Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 5

Ik sliep niet die nacht en daardoor was ik de volgende ochtend een wrak. Mijn moeder sprak niet tegen me en ik vond het best. Ze was duidelijk nog gekwetst door gisteravond. Ik zou het later wel goed maken met haar.

20 minuten te vroeg vertrok ik naar school. Ik was er als een van de eerste, daardoor had ik een goede parkeerplaats. Ik parkeerde, gooide wat boeken in mijn kluisje en wachtte toen in de kantine op Luke.

Helaas kwam hij pas op laatste moment binnen. We zaten allemaal al in het lokaal en ik had de hoop al opgegeven, toen hij nog net op tijd binnen kwam. Iris en Adam waren er weer eens niet.

Luke negeerde me totaal en ging voor me zitten. De hele les staarde ik naar zijn rug, ik hoopte dat hij mijn blik voelde. Toen de bel eindelijk ging, liep hij meteen weg. Ik pakte geïrriteerd mijn boeken bij elkaar, hij ontliep me. Chagrijnig ging ik naar mijn volgende les, geschiedenis.

Toen ik het lokaal binnen kwam zat Iris al op haar plek. Ik keek haar vragend aan, ze was er het eerste uur niet, waarom nu dan wel opeens? Was ze naar school gekomen voor geschiedenis?

Meneer Smith was in een geweldige bui maar niet heus. Hij was chagrijniger dan ooit. Misschien was zijn vrouw bij hem weggaan? Zou best kunnen.

Iris en ik spraken niet tegen elkaar. Smith stuurde er vier jongens uit en gaf Stefan en Liam een hele stapel met strafwerk.

Opeens ging het brandalarm af. Smith keek verrast op. Eindelijk gebeurde er iets tijdens zijn lessen. Een paar seconden bleven we allemaal stil zitten. Toen besefte meneer Smith dat hij iets moest doen.

'Allemaal opstaan, tassen niet meenemen en naar buiten.' Iedereen stond haastig op en liep de gang op.

'Niet duwen,' riep meneer Smith, maar niemand luisterde. Sommige deden heel erg paniekerig terwijl anderen het juist wel leuk vonden. Meneer Smith was het overzicht helemaal kwijt toen we eenmaal op de gang waren. Er waren veel te veel andere leerlingen.

Ik keek om heen, op zoek naar een bekend gezicht. Ik zag niemand. Alleen Iris, ze liep in de tegenovergestelde richting dan de anderen. Waar ging ze heen? Ik liep haastig achter haar aan. We moesten naar buiten, niet verder de school in.

Ik wurmde me tussen de mensen door, niemand lette op me. 'Iris,' riep ik, maar ik kwam niet boven het alarm uit. Ze rende in de richtig van de kantine. Wat ging ze daar doen?

Het was heel erg druk. Ik keek om me heen, waar was ze nou? Ik was haar toch niet kwijt? Toen zag ik haar donkerbruine haar, ze ging de keuken in. Ik volgde haar, ik rook nergens vuur dus de brand was ergens anders.

Ik duwde de keukendeur open en zag dat de achterdeur open stond. Daar was ze door naar buiten gegaan. Ik liep zachtjes naar de deur en keek om een hoekje. Ik was verbaasd door wat ik zag.

Iris en Luke zaten naast elkaar op een krat. Tegenover hen stond een jongen. Hij leek heel erg op Luke, hij had hetzelfde haar, alleen was hij veel gespierder en veel ouder, hij leek wel halverwege de 20 te zijn. Wat deden ze daar? De jongen was zo te zien nogal boos. Hij ijsbeerde heen en weer en was aan het nadenken. Niemand zei iets. Wat was er aan de hand?

'Dus wat doen we nu,' vroeg Iris opeens. De jongen luisterde niet en bleef heen en weer lopen, Luke keek haar alleen maar verdrietig aan.

'Ik ga echt niet wachten tot ze naar ons komen,' zei opeens een andere stem. Het was zo te horen een jongen. 'Het kan me niets schelen wat Josh daar van vind, maar ik ga er heen.'

Wie was dat? Ik kon hem niet zien. Wie was Josh? En waar ging hij heen?

'Jij doet helemaal niets, Nick,' zei Luke op boze toon. 'We weten helemaal niet wat ze komen doen. Misschien zijn ze op doorreis.' Daar geloofde Nick kennelijk niks van want hij mompelde wat scheldwoorden naar Luke. Iedereen negeerde hem.

Iris keek bezorgd op haar mobiel. 'Luke, we moeten zo weer naar binnen anders gaan ze ons missen.' Luke zuchtte. 'Ik wil wachten op Adam. Misschien weet hij iets,' zei hij.

Toen voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me vliegensvlug om, het was Adam. Ik keek hem verschrikt aan, ik had hem niet horen aankomen.

'Was je ons aan het afluisteren,' vroeg hij dreigend. Ik schudde een beetje bang mijn hoofd. Ik wist even niets te zeggen.

Adam gooide de deur helemaal open en duwde me hardhandig naar binnen. Iedereen draaide zich om en staarde me aan.

Ik zag nu hoe Nick eruit zag, hij was lang met zwart kortgeknipt haar. Hij leek heel erg op Adam. Zou het zijn broer zijn?

Ik keek schuldig het groepje mensen rond. Het viel me op dat hun ogen allemaal die rare bruine kleur hadden, net als bij Luke.

'Zo en wie ben jij,' vroeg de jongen die zonet nog liep te ijsberen. Het klonk niet zo aardig.

'Ze heet Susan,' antwoordde Iris in mijn plaats. 'Ze zit bij ons in de klas.'

'Aha,' de jongen knikte. Ik keek Luke's kant op maar hij zat naar Iris te staren. Ik keek de jongen weer aan.

'Ik heb niets gehoord,' zei ik verdedigend.

'Ha ha,' zei Nick. Hij stond op en liep naar me toe. 'Je bent echt een hele slechte actrice, weet je dat? Ik kan in je gedachten lezen dat je alles hebt gehoord.'

Wat? Las hij mijn gedachten? Dat kon niet. Ik keek vragend naar Luke en Iris, maar ze keken me niet aan.

'Ze gelooft er helemaal niets van,' zei Nick lachend. Luke wierp hem een dodelijke blik toe en stond op. Hij pakt me bij mijn elleboog en draaide me om naar de deur. 'Kom Susan, ik breng je terug naar de les.'

'Wat? Nee. Jij gaat me vertellen wat er allemaal aan de hand is,' zei ik boos en ik trok mijn arm los.

Achter me hoorde ik Nick keihard in lachen uitbarsten. 'Wow, ze heeft wel pit zeg,' zei hij lachend. Luke werd boos, ik voelde het. Het maakte mij ook boos. 'Ik wil het nu weten,' zei ik. Luke keek de groep radeloos rond.

Nick lachte nog steeds. 'Ik ga het haar niet vertellen, hoor. Het is jouw vriendinnetje.'

'Het is niet mijn vriendin,' zei Luke boos tegen hem. Au, dat deed best pijn. Vond hij mij niet leuk genoeg?

Helaas begon Nick nog harder te lachen door die gedachte. Las hij mijn gedachten dan echt? Dat kon toch niet?

Luke was nu heel erg boos. Voordat iemand hem kon tegenhouden knalde hij zijn vuist tegen Nick's neus. Nick wankelde even maar bleef wel staan. Er liep een beetje bloed uit zijn neus. Hij keek woedend naar Luke.

Net voordat Nick Luke terug wilde slaan sprong de gespierde jongen tussen beide en greep Nick's hand vast zodat hij niemand meer kon slaan.

Hij probeerde zich los te trekken maar de jongen was sterker. 'Laat me los, Matt,' zei Nick grommend. 'Nee, niet als jij je nu kunt gedragen,' zei Matt woedend. 'Wat...Waarom krijg ik nou de schuld? Hij was het,' Nick vond het duidelijk onterecht dat hij de schuld kreeg.

'Waarom kunnen jullie twee je nooit eens gedragen. We hebben hier een serieus probleem, ja!' Matt was duidelijk woedend. Hij liet Nick ruw los. 'Jij gaat nu naar huis en als je Josh ook maar iets vertelt dan zorg ik er voor dat je nooit meer praat,' schreeuwde hij tegen Nick. Hij draaide zich om naar Luke en mij. 'Ik heb geen idee wat je haar hebt vertelt,' zei hij wijzend op mij, 'maar zorg ervoor dat ze geen problemen veroorzaakt. En nu gaan jullie naar je les zodat niemand merkt dat jullie weg waren.'

'Wat ga jij doen,' vroeg Iris voorzichtig. Matt zuchtte. 'Ik ga het bos in, misschien vind ik nog en aanwijzing.'

'Ik ga met je mee,' zei Adam opeens. 'Ze zullen me vast niet missen op school.'

Matt knikte als antwoord en toen renden de drie jongens weg. Ik bleef achter met Luke, Iris en een heleboel vragen.

'Gaat iemand me nog vertellen wat er net allemaal is gebeurd,' vroeg ik boos. Iris en Luke staarde elkaar aan. 'Oké dan, we vertellen je alles wel na school,' zei Iris. 'Echt alles,' vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. Luke knikte.

Ik draaide me om en liep weg. Ik had geen idee of Luke en Iris achter me aankwamen maar het maakte me ook niet uit. Ik had geen idee wat er net was gebeurt, maar ik was vastbesloten om erachter te komen.