Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 7

We liepen met z'n drieën de trap af en kwamen in de woonkamer. Er waren heel wat mensen.

Ik herkende Nick, hij stond voor één van de grote ramen naar buiten te staren. Midden in de kamer stonden Adam en een meisje dat ik nog nooit gezien had. Ze was lang en had heel erg mooi lang blond haar. Ze leek net een super model. In een grote stoel naast het raam zat een man. Het was de man die ik had gezien net voordat ik werd aangereden.

De sfeer was gespannen in de kamer. Ik voelde me er niet fijn bij.

Ik zag dat Adam de hele tijd naar de man keek. Hij was een beetje zenuwachtig. De man daarentegen was heel ontspannen.

'Wat is er aan de hand,' vroeg Luke. Niemand antwoordde.

'Misschien moet je eerst Susan even voorstellen,' opperde Nadine. Luke knikte. 'Jongens, dit is Susan,' zei hij. Nick draaide zich om en knikte naar me. Adam en het meisje keken me niet aan. De man in de stoel keek nieuwsgierig naar me, maar zei verder niks.

Luke nam weer het woord. 'Susan, dit zijn mijn broers en zus,' zei hij en hij gebaarde naar Nick, Adam en het meisje. 'Nick, Adam en Kate, somde hij op. Ik knikte. Ik had ze al eens gezien.

'En wie dat is,' Luke wees naar de man in de stoel, 'weet ik echt niet.' Hij keek naar Nick voor uitleg, maar die schudde zijn hoofd. 'Ik heb geen idee, maar hij zegt dat hij Susan kent.'

Ik keek de man verward aan. Ik wist zeker dat ik die man nog nooit gezien had. 'Ik ken hem niet,' zei ik tegen Luke.

De man stond op, maar Adam liep snel naar hem toe en duwde hem hardhandig terug in de stoel. 'Zitten blijven,' zei hij.

'Hoe heet je,' vroeg Luke aan de man. Hij vroeg het een beetje vijandig. 'Mike,' antwoordde hij.

Mike wendde zich tot mij. 'Je kent me wel,' zei hij. 'Het was heel lang geleden, maar je kent me wel.' Ik bekeek hem nog eens goed, maar ik herkende hem echt niet. 'Nee,' zei ik, 'echt niet.'

Ik deed een stap naar achteren. Ik had echt geen idee wie die man was. Ik kende hem niet. Honderd procent zeker.

'Ik ga naar huis,' zei ik tegen niemand in het bijzonder en liep naar de deur. Ik moest even alleen zijn en nadenken. Om de een of andere reden gebeurde er hele rare dingen bij Luke thuis.

Luke kwam achter me aan. Ik trok de voordeur open en liep zo snel mogelijk naar buiten. Mijn auto stond voor de deur. Ik vroeg maar niet hoe hij daar was gekomen. Ik wilde instappen, maar Luke hield me tegen. 'Ik rij wel,' zei hij. Ik knikte. Ik had geen zin in een discussie.

We reden in stilte naar mijn huis. Luke wist waar het was. Geen idee hoe hij dat wist. Ik stapte uit en keek naar mijn huis. Het was donker buiten dus het was vast al laat. Ik zuchtte, mijn ouders waren bast doodongerust.

'Ik zie je wel weer,' zei ik tegen Luke en ik liep naar de deur. Het ging even door mijn hoofd dat hij nu naar huis moest lopen, maar eigenlijk kon me dat niet zoveel schelen. 'Susan! Wacht even,' Luke kwam achter me aan. Ik draaide me om. Wat was er nou weer?

'Ik wil graag alles uitleggen. Ik weet dat alles een beetje vreemd is gelopen, maar ik kan het uitleggen,' zei hij. Ik voelde dat hij zich schuldig voelde. Nou, van mij mocht hij dat best voelen. Er gebeurde rare dingen als hij in de buurt was.

'Wanneer wil je het uitleggen dan? Er komt altijd wat tussen,' zei ik. Ik had het gehad. Ik had hier geen zin in. Al die geheimen.

'Ik kom vanavond wel naar je toe, oké,' zei hij. Ik trok mijn wenkbrauw op. 'Luke, weet je wel hoe laat het nu is? Denk je dat mijn ouders het goed vinden dat er opeens een vreemde jongen voor de deur staat, terwijl het 12 uur 's nachts is?'

'Het is geen 12 uur 's nachts, Susan,' zei hij rustig. 'En ik was al helemaal niet van plan om aan te bellen.'

Ik schudde mijn hoofd. Ik had het gehad met deze dag, ik wilde naar bed. Mijn hoofd barstte bijna uit elkaar van de vragen.

'Doe vooral wat je niet laten kunt,' zei ik en ik deed de voordeur open en liep naar binnen.

Natuurlijk waren mijn ouders boos op me. Het was 9 uur en ik kwam nu pas thuis. Ik had ook niet anders verwacht. Ik kreeg een maand huisarrest. Dat vond ik nog wel meevallen.

Ik moest meteen naar bed. Daar was ik het ook wel mee eens. Ik staarde nog een hele tijd naar het plafond. Ik had geen idee wat er met Luke was. Na een hele tijd viel ik in een diepe droomloze slaap.