Dreamer

•Logan•

Die ochtend kwam ik weer gewoon op school, net zoals elke dag in de week. Ughh ik had er zo geen zin in. Hoe zou ik in vredesnaam bij Aster uit de buurt kunnen blijven. Haar stem maakt me zelfs al gek. Laat staan haar aanwezigheid.

'Hey gast. Denk aan wat ik heb gezegd hè.' Grijnsde Wesley.

'Ja ja, maar als het niet werkt ben jij de eerste die de dupe hiervan word, begrepen?' Siste ik. Hij rolde grijnzend met zijn ogen.

Ik zag de deur open gaan en een bloedmooie Aster naar binnen lopen. Ze zag er weer uit als haar dromerige zelf. Ze had een lange spijkerbroek met wijde pijpen aan, een kleurrijk t-shirt die net iets te kort was en haar lange, lichtbruine haren hingen los over haar schouders. Ik moest alweer moeite doen om mijn wolf het niet over te laten nemen.

Willow liep aan haar zijde en ze praatten lachend over van alles en nog wat. Opeens kwam Renay met statige passen op mij af lopen. Ze grijnsde zowaar.

'Zeg, is het waar over Asters ouders?' Vroeg ze grijnzend.

'Wie heeft je dat nou weer verteld.' Siste ik woest. Ze lachte luid.

'Maud zei het me. Die had het weer gehoord van Lloyd en Lloyd weer van Wesley en Wesley weer van jou. Dus, is het waar?'

Ik gromde alleen. Dat was voor haar het teken dat het wel waar was wat ze had gehoord. Ze lachte op een heksige manier en liep grijnzend naar Aster, die al een aantal andere jongens en meisjes om zich heen had. Ze keek verward om zich heen. Haar ogen bleven bij mij hangen. Haar diamantblauwe ogen stonden triest en haar mond stond een beetje open van verbazing. Ik zag nog net een traan over haar wang rollen voordat Willow haar mee trok naar de wc's.

Ik vloekte in mezelf. Hoe de fuck kon ik zo dom zijn geweest om het Wesley te vertellen. Ik balde mijn handen tot vuisten en sloeg 1 daarvan tegen een willekeurig kluisje. De geheelde wonden op mijn knokkels waren weer open. Dat kreeg ik ervan. Eigen schuld.

Ik liep zo nonchalant mogelijk naar het lokaal. Daar gooide ik mijn tas weer op mijn vaste tafel neer. Willow kwam als laatste het lokaal binnen. Aster was er niet. Ik kon mezelf wel vervloeken maar aan de andere kant kon mijn wolf de controle dan ook niet overnemen.

Willow hield me de hele les strak en zo ongezien mogelijk in de gaten. Ik deed zoals altijd gewoon niks in de les dus veel was er niet om in de gaten te houden. De bel was voor de zoveelste keer mijn redding. Alhoewel, dat dacht ik.

'Hé Logan.' Zei Willow die schter mij liep. Ik draaide mij om en ontving een klap in mijn gezicht.

'Vuile klootzak die je bent!' Schreeuwde ze. 'Hoe durf je!?'

'Hoe durf jij zo tegen je toekomstige Alfa te praten?' Grijnsde ik. Ik ontving nog een klap in mijn gezicht.

'Voor Aster.' Siste ze en ze liep weg. Mijn grijns vervaagde.

De rest van de dag was saai. Niks meer dan lessen en pauzes waarin Renay me nog altijd probeert te verleiden met haar lange nepwimpers en haar make-up hoofd. Niks meer, niks minder.

Na schooltijd besloot ik om nog even langs Asters huis te fietsen om te kijken of alles daar wel goed ging. Helaas hoorde ik het geschreeuw alweer vanuit haar huis komen. Alleen was daar dit keer iets opmerkelijks aan. Haar ouders hadden het dit keer niet tegen elkaar, maar over Aster. Ik fronste en luisterde mee.

'Hoe kan het dat we vandaag al vijf telefoontjes hebben gehad van jouw klasgenoten, Aster?! Je hebt gezworen om het niemand te vertellen!' Bulderde haar vader.

'M-maar ik heb helemaal niks verteld. Iemand zal het vast hebben geh-' maar verder kwam ze niet. Een luide klap was over de hele straat te horen.

'WHAT THE HELL, RONALD. JE SLAAT JE EIGEN DOCHTER TOCH NIET NEER?!' Schreeuwde haar moeder woest.

Zuurstof leek opeens schaars en ik kon me niet meer bewegen. Had ik er nou voor gezorgd dat ze neergeslagen werd? Ik hoorde haar zusje janken en krijsen op de achtergrond. Mijn hart nam het over van mijn geweten en ik stormde hun huis binnen. Ze stopten allemaal gelijk met schreeuwen en keken geschokt toen ze zagen dat ik binnen was gekomen. En daar zag ik Aster.

Ze lag op de grond met een hele plas bloed om zich heen. Haar lichaam werd met de seconde bleker. Ik sprintte naar haar toe, pakte haar op en nam haar zo snel als ik kon mee naar het packziekenhuis. Ik stormde het ziekenhuis binnen.

'Ik wil de allerbeste dokters en wel nu!' Schreeuwde ik.

Meteen kwam er een groepje dokters aan rennen die zich kapot schrokken van wat ze zagen. Ze namen Aster meteen mee.

'U moet ook meekomen, meneer. Ik wil u een aantal vragen stellen.' Zei een dokter vlug.

Ik liep vlug achter hem aan. Hij begon al een aantal vragen te stellen als "hoe oud is ze?" en "wat is er precies gebeurd?'. Allemaal van die standaard vragen die je krijgt als je een patiënt wil onderzoeken. Natuurlijk gaf ik ze zo snel mogelijk.

Aster werd op een bed gelegd en onderzocht door MANNELIJKE dokters. Telkens als ze te ver naar onderen gingen met hun handen gromde ik en telkens moesten zij mij weer herinneren aan het feit dat ze anders dood kon gaan. Daarom hield ik mij na een tijdje wel gewoon stil en wachtte ik op de uitslag. Uiteindelijk kwam er een dokter naar buiten met een klembordje.

'Ik heb goed nieuws. Ze is niet eens bewusteloos door de klap en dus zal ze gauw genoeg weer bij zinnen zijn. Ze is alleen in schok. Ook hebben we de bloeding kunnen stoppen. Ze heeft er wonderbaarlijk genoeg niks aan over gehouden.' Zei hij verrast.

Ik haalde opgelucht adem en zakte onderuit op de stoel. Helaas voor mij kwam mijn vader ook aanlopen. Hij keek me fronsend aan.

'Wat doe jij hier zoon?' Vroeg hij fronsend.

'Ik heb mijn mate net hier naartoe gebracht, anders zou ze doodbloeden.' Antwoorde ik emotieloos.

'Ah oké.' Hij knikte en bleef toen nog een tijdje staan. Zijn gezifht werd met de seconde vragender. 'Wacht wat? Jouw mate? Daar heb je niks over gezegd! Wacht, is Aster Mellark jouw mate?!'

'Ja? Hoe ken jij haar nou weer?' Vroeg ik fronsend.

'Weet jij dan echt helemaal niks over je mate? Aster is een beroemd muziekant in ons pack en de omliggende packs. Ze zingt en speelt piano en gitaar!' Riep hij uit. 'Nou wat leuk!'

Ik wist dus echt helemaal niks over Aster, maar ik ben wel zo dom geweest om haar op gruwelijke manieren te pesten. Hierdoor groeit mijn zelfhaat nog meer. Ik heb zoveel spijt.