Dreamer

•Aster•

'Wacht even, hij heeft wat gedaan!?' Vroeg ik ongelovig aan Willow over mijn mobiel.

'Zijn wolf rende op mij af toen ik op weg was naar huis, hij transformeerde, zei dat het hem speet, gaf toe dat hij op de basisschool een oogje op mij had, ik bekende hetzelfde, hij pakte mijn gezicht vast, ik kreeg een flashback en hij gaf mij een kus op mijn voorhoofd.' Somde Willow razendsnel op aan de andere kant van de lijn.

Dat is zo schattig! Zo te horen zullen zij het wel goed met elkaar kunnen vinden. Helaas heb ik niet hetzelfde geluk. Ik zit vast aan een jaloerse idioot die me geen moment met rust wil laten. Ik betwijfel of ik dit wel aan kan. In het algemeen. Mijn ouders, Logan, de heksen, Luna. Ik geloof dat het teveel voor mij wordt op deze manier. Misschien zou ik eens meditatie moeten proberen. De meeste mensen zeggen dat dat goed helpt tegen dit soort situaties. Wegrennen van je problemen heeft namelijk ook geen zin.

'Williewo, dat is zo schattig! En ik maar denken dat Wesley een arrogante idioot was. Hij is voor jou nu al beter dan dat Logan voor mij in zijn hele leven zal zijn.' Zei ik treurig. Ik pakte een potlood en mijn kladblok en begon een paar ideeën voor een nieuw liedje op te schrijven.

'Niet zo negatief, Sterretje. Ik weet zeker dat hij op een dag voor je zal veranderen. Wanneer weet niemand, maar het zal komen. Ik kan het je bijna beloven.' Suste Willow me. Ik glimlachte bij haar woorden.

'Dankje, Williewo. Ik moet nu trouwens wel gaan. Het eten is bijna klaar en mama had iets belangrijks dat ze ons wilde vertellen. Dag!'

'Dag, Sterretje!'

Ik hing op, schreef nog een paar laatste woorden op en ging toen naar beneden. Daisy was al vrolijk in de woonkamer met haar mobiel bezig. Het leek wel alsof ze een vlog aan het maken was. Ik fronste.

'Wat ben jij nou weer aan het doen, Daisy?' Vroeg ik fronsend. Ze keek me kwaad aan en richtte de camera op mij waarna ze grijnsde.

'En dit, dit is mijn mooie en irritante zus Aster, de mate van de toekomstige Alfa Logan. Op dit moment blokkeert ze mijn uitzicht dus ik zal haar even vragen om aan de kant te gaan.' Grijnsde Daisy. 'Aster, ga even aan de kant. Ik ben een huisvlog aan het opnemen.'

'O ja?' Vroeg ik dreigend en langzaam. Ik grijnsde. 'Nou, dan heb ik nog wel wat leuke verhalen om aan je volgers te vertellen. Weten jullie, vroeger vond Daisy het leuk om zichzelf helemaal in te smeren met crème voor babybilletjes. Kijk, ik laat wat foto's zien.'

Ik pakte grijnzend mijn mobiel en zocht vliegensvlug naar de foto en hield deze voor de camera, die Daisy overigens wilde verbergen zodat ik de foto niet zou laten zien. Ze was alleen te laat. Het stond al op beeld. Ze zette de camera snel uit en wierp mij een furieuze blik toe.

'Aster, dat was niet grappig.' Siste ze. Ik haalde triomfantelijk mijn schouders op.

'Eigen schuld, Bloempje. Kom trouwens maar. Mama heeft het eten klaar.'

Ik pakte haar arm en sleurde haar mij naar de keukentafel. Daisy sprong op toen ze biefstuk op haar bord zag liggen. Ze rende naar de stoel en wilde aanvallen op de biefstuk, maar ik trok haar bord vlug weg. Ik keek haar streng aan.

'Eerst wachten tot mama ook zit, oké?' Zei ik streng.

'Maar-maar...het is biefstuk! Dat wordt snel koud en kan ik niet op mijn bord laten liggen zonder het op te eten.' Riep Daisy verontwaardigd uit. Ik wierp haar nog een strenge blik toe.

'We wachten.' Zei ik streng tegen Daisy. Ze zakte mokkend onderuit in haar stoel. Het is echt een draak van binnen en een mini pablo picasso met een schattig gezichtje van buiten. Mama kwam de kamer binnen. Ze leek niet erg blij. Ik fronste.

'Wat is er mama?' Vroeg ik fronsend en bezorgd. Ze ging aan tafel zitten en schepte op. Ze zuchtte een keer luid waarbij de tranen haar in de ogen sprongen. Daisy stond op en omhelsde mijn moeder.

'Wel fijn om te weten dat je mama boven je biefstuk kiest.' Zei ik emotieloos. Daisy wierp me een enorm furieuze blik toe. 'Maar wat is er mama.'

'Ik-ik ben vanmiddag voor een jaarlijks onderzoek naar het packziekenhuis geweest.' Begon ze snikkend. 'Ze zijn erachter gekomen dat ik een erge vorm van COPD heb. Het komt meestal voor bij mensen, maar in sommige gevallen ook bij wolven.'

'COPD wattes?' Vroeg Daisy fronsend.

'COPD is een ziekte waarbij de longen beschadigd zijn. Je hebt minder energie en meer moeite met ademhalen. Ik merkte de laatste tijd al dat ik wat moe was, maar dit had ik niet verwacht.' Huilde ze. 'Omdat ik een erge vorm van COPD heb verwachten de doktoren dat ik nog maximaal 2 maanden heb. Er is geen verdere behandeling die goed genoeg is om in het ziekenhuis te zijn. Het wordt een kwestie van afwachten.'

Ik kon mijn hart voelen stilstaan. Ik was versteend en sprakeloos. Ik wilde huilen, schreeuwen, snikken en mijn moeder helpen, maar dat kon ik niet. Ik was zo in shock dat ik geen handeling meer uit wist te voeren. Hoe moest het dan met ons? Ik kan mama niet zomaar laten gaan! Ze is de enige die nog normaal voor ons kan zorgen. Ik ga niet bij mijn vader wonen! Alles liever dan dat!

Daisy huilde en schreeuwde het uit, en dat begreep ik volledig. Ook mama hield het inhouden niet langer meer vol. Ik was de enige die niks deed. Ik keek triest een vol shock voor me uit. Ik kon toch niks doen om mama te redden. We zullen er maar van moeten maken wat we kunnen. Dit moeten de 2 geweldigste maanden uit ons leven worden.