Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 24

Hoofdstuk 24

Ze waren boos geworden. Natuurlijk waren ze dat. Ik was zomaar weggegaan. Ik wist dat mij moeder het me nooit zou vergeven, mijn vader trouwens ook niet.

We waren na de lunch naar mijn huis gereden. Luke had megewild, maar ik had hem tegengehouden. Mijn ouders zouden het echt niet fijner vinden als hij er ook bij was.

Mike had alles aan ze uitgelegd en ze geloofden hem, een beetje. Ze waren eigenlijk te boos om er heel lang over na te denken. Ze stuurden mij meteen naar mijn kamer en ik wist eigenlijk niet hoelang Mike nog was gebleven. Ik had hem niet horen weggaan, maar dat betekende niets.

Nu lag ik op mijn bed en staarde naar het plafond. Ik zat nu al drie uur op mijn kamer en mijn ouders waren nog niet naar me toe gekomen om me een preek te geven.

Waarschijnlijk waren ze hem nog aan het voorbereiden.

Ik zuchtte en ging rechtop zitten. Ik verveelde me kapot.

Ik baalde echt dat ik mijn telefoon kwijt was. Nou ja, ik was hem niet echt kwijt. Die man met al die piercings had hem uit hem raam van de auto gegooid.

Toen hoorde ik iemand de trap oplopen. Ik was een beetje zenuwachtig. Zo meteen moest ik liegen tegen mijn ouders en daar was ik echt heel slecht in. Ik vond het altijd zo erg om te doen.

De deur van mijn kamer ging zachtjes open en mijn moeder kwam binnen. Ze zei niets en kwam naast me op mijn bed zitten. Ik zei ook niets en staarde naar de vloer recht voor me.

'Dus,' begon mijn moeder. Ik keek haar aan en zag dat ze bezorgd keek. Ik zag ook verdriet, alleen probeerde ze dat te verbergen. Opeens had ik heel erg de behoefte op sorry tegen haar te zeggen. Ook al was het hele verhaal dat we haar hadden verteld niet waar, toch moest ik sorry zeggen. Omdat ik tegen haar loog, omdat ik tegen mijn vader loog, omdat ik zomaar thuis kwam na 3 dagen met mijn biologische vader, omdat ik ze bezorgd had gemaakt, omdat...

'Het spijt me mam,' barstte ik uit. 'Ik had nooit moeten gaan. Het spijt me. Ik had het jullie moeten vertellen.'

Het speet me echt. Ze waren dan niet mijn echte ouders, maar ik hield van ze.

Mijn moeder pakte mijn hand. 'We wisten heus wel dat je op een dag op zoek zou gaan naar hem,' zei ze zacht. 'Je bent nieuwsgierig. Ik dacht altijd dat je hem zou willen vinden.' Ze keek me nu pas voor het eerst aan.

'Het spijt me,' zei ik nog een keer.

'Het is niet erg. Ik ben niet boos. Je vader wel een beetje, maar dat gaat wel weer over.'

'Heb ik huisarrest,' vroeg ik voorzichtig.

Ze knikte. 'Een maand en je moet beloven dat je nooit meer zomaar weggaat.' Ze keek me streng aan.

Ik knikte braaf.

'We hebben het er morgen nog wel een keer over. Ga maar slapen,' zei mijn moeder. 'Je bent vast moe. New York is een heel eind rijden.'

O ja, ik was alweer vergeten dat ik zogenaamd naar New York was geweest om mijn vader te zoeken. Ik gaapte even om te laten zien dat ze gelijk had. Mijn moeder knikte en stond op.

'Welterusten Susan. Niet door het raam naar buiten klimmen vannacht en verdwijnen.'

Ik grinnikte omdat ze het als een grapje bedoelde, maar ik voelde me toch wel schuldig. Ik was al een keer uit mijn raam geklommen, maar dat wist ze niet.

'Welterusten mam,' zei ik. Vanaf nu ging ik proberen om de perfecte dochter te zijn.

Mijn moeder glimlachte en ze liep mijn kamer uit. Een paar seconde bleef ik op mijn bed zitten en staarde naar de deur. Toen stond ik op en trok mijn pyjama aan. Ik had geen zin om mijn tanden te poetsen of om een douche te nemen dus ging ik gewoon in bed liggen en deed ik het licht uit.