အိပ္ေနရင္း ဒီေန႕မွအရမ္းႏြေးေနသလိုပင္။ အရင္ကဆိုလွ်င္
ေစာင္ထဲေခြကာ ဂူဂူးေလးကိုဖက္ၿပီးအိပ္ေနလွ်င္ေတာင္ ထိုသို႔ႏြေးမေနပါ။ ယခုက ဖိုးသားေလးပါရွိသည္မို႔ပိုႏြေးေနသည္လား။ ကေလးေတြက အေရွ႕မွာရွိသည္ပဲ။
ယခုကအေနာက္ဘက္၊ ေက်ာဘက္ျခမ္းဆီမွ
မတရားႏြေးေနျခင္းေပ။ အိပ္ေရးဝၿပီမို႔ နိုးထရေပမည္။
ကိုေဇ့ ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ႏွိုးၿပီး လမ္းသြားေလွ်ာက္ရမည္။
ကိုေဇ့အား ေျပာစရာမ်ားစြာရွိပါသည္။
ဆံပင္ေတြကို ေခါင္းအုံးေပၚပို႔ကာအိပ္တတ္သည့္အက်င့္ရွိသည္မို႔ ယခုပူႏြေးေနမႈက ဆံႏြယ္ေတြဆီမွေတာ့မဟုတ္နိုင္ေပ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလႏြေးေငြ႕ေလးမ်ားပင္။ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ေစာင္ထဲမွထကာထိုင္ရန္ လႈပ္လိုက္မိ၏။
"ညီ...အိပ္ဦးေလ....ထေတာ့မလို႔လား......"
မ်က္ဝန္းမ်ားကမဖြင့္ေသးပါပဲ ထိုသို႔ေျပာကာ ပိုမိုဖက္တြယ္လာသည့္ သူ။ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ကပ္သီးကပ္သပ္ေနရာေလးကို လာအိပ္ေနသည္လဲမသိ။ ကုတင္အစြန္အဖ်ားေလးသာက်န္ေတာ့သည့္ ေနရာေလးကို ရေအာင္လာကပ္အိပ္ေနသည္လား။
"ကို....ခါးေတြနာကုန္ေတာ့မယ္......
ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီလိုလာအိပ္ေနတာလဲ......"
ဖိုးသားေလးေဘးသို႔ အနည္းငယ္ကပ္လိုက္ေတာ့ သူပါကပ္ပါလာသည္။
"လန့္နိုးၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး.....ေရထေသာက္တဲ့အခ်ိန္
ညီက မရွိေတာ့ အခန္းထဲပတ္ရွာရင္း အဝတ္ခန္းထဲအိပ္ေပ်ာ္ေနတာေတြ႕လို႔ ခ်ီလာေတာ့ ဂူဂူေလးက ကိုယ့္အိပ္ယာဘက္ကိုေရာက္ေနတယ္ေလ...ဖိုးသားက ဂူဂူးေနရာေရာက္ေနေတာ့ ညီ့ကိုကုတင္ေပၚတင္ၿပီး ကိုယ္ပါဖက္အိပ္ေနလိုက္တာ......"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္သို႔လွည့္ထားသည္မို႔ ကိုဉာဏ္ေျပာသမွ်အား နားေထာင္ရင္း ၾကည့္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္သည္ဆိုျခင္းေၾကာင့္ နားထင္ကိုပဲကုတ္ကာ အားနာရျပန္သည္။ ခ်ီမၿပီးသယ္လာရတာ လြယ္သည္မွမဟုတ္ပဲေလ။
"ျပန္အိပ္ပါဦးလား ညီ......ကိုယ္ဖက္ထားခ်င္ေသးတယ္....."
သူ႕ကိုၾကည့္ေတာ့လည္း ေတာင္းဆိုသလိုမ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ၾကည့္ကာ ဖက္ထားသည္က မဖယ္ေသးေပ။ ျငင္းေကာင္းသည့္အရာမဟုတ္ေလသည္မို႔လဲ မျငင္းေတာ့ပါ။
