Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 22

Ik draag dit hoofdstuk op aan @Flowerzzx omdat ze op elk hoofdstuk heeft gestemd! Echt super bedankt daarvoor :D

Hoofdstuk 22

Elke moment kon mijn einde zijn. Elk moment kon ik neergeschoten worden.

Ik had eigenlijk nooit nagedacht over hoe ik dood zou gaan. Ik dacht altijd dat dat nog heel lang zou duren, dat ik dan getrouwd zou zijn en kinderen zou hebben. Niet dat ik zou worden neergeschoten terwijl ik nog maar 17 was.

Ik slaakte een diepe zucht en keek de loods rond. Er was niemand te zien. Dean en Brianna waren er 10 minuten geleden vandoor gegaan. Ze lieten hun eigen kinderen het vuile werk opknappen. Jack, Ethan en Jade zaten ergens verstopt achter de grote machines.

Ik probeerde anders te gaan zitten, maar het hielp niet. De touwen om mijn polsen gingen daardoor alleen nog maar strakker zitten. Ik durfde te wedden dat ze bloedden.

Ethan had mij en Iris met onze ruggen tegen elkaar aan elkaar vastgebonden. Ik kon haar gezicht daarom niet zien. Ik wilde zo graag weten wat ze dacht. Of ze net zo bang was als ik.

'Ze zijn hier,' fluisterde Iris opeens.

Mijn blik schoot naar de deur. Ik hoopte dat Luke niet mee was. Dat hij het zou overleven, maar ik wist dat dat niet zo was. Natuurlijk was hij mee. Hij zag dit vast als zijn taak.

Het leek een beetje op een sprookje. De prins verslaat het kwaad en red de prinsessen. Luke was natuurlijk de prins, Dean het kwaad en Iris en ik de prinsessen. Het enige verschil was dat sprookjes altijd goed afliepen en dat zou bij ons vast niet gebeuren. Aan het eind van deze dag waren wij allemaal dood.

Toen zag ik hem staan bij de deur. Luke. Zijn gezicht stond bezorgd en boos. Ik kon aan hem zien dat hij woedend op Dean was, maar dat recht had hij ook.

Naast Luke stonden Josh, Kate, Nick en George. Ergens diep vanbinnen was ik opgelucht, maar tegelijkertijd ook bang. Nu ging het beginnen.

Ik wist dat Ethan, Jack en Jade ze nog niet konden zien vanuit hun schuilplaats. Maar als Luke een stap verder bij de deur vandaan deed konden ze hem wel zien.

Het viel me op dat Luke een pistool in zijn handen had. En toen ik beter keek zag ik dat ze allemaal een pistool in hun handen hadden. Ik was opgelucht. Ze konden zich nu tenminste verdedigen.

Luke keek me aan en ik zag dat hij me gerust probeerde te stellen. Hij had duidelijk door hoe bang ik was.

Toen, heel langzaam, liepen ze alle 5 naar voren. Iris had ze vast verteld over het plan om hun allemaal te vermoorden. En ze waren daarom extra voorzichtig.

Eerst gebeurde er helemaal niets. Heel even dacht ik dat Ethan zich niet aan het plan zou houden en ons allemaal liet leven. Maar natuurlijk had ik dat fout gedacht. Want Ethan schoot wel. Natuurlijk schoot hij.

Het was een oorverdovende knal. Ik wilde me verstoppen, maar ik zat vast en kon nergens heen. Ik zag dat Ethan niemand had geraakt. Gelukkig maar.

Na die eerste knal ging alles razendsnel. Luke en Nick renden op ons af en de rest liep naar Ethan.

Ik hoorde nog een paar knallen, maar niemand werd geraakt. Luke rende recht op me af en Nick rende naar Iris.

Meteen toen ik zijn armen om me heen voelde, begonnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ik was nog nooit zo bang geweest.

Luke ging precies voor me zitten zodat ik niet meer kon zien wat de andere deden.

'Ik krijg ons hier levend uit,' fluisterde hij. 'Ik zweer het.'