈံ႕ကာမ်က္ရည္မ်ားသုတ္လို႔ ညီ ရယ္ေနေလသည္။ မတ္တပ္ရပ္ရန္ တြဲထူေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ မ်က္ရည္မ်ားသုတ္ဖယ္ေပးၿပီး
ကိုယ္တိုင္လဲမ်က္ရည္တို႔ကို သုတ္ဖယ္လိုက္သည္။
"အဖြားတို႔ေရာ ကိုဉာဏ္...ညီ့ ကိုစိတ္ဆိုးေနၾကလားဟင္..."
ေခါင္းငုံ႕သြားကာ မ်က္ႏွာငယ္ၾကသြားသည့္ ကိုဉာဏ့္ လွပေသသပ္ေသာစကားတို႔နဲ႕ ႏွစ္သိမ့္ေပးရန္ မဟာပထဝီေျမႀကီးနဲ႕တိုင္ပင္ကာ စဥ္းစားေနသည္ထင္ပါရဲ႕ ေခါင္းႀကီးကိုငုံ႕လို႔ပင္။
"ကိုယ့္အမွားေတြပါ.....ကိုယ္....."
"ကိုယ္ေတြေခါင္းေတြအသာထား....
ကိုဉာဏ့္ လက္ကို ကြၽန္ေတာ္တြဲလိုက္ၿပီေလ...
အတူတူရင္ဆိုင္ၾကစို႔...... "
ကြၽန္ေတာ့္ညာဘက္ကို ညီက သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ေသခ်ာစြာဆုပ္ကိုင္လို႔ အားေပးၿပဳံးကို ထယ္ဝါခန့္ညားစြာၿပဳံးျပေလသည္။
"ညီ့ ကိုပဲ လိုတယ္....."
"ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လဲ ကိုဉာဏ္ရွိရင္ရၿပီ....."
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ညီ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း အဖြားရွိရာ ကြၽန္ေတာ္အိမ္သို႔သာ မုန့္ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္ၾကသည္။ ညီ့ ေဖေဖကိုေတာ့ ညီ ကိုယ္တိုင္ဖုန္းဆက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အိမ္သို႔လာရန္ ေခၚလိုက္သည္။ ေယာကၡမႀကီး၏ဖုန္းထဲမွ ေအာ္သံကို ကားေမာင္းေနရင္းအတိုင္းသားၾကားရသည္မို႔ ေဒါသတို႔ထြက္ေနမည္မွာေသခ်ာေလသည္။
ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လို႔ ကားေမာင္းေနသည့္ ကိုဉာဏ္က မီးပြိုင့္မိလိို႔ ကားရပ္တိုင္း သူရွိရာအရပ္သို႔တစ္ဖက္ေစာင္းကာထိုင္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္လို႔ လက္ဖမိုးေလးကိုခပ္ဖြဖြနမ္းေမႊးေနေလသည္။ထိုအခ်ိန္ဆို ညီသုတို႔ကလည္းမ်က္ႏွာႀကီးကို ၿပဳံးၿဖီးလို႔ ပါးစပ္ပင္စိမရေတာ့ေခ်။
တကယ့္ကို အေပ်ာ္လြန္ေနသည္က အမွန္ပင္။ ရွင္းရမွာက
ေနာက္မွ ယခုက ခ်စ္ရမည့္အခ်ိန္။
