Dreamer

•Aster•

Langzaam kwam ik weer bij. Willow en een aantal andere leraren stonden bezorgd over mij heen gebogen. Ik lag op de harde vloer van de school te bloeden. Wacht wat? Te bloeden?

Ik keek vlug naar mijn arm. Er zaten allemaal sneeën in en het bloed liep eruit als een net uitgebarsten vulkaan. Ik beet pijnlijk op mijn lip en hoopte dat het bloeden zou stoppen, maar dat deed het niet.

'O god gelukkig! We dachten even dat je dood was!' Riep Willow opgelucht uit.

'Gelukkig niet nee. Dan had ik nooit meer kunnen dagdromen.' Glimlachte ik.

Willow wist ook wat het dromen voor mij betekende. Ze weet dat mijn thuissituatie ook niet al te best is. Mijn ouders hebben constant ruzie met elkaar en mijn kleine zusje Daisy heeft er net zoals ik ook last van. Beide proberen we zo vaak en zo lang mogelijk van huis weg te blijven. Dat is de reden waarom mijn dagdromen ooit is begonnen.

'Gaat het alweer?' Vroeg een andere lerares bezorgd.

'Ja het gaat wel, maar ik wil wel zo snel mogelijk naar huis.' Piepte ik. Alle leraren knikten.

'Wij melden je wel af. Ga maar naar huis, meisje.' Zei dezelfde lerares.

Ik stond met hulp van Willow op en liep de hal uit naar buiten. Ik wilde mijn fiets pakken, maar die hadden Logan en Wesley onder de modder gegooid. Hoe kinderachtig.

Ik besloot om naar huis te lopen. Het was immers niet zo ver. Wat ook niet zo ver was was het geschreeuw dat uit mijn huis kwam. Mijn ouders hadden blijkbaar weer knallende ruzie. Daisy was vandaag ziek thuis gebleven dus moest zij alles meekrijgen waarover mijn ouders ruziën.

Ik opende de deur en meteen werd het geschreeuw minder. Haastige voetstappen kwamen mijn kant op. Ik deed mijn schoenen uit en zag hoe mijn moeder verstijfde toen ze mij zag. Ze barste in snikken uit.

'Och Aster! Wat hebben ze met je gedaan?' Vroeg ze snikkend.

'Ze hebben me dit keer bijna opgehangen en mijn arm open gesneden.' Zuchtte ik.

'En dat nog wel de dag voor je achtiende verjaardag! Hoe durven ze! Die rotzak van een toekomstige Alfa ga-'

'Nee mam, laat ze maar. Op een dag zal het echt wel ophouden.'

Mijn vader kwam nu ook aanlopen. Hij keek eerder boos dan dat hij geschokt was. Hij klemde zijn kaken op elkaar en barstte meteen weer uit.

'Dit is jouw schuld! Je had haar van school af moeten halen en haar thuisles moeten geven.' Schreeuwde hij naar mijn moeder, die nu ook flink boos werd.

'O ja? Ik dacht dat jij hier degen was die-'

En zo ging het nog een tijd door. Nu stonden ze op de gang te schreeuwen. Ik rende vlug naar boven waar Daisy angstig in haar bed lag. Ik knielde bij haar neer en aaide haar troostend over haar bol. Ze barstte in snikken uit.

'Waarom kunnen mama en papa niet van elkaar houden zoals echte mates?' Vroeg ze snikkend. Ze veegde met haar handen haar tranen weg. Haar onderlip begon te trillen.

'Papa en mama houden echt wel van elkaar. Ze zijn het gewoon niet altijd met elkaar ee-'

Ik hoorde een grote klap van beneden komen. Ik stond vlug op en rende de trap af naar de woonkamer. Mijn vader had uit woede de hele kast op de grond geduwd. De kastdeuren lagen in scherven uit elkaar. Mijn moeder haalde een keer diep adem in de hoop dat ze zichzelf kon kalmeren. Toen dat niet lukte wilde ze op mijn vader afstormen om hem een pak slaag te geven maar ik hield haar tegen.

'Mama, alsjeblieft. Daisy ligt boven huilend in bed. Stop gewoon een keer met ruziemaken.' Smeekte ik.

Mijn moeder bleef meteen staan en draaide zich om naar mij. Haar woede was alweer wat afgezakt.

'En daarbij, wat gaat het ruziemaken helpen?'

Mijn vader klemde zijn kaken op elkaar en sloeg zijn armen over elkaar. Mijn moeder kalmeerde ook al. Ze haalde diep adem en blies het langzaam uit.

'Mam, ik heb geregeld dat jij zometeen met mevrouw Grey naar het centrum gaat. Pap, jij gaat de kapotte kast opruimen. De rest van de dag wil ik niks horen oké?' Smeekte ik.

'Jij bent hier niet degene die eisen stelt in dit huis, Aster.' Siste mijn vader.

'Maar ze heeft wel gelijk.' Mompelde mijn moeder. 'Misschien is dat even beter op dit moment. Zowel voor ons als voor de kinderen.'

'Mij best.' Gromde mijn vader. 'Maar laat me hier geen spijt van hebben.'

Mijn vader begon mopperend de scherven op te ruimen en mijn moeder maakte zich klaar om naar het centrum te gaan. Ik liep als de wiederweerga naar boven waar ik een nog altijd angstige Daisy aantrof. Ik ging naast haar op het bed zitten en aaide haar over haar haren.

'Is het weer oké tussen mama en papa?' Vroeg ze smekend.

'Voor nu wel ja. Mama is met mevrouw Grey naar het centrum en papa is de scherven van de omgevallen kast aan het opruimen.' Legde ik glimlachend uit.

'De kast?' Vroeg ze fronsend.

'Papa was zo boos dat hij de kast heeft omgegooid.' Mompelde ik. 'Maar nu het rustig is moet jij echt gaan slapen.'

'Weltrusten.'

'Droom zacht.'