Dreamer

•Logan•

Dit is de laatste keer dat Renay haar iets aan gaat doen. Ik loop met vlugge passen naar mijn vaders kantoor. Ik moet dit vragen. Ik kan geen beveiliging met Aster mee laten lopen, want dat zou ze absoluut niet leuk vinden. Ik ga een stapje verder. Ik klop gehaast op de deur.

'Binnen.'

Ik opende de deur en mijn vader keek mij fronsend aan. Ik kom bijna nooit naar mijn vader. Ik hoef bijna nooit iets van hem. Nu alleen wel.

'Wat kom je doen?' Vroeg mijn vader fronsend.

'Renay moet opgesloten worden.' Zei ik vlug. Hij kwam nu in een wat meer zakelijke houding. Ik ging voorover zitten en vouwde zijn handen in elkaar. Voor het eerst in jaren keek hij echt bezorgd.

'En waarom dat?' Vroeg hij.

'Ze heeft Aster vandaag tegen een boom aan gesmeten en haad gezicht op de stenen vloer gedrukt.'

'Maar dat is toch geen reden om haar in de kerkers te gooien?'

'Ik bedoel-' ik wist niet dat mijn vader zo onnozel kon zijn. Kan hij dan niet zien dat zij haar al een paar keer heeft proberen te vermoorden?! 'Dat dit al de zoveelste keer is dat ze haar probeerde te vermoorden.'

Nu leek hij wel bezorgd. Hij begon snel wat in de boekenkast te frommelen. Hij haalde er een enorm dik boek uit. Ik keek hem fronsend aan.

Hij bladerde als een gek door het boek. Hij stopte bij 1 pagina en las het vlug door.

'Bij poging tot moord bent u legaal bevoegd om deze persoon op te sluiten of eventueel te executeren.' Las hij voor.

'Dus? Gaan we haar nu opsluiten of niet?'

'Haal haar op.' Beval hij met zijn Alfa stem.

Ik knikte vlug en rende naar beneden. Ik had een paar bewakers nodig die met mij mee zouden gaan.

'Jones, Brown meekomen.' Siste ik naar een groepje bewakers. 2 bewakers zetten hun kop koffie neer en renden met mij mee. Ik veranderde snel in mijn wolvenvorm.

Ik rende een paar straten door naar Renay's huis. Ze was gelukkig alleen thuis. Ik had dit haar ouders niet aan willen doen. Ik weet dat haar ouders liefdevolle personen zijn die hier geen weet van hebben. Ze keek op toen ik binnen kwam.

'Logan! Wat een verrassing. Wat kom je doen?!' Vroeg ze flirterig.

Neem haar mee en sluit haar op. Mindlinkte ik naar de bewakers.

Ze knikten en veranderden terug naar hun mensenvorm. Renay keek angstig mijn kant op. Ze begon wild om zich heen te slaan toen de bewakers haar vastpakten en haar mee sleepten.

'Laat los! Wat is dit?! Laat.me.los!' Gilde ze. 'Logan!'

'Jij hebt mijn mate èn toekomstige Luna al een paar keer bijna vermoord! Je gaat de kerkers in!' Schreeuwde ik. Ze gilde zo hard als ze kon. Niet dat iemand haar zou kunnen helpen.

'STOP!' Riep een stem. Het was niet Renay. Het was Aster.

Ik keek vlug Renay's kant op. Aster kwam samen met Willow aan rennen. Ze had nog een behoorlijke wond op haar voorhoofd zitten, maar gelukkig was die alweer bijna genezen. De bewakers stopten meteen.

'Wat in vredesnaam is hier aan de hand?! Laat haar los verdorie!' Gilde ze. Ze leek TOTAAL NIET op haar dromerige zelf op dit moment. Ik keek haar verbaasd aan. De bewakers lieten Renay los. Ze viel hard op de grond. Aster keek mij ongelovig aan.

'Wat in vredesnaam ben je aan het doen?!' Vroeg ze fel.

'Ze had je bijna vermoord! Ze moet de kerkers in.' Gromde ik.

'Als dat de reden is zou ik maar eens héél goed gaan nadenken.' Siste ze. 'Dat zou jij jezelf, Wesley, Lloyd, Maud en Erica ook in de kerkers moeten flikkeren.'

Ze was echt boos op dit moment. En dan heb ik het niet over de boos als iemand iets onaardigs over je zegt, maar de boos als iemand bijna je vriend vermoord. Maar ze had wel gelijk. Ik zou mezelf ook moeten opsluiten als dat de reden was.

Renay leek in shock. Aster rende naar haar toe.

'Gaat het wel?' Vroeg ze bezorgd.

'Waarom neem je het voor mij op? Ik heb je leven tot hell gemaakt.' Fluisterde Renay ademloos.

'Iedereen verdient een tweede kans. Niemand heeft jou een tweede kans gegeven, of wel soms?' Vroeg Aster vriendelijk. Renay schudde langzaam haar hoofd.

'Ga naar huis, ga een uurtje slapen en eet daarna wat. Je gaat je stukken beter voelen. Probeer afleiding te zoeken. Hup hup.' Spoorde Aster aan.

Toen deed Renay iets wat ik NOOIT had verwacht. Ze omhelsde Aster stevig. Aster omhelsde haar stevig terug. Ook Willow stond er glimlachend bij. Ik kon alleen maar verbaasd toekijken.

Renay stond op en rende zo snel als ze kon weer terug naar huis. Aster wierp mij een furieuze blik toe. Ook Willow leek niet erg blij te zijn met mijn actie.

'Als ik jou was zou ik nu heel gauw maken dat je weg komt voordat mijn wolf je aan gaat vallen.' Waarschuwde Aster. Mijn wolf zou sowieso sterker zijn, maar ik zou Aster niet meer pijn gaan bezorgen. Ze draaide zich om en liep weg.

Ik kon mezelf voor de zoveelste keer wel slaan. Ook de bewakers stonden er een beetje roerloos bij. Wat in hemelsnaam had ik nu weer veroorzaakt met mijn domme gedrag?