Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 49

Hoofdstuk 49

De nacht was bijna over. Aan de hemel verschenen de eerste oranje strepen van de opkomende zon. Tussen de flatgebouwen waar we nu stonden was het nog donker, maar de lucht liet ons weten dat dat niet lang meer zou duren. De zon was terug, en de nacht was over. Bijna.

Nu dit gedoe nog.

De Greens werden ingesloten door een hele groep bewakers. Het leken er een stuk of vijftien te zijn, en dat was niet heel veel, maar zij hadden wapens en wij niet. De Greens hadden allemaal hun handen omhoog gestoken, ten teken dat ze zich overgaven, hoewel ik niet hoopte dat ze dat echt deden. Want dan zouden we verloren zijn.

Onze enige hoop was dat wij Dean hadden. Ze zouden toch zeker niet schieten als ze daarmee hun baas zouden kunnen verwonden? Of waren ze net als Brian? Niet helemaal blij met hun baan? Zagen zij hun baas ook liever dood?

Ik probeerde te voelen hoe de bewakers zich voelden, maar ik was veel te moe om me te kunnen concentreren. Toch hield ik vol. Ik zocht tussen alle gevoelens van mijn nieuwe familie door, op zoek naar de gevoelens van de mensen. Ik vond ze, veel zwakker dan ik had verwacht. Mensen waren kennelijk moeilijker te lezen.

Ik sloot mijn ogen zodat ik me beter zou kunnen concentreren. Dean bleef ik stevig vasthouden bij zijn arm. Ik lette er goed op dat hij mijn huid niet aanraakte, ik had er geen behoefte aan dat hij mijn gedachten zou kunnen lezen.

De emoties van de mensen waren vaag en flets, maar toen ik ze allemaal langs ging, kwam ik er wel achter dat ze allemaal verward waren. En dat ze helemaal niet zaten te wachten op deze gebeurtenis. Ten ik nog verder zocht, merkte ik dat ze allemaal niet uit waren op een gevecht. Geen van hen wilde schieten.

Dat stelde me enigszins gerust en ik opende mijn ogen weer. Dean trok aan mijn arm, hij had kennelijk geen zin meer om aan de buitenkant van de cirkel te staan. Hij trok me mee, zo de cirkel van bewakers binnen. Ik hoorde dat Danny en Joseph met Luke achter ons aankwamen.

Dean hinkte, door de schotwond in zijn been, naar het midden van de cirkel alsof hij altijd gehandboeid door het leven ging en bleef precies tegenover George staan. Ze keken elkaar aan en niemand zei iets. De spanning was om te snijden. Elke foute beweging zou op dit moment het einde van iemands leven kunnen betekenen.

Terwijl Dean en George elkaar aanstaarden, keek ik even vluchtig om me heen. Iedereen was er. Zelfs Iris, Brian en Jade stonden in de cirkel van bewakers. Hen had ik niet verwacht te zien. Toen mijn blik verder ging langs de mensen, zag ik dat Danny en Joseph Luke hadden neergelegd en dat Nadine al met hem bezig was. Gelukkig. Nu zou echt alles goed met hem komen. Nadine was een genezer. Als zij hem niet kon helpen, wist ik het ook niet meer.

'Dean,' zei George met luide stem. Mijn blik dwaalde weer terug naar de twee mannen.

'George,' antwoordde Dean op dezelfde toon. 'Wat leuk dat we elkaar weer eens zien. Het lijkt zo lang geleden.'

George reageerde niet op zijn opmerking. 'Zeg je mannen dat ze zich moeten terugtrekken. Dit is iets tussen ons. Er hoeven niet nog meer slachtoffers te vallen.'

'Waarom zou ik?' Dean keek George uitdagend aan. Hij wist dat hij in de meerderheid was en daar maakte hij handig gebruik van.

'Omdat ik nog steeds dat pistool heb,' zei Danny dreigend. 'En de kogels zijn dan wel niet giftig, het zijn er genoeg om je te laten lijden.'

De bewakers deden allemaal dreigend een stap naar voren. Allemaal klaar om in actie te komen, hoewel ze dat waarschijnlijk niet zouden doen. Ik had zo het gevoel dat ze nog wel eens meer aan onze kant konden staan dan we dachten.

Dean keek een beetje benauwd naar Danny en besloot, kennelijk, dat Danny het meende. Hij had al een schotwond in zijn been, van mij, en hij wilde er waarschijnlijk niet nog een. Zeker niet een van Danny, want die kon echt veel beter richten dan ik. Dat was zeker.