ထအော်လာသည့် ကိုဉာဏ့်ကြောင့် လက်ထဲ၌ရှိနေသည့် ကလေးငယ်က လန့်၍တုန်သွားလေသည်။ ငိုတော့မငိုပေ။
ကလေးလေးကအနေအေးလွန်းသည်။ ၉လ ကျော် ၁၀လသားအရွယ် ရင်ခွင်ထဲ၌သာထည့်ထားသင့်သည့်အရွယ်လေးပင်။ အမေရော အဖေရော မရှိတော့သည့် ကလေးငယ်လေးကို ကျွန်တော်သနားမိသည်။
"ဖြေးဖြေးအော်စမ်းပါဗျာ.. ကလေးလန့်သွားပြီ...."
"ဒါဆိုရုပ်တိရှိတာပြောစမ်းလေ ညီ........"
"ကိုဉာဏ်ကလည်း လုပ်ပါဗျာ.....ခေါ်သွားရအောင်....
ကလေးလေးကိုသနားတယ်... ကျွန်တော်ချစ်တယ်....
ခင်ဗျားမခေါ်ချင်နေ....ကိုမဲလုံးကို ဖေဖေ့အိမ်မှာ လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းဖို့ ပို့လိုက်မယ်.... ရန်ကုန်မှာနေနေတဲ့ ဖေဖေလဲအဖော်ရတယ်....
ကျွန်တော့်သားလဲ ကစားဖော်ရတယ်..... "
"ညီ မဟုတ်တာတွေမပြောနေနဲ့......"
တစ်ယောက်တစ်ခွန်းစကားများကြပြီးတောက် ရုပ်တည်တည်နဲ့ကြည့်လာသည့် ညီ့ကြောင့် စိတ်ဆိုးသွားသည်ကိုသိလိုက်ပြီမို့ ကိုယ်ပဲလျော့ရလေတော့သည်။ အေးဆေးပြောပြရမည်။ ဘယ့်နှယ် ကိုယ့်ယောကျာ်းရဲ့ရည်းစားဟောင်းရဲ့ ကလေးကိုမှ အိမ်ခေါ်လာချင်နေသည့် ညီ့ စိတ်ကူးကိုတကယ်လက်လန်သည်။
"ခင်ဗျားနဲ့ကျွန်တော်က သူစိမ်းတွေ.......
ခင်ဗျားမှာ ဝင်စွက်ဖက် ပိုင်ခွင့်မရှိဘူး............"
သက်ပြင်းချကာ ဒေါသလျော့သွားသည့် ကိုဉာဏ့်ကိုကြည့်ပြီး ထိုစကားတို့ကိုမျက်ဝန်းတည့်တည့်သို့ စိုက်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်ပါသည်။
ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲ သွားသည့် ညီ့မျက်နှာအမူအရာတို့က တကယ်အေးစက်သွားသည်မို့ လူတစ်ကိုယ်လုံးမှသွေးများမလျှောက်နိုင်တော့လောက်အောင် အေးခဲသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ကိုယ်ပေါ်ကုတ်တက်နေသည့် ဂူဂူးလေးကို
စောင့်ဆွဲ၍ ပင့်ချီကာ တစ်ဖက်သို့ မျက်နှာလွဲဲပီး ကျွန်တော့်ကိုကျောခိုင်းထိုင်နေသည့် ညီက တကယ်ကိုရက်စက်နိုင်လွန်းသူပင်။ ညီ နှုတ်မှ ထွက်အံမည့်စကားတို့ကို နားစွင့်ရင်း ကျောပြင်လေးကိုငေးနေမိသည့်တိုင် မည်သည့်စကားသံမှထွက်အံမလာသေးချေ။
