Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 19

'Ik zie je morgen,' riep ik naar Nicole en ik liep haar tuin uit.

'Ja, is goed. Vergeet niet aan Luke te vragen wat Adam van me vind!' riep ze me achterna.

Ik schudde mijn hoofd. 'Dat doe ik toch niet.'

'Wel! Doe je wel!'

'Doei Nicole,' riep ik en ik liep weg.

Ik hoorde haar nog iets roepen, maar ik kon het niet verstaan. Ik glimlachte. Het was heel gezellig geweest. Nicole had me alles gevraagd over Adam. Ze wilde per se alles over hem weten. Ze was echt verliefd op hem.

Ik ging de hoek van de straat om en botste tegen iemand op. 'Oh sorry,' zei ik. Ik was tegen een een man opgebotst. Een man met een heel eng gezicht. Hij had heel kort haar, overal piercings en een kort baardje.

'Sorry,' zei ik nog een keer. Ik wilde zo snel mogelijk doorlopen. Deze man vond ik eng. Echt eng.

Ik wilde langs hem lopen, maar hij greep mijn arm vast. 'Jij gaat nergens heen,' zei hij duister.

Ik keek hem geschokt aan. Wat bedoelde hij? Hoezo ging ik nergens heen? Ik probeerde me los te trekken, maar de man was veel te sterk. 'Laat me los,' riep ik. Ik moest hier wegkomen. Ik wist niet wie de man was, maar hij was vast niet een goed iemand.

Toen kwam er een zwarte auto de hoek van de straat omrijden. Hij stopte voor ons. De man duwde me erheen. 'Naar binnen jij.'

'Wat? Nee! Lat me los!' Ik probeerde me weer tevergeefs los te trekken. De man lachte me uit. Hij deed de deur van de auto open en duwde me naar binnen. Toen gooide hij de deur weer dicht. Zelf ging hij voorin zitten, naast een man met allemaal tatoeages in zijn nek. Wat voor mensen waren dit?

De auto begon te rijden en de ene man met de piercings pakte zijn mobieltje.

'Ja, ja. Zeg hem dat we haar hebben,' zei hij.

'Ja, bruin haar, groene ogen. Ik ben heus niet dom hoor. Dit is de goeie.'

'Kop dicht, vertel het hem gewoon.' Toen hing hij op. Doordat hij iemand had gebeld, bedacht ik dat ik ook een mobieltje had. Ik kon Luke smsen! Hij kon me helpen!

Ik keek naar de mannen voor in de auto en wachtte op het goede moment. Ze keken allebei strak voor zich uit.

Ik moest het nu doen.

Ik pakte mijn mobieltje met trillende handen en keek of het geluid uit stond. Gelukkig was dat het geval. Ik zocht trillend het nummer van Luke en begon met het typen van een sms'je. Ik was pas bij de woorden help me, toen de man met de piercings zich omdraaide. Zijn ogen werden groot en greep de telefoon uit mijn handen. Gelukkig had ik nog net op verzend gedrukt.

De man deed het raam open en gooide de telefoon naar buiten. 'Zo, die zul je nooit meer terug zien,' zei hij met een kleine glimlach om zijn mond. Boos keek ik naar zijn rug. Ik hoopte maar dat Luke's mobieltje aan stond. Meer kon ik niet doen.

'Waar brengen jullie me heen,' vroeg ik. Ik was nog steeds heel bang en had het gevoel alsof ik zo ging overgeven. Misschien zouden ze me wel vermoorden. Ik wist zeker dat ze voor Dean werkten. Waarom zouden ze me anders ontvoeren?

'We brengen je naar onze baas,' zei de man met de tatoeages.

'En wie is jullie baas,' vroeg ik angstig. Ik slaagde er nog net in om mijn stem niet te laten trillen.

'Oh, je kent hem vast wel. Ooit gehoord van Dean McCray?' zei de man met de tatoeages. Geschokt keek ik naar de twee mannen. Het was dus Dean!

'Waarom ik,' vroeg ik. Hoe wisten ze dat ik bij de Greens hoorde?