Dreamer

•Aster•

Nog voordat hij me te pakken kon krijgen sprong ik het bed uit en leunde ik tegen de deuropening. Met tegenzin stond Logan op en liep hij met mij mee naar beneden. En dan bedoel ik ook echt met mij. Hij had me al opgepakt en meegedragen naar beneden. Ik liet me zuchtend hangen. Hij kon het niet laten om even te grijnzen.

'Moet dit?' Vroeg ik.

'Ja.' Grijnsde hij.

'Nee.'

'Ik laat je niet los als je dat mocht denken.'

'Ik kon het op z'n minst proberen.' Glimlachte ik.

We waren nog niet eens beneden of ik hoorde Daisy alweer. Ze was gelukkig niet aan het schreeuwen, maar ze was wel vrij irritant aan het doen tegen Iris. Ik zuchtte, drukte mezelf uit Logans armen en rende naar de woonkamer waar Daisy zich bevond. Ze was inderdaad irritant aan het doen.

'Gedraag je, Bloempje. Anders heb je een week huisarrest en vertel ik tegen mama dat je een ongehoorzame draak bent.' Waarschuwde ik haar streng.

'Oké. Ik zal me gedragen, maar ik ben geen ongehoorzame draak!' Zei ze serieus.

'Zeker wel.'

'Zeker niet.'

'Wel.'

'Niet.'

'Wel.'

Ze rende grijnzend op mij af en tackelde me zodat ik met een plof op de grond viel. Ze klom vlug overeind en stapte met haar voet op mijn buik, alsof ze net een slachtoffer had gemaakt. Ik grijnsde en tackelde haar terug.

Uiteindelijk werd hun hele woonkamer een battle tussen Daisy en mij. Het was gelukkig wel alleen maar een beetje stoeien. Ik denk niet dat Logans ouders het zouden waarderen als we zouden gaan vechten in hun woonkamer.

'Zullen we maar even stoppen met stoeien, Daisy?' Vroeg ik daarom lachend terwijl ze mij onderuit haalde.

'Omdat je zeker niet van mij kan winnen, hè. Ik win!' Grijnsde ze en ze danste juichend in het rond.

'Jij wint.' Grijnsde ik. 'Maar we gaan nu wel eten dacht ik zo. Kom.'

Ze sprong op mijn rug. Ik draaide mij om en zag Iris en Logan beide naar ons grijnzen. Logan grijnsde hoofdschuddend. Iris kon haar lach bijna niet inhouden. Daisy en ik keken alkaar ook grijnzend aan.

'Sorry. Dit is een beetje een gewoonte.' Grijnsde ik.

Ik liep met Daisy op mijn rug achter Logan en Iris aan naar de eetzaal. Een letterlijke zaal. Er was een enorme tafel met misschien wel 50 stoelen! Er hing een sierlijke kroonluchter aan het plafond en de hele kamer stond vol met het duurste van het duurste. Daisy en ik bliezen beide ons wangen op van verbazing. Iedereen moest hard lachen om onze zusterlijke trekjes.

Ik zette Daisy neer en ging naast Logan zitten. Daisy kwam weer naast mij zitten en tegenover Iris. Er kwam zelfs een kok binnen met allemaal borden. Daisy keek dolblij toen ze biefstuk zag. Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Die Daisy.

'Eet smakelijk.' Glimlachte de kok.

'Dat gaat zo te zien wel lukken.' Zei ik verrast. Ook op tafel stond weer het duurste van het duurste. De kok glimlachte breed, maakte een kleine buiging en ging toen weer terug naar de keuken.

'Ik wist dat de Alfa en Luna rijk waren, maar zo rijk?' Fluisterde Daisy ademloos in mijn oor. Ik grinnikte zachtjes. Logan had het blijkbaar ook gehoord, want hij grijnsde lekker mee.

'Goed! Dan gaan we nu eerst even een voorstelronde doen.' Zei Alfa Castor. 'Ik ben Alfa Castor, maar voor jullie ben ik gewoon Castor. Ik heb liever wel dat jullie me met u aanspreken.'

'Ik ben Aster.' Glimlachte ik.

'En ik ben Daisy.' Grijnsde Daisy.

'Als het goed is kennen jullie Iris en mijn mate Nicci al. Om te beginnen, hebben jullie vragen om aan ons te stellen?' Vroeg Castor.

'Hoe zijn jullie zo rijk?' Mompelde Daisy. Iedereen lachte.

'Hard werken. Als je goed je best doet op school en je niet te ondeugend bent kan jij ook rijk worden.' Siste ik grijnzend met mijn kaken op elkaar. Ze keek me beledigd aan. Ze voelde zich altijd snel aangesproken.

'Nou zeg.' Zei ze verontwaardigd.

'Voor de rest hebben we denk ik niet echt vragen, maar ik geloof dat u wel vragen voor ons of vooral voor mij heeft.' Glimlachte ik.

'Klopt. Als jullie geen andere vragen hebben begin ik maar alvast.' Glimlachte Nicci. 'Wanneer kwamen jullie erachter dat jullie mates waren?'

'Een aantal dagen geleden. Op mijn 18e verjaardag.' Zei ik terwijl ik een hap uit een stuk vlees nam.

'Verjaardag? Ik wist niet eens dat je jarig was geweest! Gefeliciteerd dan.' Zei Logan verrast. Ik glimlachte.

'En...' begon Nicci aarzelend. Ik had zo'n voorgevoel wat voor vraag ze wilde stellen. 'Is het waar dat je eigenlijk daarvoor zwaar gepest bent door Logan?' Vroeg ze aarzelend.

Mijn vrolijke gezichtsuitdrukking zakte weg onder een laag van triestheid, verwardheid en verdriet. Ook Daisy leek ineens niet meer zo vrolijk. Mijn situatie heeft ook veel impact gehad op haar. Ze huilde bijna elke dag als ik met een wond op mijn lichaan thuis kwam. Ze huilde sowieso al als pap en mam ruzie hadden.

Ineens kreeg ik weer allerlei flashbacks. Hoe ik elke dag hard tegen de muur werd gedrukt, hoe ik werd geslagen en ondergespuugd, hoe ik bijna opgehangen werd door Renay, hoe mijn vader me neer had geslagen omdat Logan zo nodig aan iedereen moest vertellen wat er zich bij mij thuis afspeelde, de hopeloze gezichten van mijn ouders, Daisy die angstig in bed lag, de overhoop gehaalde woonkamer en het moment dat ik het ziekenhuis uit sprintte.

'I-is het erg als ik deze vraag weiger te beantwoorden?' Vroeg ik zacht. Heel zacht. Zo zacht dat het leek alsof ik bijna in tranen uit kon barsten. Iets wat ik nu ook wel zou kunnen.

'Wacht wat? Volgens mij heb jij mij heel wat uit te leggen, zoon.' Gronde Castor. Ook Iris keek haar broer geschokt aan.

Logans gezichtsuitdrukking werd steeds kouder, maar ook steeds triester. Daisy en ik keken elkaar triest aan. Er drupte al een kleine traan van Daisy's wang. Ik veegde de traan snel weg en trok haar in een omhelzing.

'Het is oké. Het is oké. Alles is nu al gebeurd. Niet huilen, Bloempje.' Suste ik haar zacht terwijl ik haar over haar haren aaide. Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder aan.

Ik wist niet dat het zoveel impact op je hele familie had. Mompelde Logan via de mindlink.

Niet zeggen. Er is wel meer wat je toen niet door had en nu opeens wel. Sorry dat ik dit nu moet zeggen, maar houd je mond. Mompelde ik terug.

Daisy ging weer normaal zitten en at een stuk van haar vlees als troost. Castor, Nicci en Iris hadden hun ogen de hele tijd op mij en Daisy gericht. Castor draaide zijn hoofd langzaam om naar Logan en keek hem boos, bijna woest aan.

'Nee, het is niet erg dat je deze vraag niet wilt beantwoorden, lieverd. Ik had het eigenlijk ook niet moeten vragen. Misschien is het beter dat we hier zometeen nog even onder 4 ogen over praten.' Zei Nicci vlug. Ik knikte langzaam.

De rest van de avond verliep soepel maar toch ook nog wel ongemakkelijk. Na het eten liep ik met Nicci naar de woonkamer, liepen Logan en Castor naar het kantoor en gingen Iris en Daisy naar de tv kamer. Ik geloof dat ik nog veel uit te leggen heb.