Dreamer

•Logan•

Ik voel me gefrustreerd en alleen nu Aster bij mij vandaan is. Pap en ik zijn al dagenlang een aanval op haar pack aan het plannen. Helaas verdwijnen er steeds meer bewoners uit het pack. Dat zou dus betekenen dat Aster of Daisy hier alweer een paar keer zijn geweest. We merken er alleen nooit iets van, wat het frustrerend maakt.

De omliggende packs hadden al contact gehad met het pack. Zo zijn we erachter gekomen dat het pack The Luna Sisterspack heet. Iets wat het nog frustrerender maakt. Daarnaast hebben ze aan niemand doorgegeven waar hun pack ligt, wat het nog een keer extra frustrerend maakt, en het allerfrustrerendst is dat Wesley en Willow bijna elke dag langskomen om te helpen. En dat klinkt niet zo erg, maar bij Willows verschijning denk ik direct aan Aster en dat wij ook zo hadden kunnen zijn.

'Nog nieuws, pap?' Vraag ik zuchtend aan mijn vader die net keihard de telefoon weer terug op de haak smeet. Hij gromde gefrustreerd.

'Nee, geen enkel pack weet waar ze zich bevinden en waar hun grenzen liggen. Ik word er niet goed van!' Gromde hij. 'Daarnaast blijkt dat niet alleen uit ons pack, maar ook uit andere packs mensen zomaar verdwijnen. Daisy is tot nu toe één keer gespot, maar ze was te sluw en ze te slim af.'

Ik sla kwaad mijn vuist op het bureau. Dit kon toch niet waar zijn? Ze kan niet zomaar in rook opgegaan zijn en daarna alsnog mensen uit de packs stelen. Ik moet alleen wel degene zijn die haar vindt. Als ze in handen komr van de andere Alfa's sluiten ze haar misschien op of vermoorden ze haar in het ergste geval. Dat gaat niet gebeuren. Ze zal er echt niet ongestraft mee wegkomen, maar ze mag ook zeker niet vermoord worden.

'Is er geen andere manier? Misschien lokaas ofzo?' Vroeg ik terwijl ik door het kantoor ijsbeerde.

'Aster is een slimme meid. Die trapt daar niet in.' Gromde pap. 'We moeten met iets groters komen. Iets spectaculairs.'

'Wat stel je voor?' Nu begon het interessant te worden. Het woord "spectaculair" klinkt mij als muziek in mijn oren.

'Dit is wat we kunnen doen. We kunnen iemand van het pack sturen met het risico dat die daar ook niet meer wegkomt. We kunnen natuurlijk wel lenzen gebruiken. Jij weet hoe die ogen eruit zagen toch?' Vroeg pap. Ik knikte. 'Mooi. We doen net alsof iemand van ons pack bij haar pack hoort. Zo kunnen we er misschien wel achter komen.'

'En hoe gaan we hem.of haar er dan naartoe sturen als we niet eens weten waar het pack is?' Vroeg ik. 'En je ruikt het heus wel als er iemand van ons pack tussen je eigen pack zit.'

'Maar niemand weet over de mindlink wie nou wel of niet aan het pack toebehoord. En in haar pack zijn er allerlei soorten packleden gemixt. Dat ruik je sowieso niet.'

Dit klonk als een enorm goed plan. Er waren alleen nog wel een paar kleine noodzakelijke dingetjes die wat duidelijk moesten worden.

'En wie gaat er dan naartoe?' Vroeg ik. 'We hebben bijna niemand meer over.'

'Daar had ik nog niet eens over nagedacht. Veel packleden hebben we niet en we moeten iemand vinden die we kunnen vertrouwen.' Zei pap bedenkelijk. 'Jou kunnen we sowieso niet sturen. Ze zou jou te gemakkelijk doorhebben en veel op jou letten,.omdat je haar mate bent. Dat is te riskant.'

Een heerlijke geur vulde mijn neus. Het was de geur van pannenkoeken. Een paar kleine voetstappen renden de trap op. Daarna werd er op de deur geklopt.

'Binnen.' Zei pap.

Iris liep naar binnen met een schaal vol pannenkoeken. De pannenkoeken waren belegd met appel en kaneel. Sommigen waren naturel. Iris zette het bord op het bureau.

'Mama dacht dat jullie wel honger zouden hebben dus heeft ze wat pannenkoeken gebakken. De kok is immers ook weg.' Zei Iris. 'Hebben jullie al iets bedacht?'

'Nou ja, we dachten eigenlijk aan een soort undercover aanval op The Luna Sisterspack, maar we kunnen niemand bedenken die-'

Ik praatte niet verder. Ik stopte halverwege mijn zin en scande Iris van top tot teen. Ze keek mij een beetje raar aan terwijl ik dat deed. Het is natuurlijk raar als je je broer dat ziet doen, maar ik rook kansen. En pannenkoeken natuurlijk, maar dat bedoel ik nu niet.

Ik keek met een vragende blik naar pap, die zo te zien hetzelfde dacht als ik. Iris leek geen idee te hebben van wat er aan de hand was. Ze fronste een beetje ongemakkelijk en haalde een hand door haar haren.

'Waarom kijken jullie me zo raar aan?' Vroeg ze een beetje ongemakkelijk.

Pap en ik keken elkaar nogmaals aan en toen terug naar Iris. Ik wist dat pap en ik hetzelfde dachten.

Bingo.

A/N
Ik had vandaag nogal een Wattpad mood, dus is dit mijn derde hoofdstukje voor vandaag😂.

Hopelijk vinden jullie het niet al te erg.

Bedankt voor het lezen!❤