ထေအာ္လာသည့္ ကိုဉာဏ့္ေၾကာင့္ လက္ထဲ၌ရွိေနသည့္ ကေလးငယ္က လန့္၍တုန္သြားေလသည္။ ငိုေတာ့မငိုေပ။
ကေလးေလးကအေနေအးလြန္းသည္။ ၉လ ေက်ာ္ ၁၀လသားအ႐ြယ္ ရင္ခြင္ထဲ၌သာထည့္ထားသင့္သည့္အ႐ြယ္ေလးပင္။ အေမေရာ အေဖေရာ မရွိေတာ့သည့္ ကေလးငယ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္သနားမိသည္။
"ေျဖးေျဖးေအာ္စမ္းပါဗ်ာ.. ကေလးလန့္သြားၿပီ...."
"ဒါဆို႐ုပ္တိရွိတာေျပာစမ္းေလ ညီ........"
"ကိုဉာဏ္ကလည္း လုပ္ပါဗ်ာ.....ေခၚသြားရေအာင္....
ကေလးေလးကိုသနားတယ္... ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္....
ခင္ဗ်ားမေခၚခ်င္ေန....ကိုမဲလုံးကို ေဖေဖ့အိမ္မွာ လက္တိုလက္ေတာင္းခိုင္းဖို႔ ပို႔လိုက္မယ္.... ရန္ကုန္မွာေနေနတဲ့ ေဖေဖလဲအေဖာ္ရတယ္....
ကြၽန္ေတာ့္သားလဲ ကစားေဖာ္ရတယ္..... "
"ညီ မဟုတ္တာေတြမေျပာေနနဲ႕......"
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစကားမ်ားၾကၿပီးေတာက္ ႐ုပ္တည္တည္နဲ႕ၾကည့္လာသည့္ ညီ့ေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးသြားသည္ကိုသိလိုက္ၿပီမို႔ ကိုယ္ပဲေလ်ာ့ရေလေတာ့သည္။ ေအးေဆးေျပာျပရမည္။ ဘယ့္ႏွယ္ ကိုယ့္ေယာက်ာ္းရဲ႕ရည္းစားေဟာင္းရဲ႕ ကေလးကိုမွ အိမ္ေခၚလာခ်င္ေနသည့္ ညီ့ စိတ္ကူးကိုတကယ္လက္လန္သည္။
"ခင္ဗ်ားနဲ႕ကြၽန္ေတာ္က သူစိမ္းေတြ.......
ခင္ဗ်ားမွာ ဝင္စြက္ဖက္ ပိုင္ခြင့္မရွိဘူး............"
သက္ျပင္းခ်ကာ ေဒါသေလ်ာ့သြားသည့္ ကိုဉာဏ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ထိုစကားတို႔ကိုမ်က္ဝန္းတည့္တည့္သို႔ စိုက္ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ပါသည္။
႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲ သြားသည့္ ညီ့မ်က္ႏွာအမူအရာတို႔က တကယ္ေအးစက္သြားသည္မို႔ လူတစ္ကိုယ္လုံးမွေသြးမ်ားမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေအးခဲသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ကိုယ္ေပၚကုတ္တက္ေနသည့္ ဂူဂူးေလးကို
ေစာင့္ဆြဲ၍ ပင့္ခ်ီကာ တစ္ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာလြဲဲပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်ာခိုင္းထိုင္ေနသည့္ ညီက တကယ္ကိုရက္စက္နိုင္လြန္းသူပင္။ ညီ ႏႈတ္မွ ထြက္အံမည့္စကားတို႔ကို နားစြင့္ရင္း ေက်ာျပင္ေလးကိုေငးေနမိသည့္တိုင္ မည္သည့္စကားသံမွထြက္အံမလာေသးေခ်။
