Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 50

Hoofdstuk 50

'Ik kan gewoon niet geloven dat ik alle actie gemist heb.'

'Ik kan gewoon niet geloven dat je dat zo erg vindt.'

'Waarom niet? Ik heb me er de hele 17 jaar van mijn leven op voorbereid.' Luke roerde geïrriteerd in zijn koffie.

'18 jaar,' verbeterde ik hem.

'Wat?' Verstoord keek hij op.

'Je bent 18, weet je nog? Gisteren was je verjaardag.' Ik zuchtte diep. Deze stomme discussie hadden we nou al de hele morgen.

'Nou, 18 jaar dan. Ik heb me er 18 jaar op voorbereid en dan word ik neergeschoten. Dat is zo oneerlijk!'

'Vind je het oneerlijk dat je nog leeft?' Ik had het even helemaal gehad met zijn gezeur.

'Ik vind het wel oneerlijk dat Dean nog leeft.' Danny kwam naast me zitten. 'Ik had die klootzak het liefste een kogel door zijn kop gejaagd, maar nee, dat mag natuurlijk niet. George is veel te aardig voor hem.' Boos greep hij een broodje van de schaal die midden op tafel stond.

Jade ging lachend naast Danny zitten. Ze leek zich veel beter te voelen. Twee dagen geleden waren we teruggekomen van Dean's hoofdkwartier, met Dean, en alles leek weer normaal te zijn geworden. Nou ja, iedereen begon er aan te wennen dat we niet meer bang hoefden te zijn. Vooral aan Jade was dat te merken. Ze was haar oude zelf weer geworden, dat zag ik gewoon aan haar.
'Is er iemand hier een beetje chagrijnig?' Ze kuste Danny op zijn wang.

'Goed opgemerkt.' Hij sloeg zijn arm om haar heen.

'Pap houdt niet zo van het doden van mensen,' zei Luke. Hij roerde zo hard in zijn koffie dat het over de rand van zijn kopje klotste.

'Luke,' zei ik zacht. Ik legde mijn hand over de zijne zodat hij zou stoppen met roeren. 'Houd op.'

'O.' Hij keek naar de troep die hij had gemaakt. Hij fronste. 'Nou ja, ik had toch geen dorst.' Hij duwde het kopje van zich af, maar bleef mijn hand vasthouden.

'Pap wil het oplossen,' zei Jade. 'Een of andere overeenkomst met Dean sluiten.'

'Dat zou hij niet moeten willen. Dean heeft zijn familie geruïneerd en mijn meisje ontvoerd.' Danny trok Jade nog iets dichter naar zich toe.

'Mee eens,' zei Luke. Nadenkend wreef hij over mijn hand.

'Het was niet echt ontvoeren,' zei Jade zacht.

'Hersenspoelen dan. Ik zie het verschil niet.' Chagrijnig nam Danny een hap van zijn broodje. 'Hij zou ervoor moeten boeten.'

'Inderdaad.' Luke leek het vandaag nogal eens met Danny te zijn.

'We kunnen er niets aan doen,' zei Jade. Ze pakte ook een broodje. 'Pap bedenkt zijn straf. Het is zijn halfbroer.'

'Vind je dat eerlijk? Na alles wat we hebben meegemaakt, moeten we hier gewoon zitten en wachten totdat pap heeft besloten wat hij met Dean gaat doen. Waarschijnlijk laat hij hem sorry zeggen en mag hij dan naar huis!' Luke schudde zijn hoofd. 'We zouden moeten mogen helpen. Hij kan ons er niet buiten houden. Dat heeft hij altijd al geprobeerd en ook dit keer zal het hem niet lukken. We moeten iets doen.'

'Luke,' probeerde ik, 'wraak nemen is niet altijd de beste oplossing.' Natuurlijk was het iets wat ik eerst ook heel graag gewild had. Ik wilde Dean dood, maar nu ik er een paar dagen over na had gedacht leek me dat ook niet echt de beste oplossing. Mijn vader was al dood door mij, ik had al een onschuldige man vermoord, ik wilde niet dat Dean ook nog eens zou doodgaan door mij.

'Susan heeft gelijk,' zei Jade. 'Van wraak gaan we ons echt niet beter voelen. We kunnen beter verder gaan met ons leven.'

'Het hoeft toch niet iets ergs te zijn,' mompelde Luke. 'Gewoon iets waardoor ik me beter ga voelen.'