Dreamer

•Logan•

Ik plof zuchtend op mijn bed neer en pak mijn mobiel. Ik moet mezelf echt kalmeren. Ik wilde eerst alweer naar de martelkamers lopen, maar sinds kort heeft mijn vader daar wachters neergezet zodat ik mezelf daar niet weer zou verwonden. Daarom ben ik gewoon naar mijn kamer gelopen.

Ik open mijn instagram en zie een post van Willow. Een roze fondanttaart met daarop geschreven "Aster+Logan" en Aster zuchtend op de achtergrond. Ik grijnsde. Willow lijkt als persoon echt als 2 druppels water op Wesley. Erg agressief als het erop aan komt en knettergek. Stel je voor. Mijn beste vriend en Asters beste vriendin als mates.

Ik besloot om Aster even te appen. Ik weet niet of ze nog boos op mij is of niet.

L: Heyy Sterretje❤ Ben je nog boos op mij vanwege dat van vanmiddag?

Ik was erg blij dat ze vrijwel meteen terug appte.

A: Nee hoor❤. Ik moest alleen even afkoelen. Ik was ook wel erg opvliegend. Kom anders even naar mijn huis.

Ik sprong op en wilde de kamer uit lopen om naar haar toe te gaan, maar ze stuurde me nog snel een waarschuwend berichtje.

A: doe trouwens oude kleren aan en neem een extra setje kleren mee...

Ik fronste. Het zal vast wel meevallen. Waarom moet ik überhaupt oude kleren aan? Ik besloot om gewoon naar Asters huis toe te gaan. Pas toen ik bij haar binnenkwam merkte ik waarom ze dat zei. Ze waren een eieren en bloem gevecht aan het doen in de keuken. Ze zaten er alle drie helemaal onder, maar Aster nog het meest. Ze keek op toen ze mij opmerkte.

'Eigenwijs geweest zeker? Pak aan!' Gilde ze lachend. Ze gooide 3 eieren en een behoorlijke lading bloem op me.

De eerste seconden keek ik roerloos toe hoe zij hun gevecht voortzetten. Pas toen Aster me wenkte om mee te doen grijnsde ik en drukte ik een ei tegen haar voorhoofd. Ze gilde even uit plezier, maar daarna ging ze weer gewoon verder met eieren gooien. Zowel op mij als op de rest. Ik moet toegeven dat het best leuk was.

Logan, kom onmiddelijk terug naar het packhuis. Neem Aster mee. We hebben een paar ongewenste gasten... mindlinkte mijn vader opeens. Ik fronste.

'Aster, we moeten van mijn vader nu direct naar het packhuis.' Fronste ik. Ze keek me raar aan, haalde haar schouders op, liep naar boven en kwam weer met schone kleding beneden. Ze grijnsde.

'Jij bent zo idioot geweest om mijn waarschuwing te negeren, dus je loopt hier maar lekker mee naar het packhuis.' Grijnsde ze. Ik rolde met mijn ogen.

'Kom mee. We gaan transformeren.' Zei ik.

Ze veranderde vlug in haar witte wolf. Ze zag er zoals gewoonlijk prachtig uit. Ze heeft een parelwitte vacht met diamanten ogen om in te verdrinken. Ze kijkt me afwachtend aan. Ik verander snel naar mijn wolf, die er toch net iets minder spectaculair uitziet. We sprinten naar buiten en vervolgen onze weg naar het packhuis.

Daar aangekomen zie ik al meteen wat het probleem is. Heksen? We hadden een aantal jaren geleden vrede met die krengen gesloten! Waarom waren ze dan hier?

Ik veranderde terug naar mijn mensenvorm en keek fronsend naar de heksen. Aster was ook veranderd, maar zij deed snel een paar stapjes achteruit. Ze vond het maar niks.

'Ze doen je niks als ik in de buurt ben.' Stelde ik haar gerust.

'Dat zal best, maar alsnog ben ik doodsbang voor die dingen. Ze zijn altijd zo onvoorspelbaar. Een verkeerde beweging en je gaat eraan.' Gromde ze. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek ook fronsend die kant op. Ik glimlachte bemoedigend. Ze is echt sterker dan ik had gedacht dat ze was.

Ik pakte haar hand stevig vast en trok haar mee naar het tafereel. Mijn vader had alweer een heel leger opgeroepen en ze stonden met z'n allen in een vechtpositie. Sommigen waren nog mens en sommige anderen wolf.

'Wat is hier aan de hand?' Gromde ik naar mijn vader, die nog in zijn mensenvorm was.

'Wat in vredesnaam heb je met je kleren gedaan?' Gromde hij. 'En de heksen, ze willen met Aster praten.'

Aster verstijfde naast mij. De heksen keken haar afwachtend aan. Verbazingwekkend genoeg liet ze na een aantal seconden mijn arm los en liep naar de voorste heks, die haar zowaar uitnodigend glimlachend aankeek. Ik voelde aan alles dat ze zich al een stuk relaxter voelde. Gelukkig kon ik ze met mijn wolvengehoor afluisteren.

'Hallo, Aster.' Begroette de voorste heks haar.

'Hallo. Mag ik vragen hoe u heet?' Vroeg ze een beetje verlegen.

'Natuurlijk. Ik heet Eldora, de opperheks.' Stelde de heks zichzelf voor. 'Goed, je vraagt je nu vast af waarom ik je wilde spreken, is het niet?'

'Dat zeker.'

'Ik zal het je uitleggen. Je moet weten dat jij niet zomaar een wolf bent, net als je zusje overigens. Jullie bezitten beiden bijna onmogelijke krachten. Heb je de kleur van je ogen nooit een beetje vreemd gevonden?'

Asters ogen waren natuurlijk het meest spectaculaire aan haar. Daarom verdrink ik er ook vaak in als ik er een blik in werp. Ik heb alleen nooit bedacht dat ze ook daadwerkelijk ergens voor konden zijn. Aster leek een beetje verward.

'Wacht wat? Wat bedoeld u? Ik? Onmogelijke krachten? Ik weet niet of ik dat wel kan geloven.' Zei ze verward.

'En toch is het zo. Jij bent samen met je zusje een van de weinige wolven met absurd sterke hypnosekrachten. Als je zou willen zou jij in je eentje een hele mensenstad kunnen hypnotiseren zonder er al te veel voor te hoeven doen.' Legde Eldora uit. 'Ik denk alleen niet dat dat is wat je wilt doen, en dat hoeft ook niet. Ik wilde je alleen maar even helpen door het toch te vertellen.'

'Maar-maar' Stamelde ze. 'Dat kan niet! Nee! Ik word gek. Ik word helemaal gek.'

Ze zakte op haar knieën neer en greep naar haar hoofd. Ik wilde naar haar toe stormen, maar een paar wachters hielden me tegen. Dit is echt teveel geworden voor haar. Misschien is het beter als ze een tijdje ook niet naar school gaat.

'Denk erover na. Als je meer wilt weten kmoet je naar het noordelijke deel van het bos gaan. Daar weet je ons te vinden.' Zei Eldora. Samen met de heksen verdween ze door slechts in haar handen te klappen.

Nu mocht ik wel naar haar toe. Ik zag de verwarring als draaiende tollen in haar ogen. Het zou niet lang meer duren voordat ze zou gaan flauwvallen. Ik pakte haar op en bracht haar naar mijn kamer. Daar legde ik haar op mijn bed neer en haalde ik een koud doekje.

'Het gaat wel.' Piepte ze. 'Het is meer de schok.'

'Dat zal vast, inderdaad. Het lijkt me beter dat je een tijdje niet naar school gaat. Dit gaat nog gevaarlijk worden vrees ik.'