"ဖယ်စမ်း မဖက်နဲ့.......ဖယ်........."
အတင်းအကျပ်ဖက်ထားသည်ကို အကြောက်အကန်ရုန်းရင်းအော်ဟစ်နေသည့် ညီ့ကြောင့် ချုပ်ထားသော်လည်း နှစ်ယောက်သားက ကုတင်ပေါ်တွင် ရုန်းကန်နေရသည်။
ကုတင်စောင်းသို့နောက်မှီလျက်ဖြစ်သွားသည့် ညီ့ကိုအတင်းပွေ့ဖက်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ပါချုပ်ထားလိုက်ရသည်။
ဒေါသတို့ကြောင့် အသက်ရှူမြန်နေသည့် ညီ့ဆီမှ အကြည့်စူးစူးတွေနဲ့ မျက်ရည်ဝဲနေသည်ကိုမြင်ရသည်။
သို့သော်အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ကာ ကျွန်တော့်ကိုမျက်နှာလွှဲလို့ အသားတွေပါတုန်ကာ လက်သီးကိုလဲကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားသေးသည်။ လက်တွေကိုပါချုပ်ထားသည်မို့ ထိုလက်သီး ကျွန်တော့်ထံမရောက်လာခြင်းပေ။
"ညီ......."
လုံးဝလှည့်မကြည့်ချင်ပါ။ တကယ်စိတ်ဆိုးမိသည်။ ပြန်တည့်ကြသည်က မနေ့ကမှပင်။ ကျွန်တော်ကလွဲ ဖွဲနဲ့ဆန်ကွဲဟုဆိုကာ အသည်းပိုအကဲပိုပြီး အလုပ်ကိုပင် ဂေါ်နဲ့ကော်ထုတ်ရသည့်လူက ပြန်လာတော့ လင်ဟောင်းရဲ့အနံ့က ကပ်ပါလာသည်ဆိုခြင်းမှာ ကျွန်တော်ဒေါသထွက်ပြီး သတ်ပစ်ချင်မိသည်က အမှားလား။ လူကိုလဲတက်ခွထားသေးသည်။
လက်တွေကိုလဲချုပ်ထားသည်။ သူ့အန္တရာယ်တော့သူသိသည့် လူလည်ကြီး သားသမီးပင်။ လွတ်လို့ကတော့ တကယ်နုတ်နုတ်ဆင်းမည်ဟုတေးထားသည်။
"ညီ........"
ကျောပြင်ထက်သို့ကျရောက်နေသည့် လက်ဝါးလျက်များ လက်သီးချက်များ၏ နာကျင်မှုကို မမှုနိုင်။ညီကျေနပ်ဖို့ကိုသာ မျှော်လင့်ပါသည်။ ညီ သာ စိတ်ဆိုးပြေမည်ဆိုလျှင် သေဆိုလျှင်တောင်သေရဲသည်။
တဘုန်းဘုန်းနဲထုရိုက်ရသည့် ကိုယ်ပဲမောသည်။ ရိုက်နေရင်း
ဒေါသတို့ကြောင့် မျက်ရည်တွေကလည်းထွက်လို့၊ နှာချေးတွေပါထွက်ပြီး သုတ်လို့ကလဲမရ။ လက်တစ်ဖက်နဲ့သုတ်လိုက် ဘာမှမပြောပဲ ထုရိုက်နေလိုက်နဲ့ တစ်ယောက်တည်းအလုပ်ကိုရှုတ်နေသည်ကအမှန်။ သူကတော့အေးချမ်းသည်။ ကျွန်တော့်ပခုံးထက်ခေါင်းမှီလို့ ငိုနေသည်ထင် ပခုံးသားပေါ် တစ်ချက်တစ်ချက်ကျလာသည့်အရည်တချို့ စိုစွတ်မှုတချို့ရနေသည်။ ငါးဖယ်လားလူလားလဲမသံကွဲ ထုရိုက်နေသည်ကိုတုပ်တုပ်မလှုပ်ပဲ အတင်းဖက်ထားပြီးငြိမ်နေသည်။
