Dreamer

•Logan•

'Jo, gast. Wat was dat geschreeuw wat we gisteravond hoorden?' Vroeg Wesley grijnzend.

'Een of ander gevecht tussen een echtpaar. Geen interessante informatie.' Gromde ik. 'Wat wel interessante informatie is is dat Aster hier elk moment op school kan zijn.'

Wesley grijnsde. Lloyd was ziek dus die was er vandaag niet, maar dat maakte niet uit. Des te meer van het slachtoffer van mij is. De deur ging open en Aster verscheen met Willow. Ze had een wit geruit rokje aan, een strak wit shirt en haar lange lichtbruine haar had ze voor de verandering een keer vast. Ze ziet er eigenlijk best wel goed uit als haar dromerige zelf.

'Mate' gromde mijn wolf.

Wacht, bedoelde hij- nee dat kan toch niet? Hoe kan zij mijn mate zijn. Ik moest moeite doen om mijn wolf niet de controle over te laten nemen. Wesley zag blijkbaar dat er iets aan de hand was.

'Wat is er, man?' Vroeg hij grijnzend.

'Mate.' Gromde ik.

Ik rende op Aster af en drukte haar hard tegen de muur. Ze gaf geen enkele kik, maar fronste omdat ze waarschijnlijk alle tintelingen die ik ook voelde voelde. Op een gegeven moment moest ook zij moeite doen om haar wolf het niet over te laten nemen. Ze keek me ademloos aan.

'Dat kan niet.' Fluisterde ze geschokt.

'Mate.' Gromde ik.

Renay kwam grijnzend aanlopen. De leunde op mijn schouder om mee te kijken, maar ik duwde haar weg. Ze keek me verontwaardigd en niet begrijpend aan. Ze trok aan mijn arm om de aandacht terug te krijgen, maar ik duwde haar weer naar achteren.

'Zeg, wat heb jij opeens?' Vroeg ze verontwaardigd.

Ik liet de geschokte Aster los en draaide me langzaam om. Renay wist eerst niet waar mijn zwarte ogen vandaan kwamen, maar naarmate de tijd verstreek kwam ze eindelijk tot de conclusie. Ze keek me fronsend aan.

'Is dat daar jouw mate? Ach kom op. Ik ben veel beter.' Snauwde ze.

'Hoe durf je mijn mate als een object aan te spreken en zich minder te laten voelen.' Gromde ik woest.

'O gast, chill.' Suste Wesley me. 'Dit is voor iedereen even schrikken hè.'

Ik zag dat Willow Aster hielp om op te staan en vervolgens renden ze beide zo snel mogelijk weg. Ik werd helemaal gek in mijn hoofd. De gedachte dat mijn bloedeigen mate voor me wegrende uit angst voor...mij?

Een paar seconden bleef ik roerloos in de verte kijken. Daarna kon ik het wel uitschreeuwen van frustratie en haalde mijn hand door mijn haar. Ik haalde een keer diep adem en kalmeerde mezelf daar weer een beetje mee. De grootste uitdaging wachtte namelijk nog op me. Een hele dag met Aster in het lokaal rustig blijven.

Ik pakte mijn tas en ging samen met Wesley naar de eerste les, terwijl ik Renay en haar nutteloze volgertjes boos achterliet. Hoe heb ik eigenlijk niet kunnen zien dat Renay zo'n slet was. Helemaal onder de make-up en wilde altijd meer dan aleen zoenen. Gadver.

'Je realiseert je toch wel dat zij dis de toekomstige Luna wordt hè?' Vroeg Wesley grijnzend.

'Is daar iets mis mee dan?' Gromde ik vijandelijk.

'Nou nee, maar ik vraag me af of ze die verantwoordelijkheid wel aan kan. Ze is nou niet bepaald een erg oplettend type.' Grijnsde hij.

'Als je nog een keer mijn mate beledigd ga je eraan.' Gromde ik woest.

'Oké rustig.' Suste Wesley me snel.

We liepen het lokaal binnen waar Aster en Willow achterin in een hoekje zaten. Aster, die eerst nog dromerig en glimlachend had gekeken keek nu angstig mijn kant op. Ze fluisterde iets naar Willow. Gelukkig kon ik dankzij mijn wolvengehoor horen wat ze zei.

'Ik kan hem echt niet aan als mate. Niet na alles wat hij me aan heeft gedaan en na wat er thuis allemaal gebeurd.' Fluisterde ze.

Thuis allemaal gebeurd? Daar heb ik nooit iets over geweten.

'Gast, je staat te staren.' Grijnst Wesley.

'Kop houden.' Gromde ik.

Ik gooide mijn tas op het tafeltje aan de andere kant achterin en ging zitten. We hebben nu wiskunde. Iets wat ik over het algemeen erg lastig vind. Iemand anders blijkbaar niet.

'Meneer, als u de x daar vermenigvuldigd en daar dan de wortel van neemt komt u sneller uit op het goede antwoord.' Hoorde ik de dromerige stem van Aster zeggen.

Mijn wolf werd helemaal gek bij het horen van haar stem. Zij maakte me gek, al wilde ik niks toegeven. Dat ging ik ook niet doen. Ik probeerde zo goed mogelijk op de les te letten zonder mijn ogen af te laten dwalen naar Aster. Met veel pijn en moeite lukte het me. Wesley had me de hele les grijnzend aangekeken.

De bel was echt mijn redding. Ik pakte vlug mijn tas en stormde het lokaal uit. Ik moest daar weg, anders wist ik zeker dat het niet goed af ging lopen.

Aan het einde van de dag kwam ik op het briljante idee om haar te gaan stalken. Ik had Wesley meegevraagd maar die had geen zin zei hij. En eigenlijk maar beter ook. Niemand komt aan mijn mate.