Dreamer

•Aster•

Ik raakte enorm in paniek toen we buiten kwamen. Dit was inderdaad niet ons pack, maar wat was het dan wel? Was ik ontvoerd ofzo? Ik heb echt geen flauw idee meer. Het enige wat ik wel wist was dat ik hier zo snel mogelijk weg wilde.

'Wat is dit hier allemaal?' Vroeg ik verward tussen alle heisa door.

'Ik leg het allemaal uit als we weer terug zijn in het pack, oké?' Zei Logan vlug.

Opeens hoorde ik een hele harde en valse piep in mijn oren. Ik gilde en drukte mijn handen tegen mijn oren in de hoop dat het geluid op zou houden, maar dat deed het niet. Het werd er alleen maar luider op. Ik gilde het uit.

'Zorg dat het stopt! O zorg dat het stopt!' Gilde ik in paniek.

'Dat wat stopt?' Schreeuwde Logan boven het geluid uit.

'Dat gel-'

Het werd zo ondragelijk dat ik nog één flinke gil gaf en daarna flauw viel. Het gillen had me teveel energie gekost.

•~☆~•

Ik werd wakker in de bijna vertrouwde witte kamer in het packziekenhuis. Ik knipperde een aantal keer met mijn ogen en ging toen rechtop zitten. Ik draaide mijn stijve nek heen en weer en zag daarbij dat Daisy in een bed naast mij nog lag te slapen. Ik zuchtte opgelucht. Ik was blij dat Daisy niks ergs was overkomen. Dat had immers wel gekund.

De deur ging open. Ik draaide mij om en zag dat twee dokters de kamer betreedden. Ze glimlachten naar me toen ze zagen dat ik alweer rechtop zat.

'Goede-' één van de dokters keek op haar horloge. '-morgen, Luna.'

'Goedemorgen.' Zei ik vriendelijk terug. Ik aarzelde eventjes, maar vroeg toch wat me al een hele tijd dwars zat. 'Kan iemand mij vertellen wat er eigenlijk is gebeurd?'

De dokters wisselden elkaar een blik maar knikten toen.

'U bent flauwgevallen tijdens uw reis terug naar het pack dankzij een hoog geluid in uw oren. We hebben het geluid onderzocht en hebben iets daarbij ontdekt.' Begon ze. 'Toen we de trilling in uw schedel opmeetten werd het vrijwel al meteen duidelijk dat er iemand bezit van u wilde nemen. Helaas zijn we er niet achter gekomen wie. Daarvoor was de trilling te snel opgehouden.'

Ik was stil. Ik dacht na over woe het zou kunnen zijn. Er is niemand  die ik ooit iets ergs aan heb gedaan, dus eventuele vijanden heb ik niet. Ik ben er ook nooit mee bedreigt dus ook ik heb geen idee wie het zou kunnen zijn geweest. Ik knikte langzaam.

'Dat zou inderdaad de logischte reden zijn. Ik kan helaas zelf niet bedenken wie dat zou willen doen.' Zei ik schoudersophalend. 'En mag ik al terug naar het packhuis?'

'In principe wel. Alfa Logan is net voordat u wakker werd naar het packhuis gegaan om nieuwe kleding voor u op te halen. Hij zal zo wel terug komen.'

Het leek bijna magie toen Logan net aan het einde van haar zin naar binnen toe kwam stormen met een setje kleren. Hij schrok er duidelijk van dat ik al rechtop in bed zat en liet de kleren per ongeluk vallen. Ik glimlachte flauwtjes naar hem. Hij stormde op mij af en omhelsde me stevig.

'Waarom moet ik nu altijd de mooiste momenten in mijn leven missen?' Mompelde hij.

'Voor zover ik weet zijn er de afgelopen paar minuten geen bijzondere momenten geweest.' Lachte ik zachtjes.

'Jawel, het moment waarop mijn mate wakker werd met haar normale, dromerige blik in haar ogen. Dàt noemen we een speciaal moment.' Ik lachte.

'Nou, sorry dan maar dat ik niet iets later wakker werd. Ik kan er ook niks aan doen.'

'Excuses aanvaard.' Grijnsde hij.

'Dat was helemaal geen excuses!'

'Ik vind van wel.'

'Dan vind jij dat wel joh. Maakt mij het uit.'

'Sterretje?'

Ik draaide mij met een ruk om en keek recht in de slaperige ogen van Daisy. Ik liet Logan meteen los en stormde op haar af om haar op te pakken en te omhelzen. Een paar tranen van geluk rolden over mijn wangen.

'O maangodin, Bloempje!' Snikte ik zachtjes.

'Staat het eten al op tafel?' Vroeg ze slaperig. Ik grinnikte zachtjes door mijn tranen heen.

'Nee, nog niet. Nog lang niet.'

'Wat?!' Ze veerde meteen rechtop en sperde haar ogen wijd open. Ze keek vlug rond. Daarna ging ze op de rand van haar bed zitten en sloeg ze haar armen over elkaar. 'Ja grappig, Sterretje. Ik eet liever met mijn mond, niet via een stom infuus.'

'Kan zijn, maar we mogen zo alweer weg hoor.' Grinnikte ik. Ze rukte het buisje uit haar arm en strekte deze. Er verliet een tevreden geluid haar mond.

'Veel beter. Nu heb ik zometeen nog trek. Zullen we zo een burger gaan halen bij Ollie's?' Vroeg ze smeekend. Ik krabte wat achter mijn nek.

'Voorlopig moeten we maar even niet naar Ollie's.' Zei ik langzaam. Tot mijn verbazing haalde ze haar schouders op.

'Dan niet, maar die heb ik dan nog van je tegoed!' Waarschuwde ze me.

'Die krijg je nog van me.' Ik wendde mij weer tot Logan. 'Kunnen we terug naar het packhuis?'

'Heel graag zelfs. Het was echt leeg zonder jou weet je, e-'

Ik drukte mijn hand tegen zijn mond als teken dat hij maar niet verder moest gaan praten. Ik had even geen zin in zijn praatjes over hoeveel hij me had gemist enzo, want ik weet niet eens wat er allemaal is gebeurd. Daarnaast maakt hij het me al vaak genoeg duidelijk dat hij niet zonder me kan. Iets wat ik me eigenlijk bijna niet voor kan stellen.

Ik leef in mijn eigen wereld in mijn eigen hoofd met mijn eigen regels. Wie heeft daar nu weer iets aan? Ik inderdaad. Het is een prachtige manier om even weg te zijn van jezelf en om even goed bij te kunnen komen van iets. Ik kan er ongestoord mijn gang gaan. Dromen over mijn toekomst met mijn geweldige mate.