Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 17

Speciaal voor @xYennahx weer een nieuw hoofdstuk :)

Hoofdstuk 17

Ik werd wakker in mijn eigen kamer. Het was donker, ik kon nog net Luke onderscheiden die op het voeteneind van mijn bed zat.

'Hoe voel je je,' vroeg hij en hij stond op.

Ik duwde mezelf overeind. 'Gaat wel,' zei ik en ik haalde mijn hand door mijn haar. Luke kwam op de rand van mijn bed zitten.

'Hoe laat is het eigenlijk,' vroeg ik me hardop af. Ik leunde opzij en keek op de wekker op mijn nachtkastje. Ik zag dat het half 5 's ochtends was.

'Moet jij niet slapen,' vroeg ik verbaasd.

'Nee.' Luke haalde zijn schouders op. 'Ik haal het op school wel weer in.'

'Lijkt dat je een goed idee?'

Luke haalde weer zijn schouders op. 'Nee, maar ik ben wel wat gewend.'

'Wat dan,' vroeg ik nieuwsgierig. Sliep Luke nooit of zo?

'Toen ik 12 was zijn we een keer midden in de nacht verhuisd naar een andere staat. Ik heb toen twee dagen niet geslapen.' Hij zei het alsof het niets was. Alsof iedereen dat wel eens deed.

Ik keek hem geschokt aan. 'Waarom?' was mijn enige reactie.

'Suze,' hij glimlachte en pakte mijn hand. Hij speelde met mijn vingers. 'Het leven is soms niet zo makkelijk als je denkt. We verhuisden niet omdat we dat wilden, we ging op de vlucht voor Dean. We vluchten al mijn hele leven voor Dean.' Dat laatste zei hij een beetje triest.

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Luke was altijd op de vlucht. Zijn hele leven al. Ik kon aan zijn hele houding zien dat het hem verdrietig maakte. Even vroeg ik me af of dat kon zien door mijn gave. Ik verwierp die gedachte meteen weer. Het kon me nu niet zoveel schelen.

'Ik denk dat ik maar eens ga,' zei Luke in gedachte verzonken. Hij liet mijn hand los en liep naar mijn raam. Ik merkte dat ik het vervelend vond dat hij dat deed, ik wilde dat hij hem vasthield.

'Ik haal je morgenochtend wel op,' zei hij. Hij schudde even zijn hoofd. 'Nee, niet morgen, vandaag. Voordat we naar school gaan.' Hij knikte in zichzelf en ging in mijn raamkozijn zitten om naar buiten te springen. Om te verdwijnen in de nacht.

'Luke, wacht,' zei ik en ik sprong uit bed. Ik liep naar hem toe. Ik had geen idee wat ik wilde gaan zeggen, misschien iets waardoor hij zich beter zou voelen. Ik ging naast hem staan en legde mijn hand op zijn arm.

'Het komt allemaal wel goed,' zei ik. Dat was het enige wat ik kon bedenken. Waarschijnlijk zou het hem niet zoveel helpen.

Luke glimlachte. 'Dank je, Suze. Je bent nu zeker weten mijn beste vriendin.'

'Zeker weten? Waarom eerste dan niet,' vroeg ik net alsof beledigd.

Luke lachte. 'Susan, je bent mijn enige vriendin. Natuurlijk ben je dan mijn beste vriendin.'

'Mooi zo,' zei ik met een glimlach.

'En weet je,' ging Luke verder, 'je bent ook mijn eerste echte vriendin. Ik heb nooit vrienden gehad. Ik kon geen vrienden maken als ik elk moment weer kon gaan verhuizen.'

Ik keek hem meelevend aan. 'Dat is echt...' Ik kon even niet op het woord komen.

'Klote?' maakte Luke mijn zin af. Ik knikte. 'Ja, echt klote.'

'Ik ben een grote jongen, ik kom er wel overheen.'

Even staarde we elkaar aan. De volle maan verlichte onze gezichten. Buiten schenen duizenden sterren. Vroeger stelde ik me altijd voor dat het mijn moeder was, die daar naar me keek. Dat ze een ster was geworden toen ze doodging. Ik glimlachte om de herinnering. Ik had het altijd wel mooi gevonden. Dan leek het tenminste nog alsof ze bij me was.

'Waarom lach je,' vroeg Luke zachtjes. Hij streek met zijn vingertoppen over mijn wang. Er liep een rilling over mijn rug door zijn aanraking, een fijne rilling.

'Ik dacht aan de sterren,' zei ik.

Luke draaide zijn gezicht en keek even naar buiten. Ik volgde zijn voorbeeld. 'Ze zijn prachtig,' zei ik.

Luke keek me weer aan. 'Ik kijk toch liever naar jou,' zei hij met een glimlach. Ik werd rood. Zei hij dat nou echt?

Toen boog hij zich langzaam naar voren en drukte hij zachtjes zijn lippen op de mijne. Even was ik versteend, maar toen kuste ik hem terug. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en voelde zijn armen om mijn middel glijden. Heel misschien had Nicole toch gelijk gehad. Heel misschien was ik toch wel verliefd op Luke.

Na wat een eeuwigheid leek te duren maakte Luke zich los uit onze omhelzing. 'Ik denk dat ik maar naar huis ga,' fluisterde hij.

Ik knikte. 'Ja, misschien moet je dat maar doen,' fluisterde ik terug. Luke boog zich nog een keer voorover en drukte zijn lippen kort op de mijne. Toen liet hij me los en sprong hij uit mijn raam, de donkere nacht in. Ik staarde hem na, zag hem verdwijnen door het bos. Ik zuchtte, deed het raam dicht en ging in bed liggen. Ik had geen idee hoe ik de komende uren moest doorkomen. Ik wist zeker dat als ik nu ging slapen, ik zou denken dat het een droom was als ik weer wakker werd.