Dreamer

•Logan•

Ik ren op Aster af om haar tegen te houden, maar ik ben te laat. Ze wankelt nog een seconde of twee en vakt dan achteruit van het gebouw af. Ik wilde gaan schreeuwen om hulp, maar nadat ik een blik over de rand had geworpen blies ik mijn adem opgelucht uit. Ik hoorde een luide plons en zag Aster in de vijver liggen. Ze spuugde wat water uit en liet toen een opgeluchte kreet horen.

Nu denk je misschien "Maar Logan, als ze er toch af was gesprongen, dan zou ze toch in het water belanden?" Nou, nee. De mag van geluk spreken dat ze in de vijver was gevallen. Één stapje naar links of rechts en ze was te pletter gevallen.

Ik hoorde Willow huilen op Wesleys schouder. Wesley probeerde haar te troosten, maar dat lukte hem net zo slecht als het halen van goede cijfers op school. Ik lachte. Willow keek kwaad op.

'Er valt hier niks te lachen! Mijn vriendin en jouw mate is net te pletter gevallen!' Gilde ze kwaad.

'O nee hoor. Kom maar eens kijken.' Grijnsde ik.

Willow liet Wesley los en wierp snel een blik over de rand. Ze slaakte een verbaasd maar opgelucht kreetje toen ze Aster naar haar zag zwaaien. Willow sprong enthausiast op en neer.

'O god, Sterretje! Je leeft nog!' Gilde ze.

Toen opeens leek er iets met Aster aan de hand te zijn. Haar ogen werden voor een paar seconden glazig, wat betekende dat ze aan het mindlinken was. Ze was compleet in paniek. Ze gilde, pakte haar tas en rende weg. Tijd om te fronsen had ik niet. Ik rende via de daken met haar mee.

Sterretje, wat is er? Vroeg ik bezorgd.

Mama gaat dood. Mama gaat dood! Gilde ze over de mindlink.

Ik verstijfde. Wel van binnen, niet van buiten. Ik rende zo snel als ik kon naar haar huis en sprong daar van het dak. Een luide plof was te horen in de hele straat.

Aster stormde haar huis in om daar vervolgens haar moeder hijgend en bezweet op de bank te vinden. Aster pakte vlug een koud doekje en legde die op haar moeders voorhoofd.

'Kan je alsjeblieft een paar packdokters oproepen?' Vroeg ze in paniek.

'Natuurlijk, Sterretje.'

Ik wil de allerbeste packdokters.nu.meteen! Brown, Jones, jullie komen ook hier om nieuwsgierige mensen uit de weg te ruimen. Mindlinkte ik vlug.

Binnen een paar minuten stroomse het huis vol met de beste packdokters uit de omgeving. De wachters deden goed hun best om alle nieuwsgierige mensen weg te houden. Aster was al een hele tijd aan het huilen en alles aan het doen om haar moeder te helpen, die steeds meer moeite kreeg met adem halen. Één van de packdokters zuchtte.

'Het spijt me. We kunnen niks meer voor haar betekenen.' Zei hij met een pijnlijk gezicht. Aster glimlachte zowaar en omhelsde de dokter, die daarna verstijfde van schrik.

'Bedankt dat jullie me wilden helpen. Jullie hebben je uiterste best gedaan.' Fluisterde ze en ze liet de packdokter los. De packdokter keek verrast, maar ook glimlachend.

'Geen dank, Luna.' Zei hij beleefd. Ik grijnsde tevreden. Het beviel me wel dat mensen Aster nu al Luna noemden.

Aster leunde naar haar moeder en omhelsde haar stevig. Bijna wanhopig. Haar moeder had bijna geen kracht meer om haar terug te onhelzen, maar ze deed het toch.

'Moet-moet ik Daisy nog iets zeggen?' Vroeg Aster snikkend aan haar.

'Vertel haar...dat ik van...mijn kleine draakje...houd.' bracht ze er moeizaam uit. 'En wat betreft...jou...Sterretje,...ik zal je...nooit verlaten....nooit.

'Dat weet ik, mama.' Huilde Aster. 'En ik ben blij dat ik nog een goed afscheid van je kan nemen. Vaarwel en rust zacht.'

'Ik hou van je.' Fluisterde haar moeder met haar laatste beetje kracht.

Een paar seconden daarna was haar hart gestopt met kloppen. Aster begon hard te huilen en hield het lichaam van haar moeder stevig met trillende handen vast. Ik kon dit niet langer meer aanzien en trok haar in een stevige omhelzing. Ze liet haar moeder los en sloeg trillend haar hand voor haar mond.

Ik verbaasde me over Asters energie en doorzettingsvermogen. Na een paar minuten huilen droogde ze met haar handen haar tranen af en haalde ze haar hand door haar haren.

'En nu?' Vroeg ze fluisterend. 'Ik heb geen plek om te wonen en nauwelijks genoeg geld om eten van te kopen. En ik ga niet met mijn vader wonen!'

'Jij en je zusje mogen in het packhuis komen wonen, tenminste, als je dat wilt.' Stelde ik vlug voor. Ze begon weer te huilen, maar niet van verdriet. Nee, ze huilde van geluk. Ze omhelsde me stevig.

'Dankje, dankje!' Fluisterde ze ademloos.

'Geen dank, Sterretje.' Glimlachte ik meelevend.

Deze dag heeft mij erg geïnspireerd. Aster heeft mij erg geïnspireerd. Ze heeft mij laten zien dat het ook anders kan. Zowel in een negatieve als positieve manier.

Zo heb ik geleerd dat het leven voor sommige mensen ondragelijk zwaar is en ze er het liefst een eind aan willen maken, maar dat ze met hulp van goede vrienden en geliefden er weer bovenop kunnen komen en met hun problemen om kunnen gaan.

Ik heb geleerd dat je ook aardiger en beleefder kunt zijn tegen de mensen die je helpen en dat je mensen meer vrijheid moet geven in wat ze doen. Mensen gaan je zo meer waarderen en respecteren.

Mijn Aster inspireert veel mensen om het goede te doen en beter mer jezelf en met je problemen om te leren gaan. En ik hoop dat ze dat voor altijd zal gaan doen.