Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 13

Ik smeet zo hard als ik kon mijn kamerdeur dicht. Wat dacht hij wel? Hij kon niet zomaar na 17 jaar weer opduiken. Toen mijn moeder doodging wilde hij me niet. Nou, nu wilde ik hem niet.

Ik pakte mijn wiskunde boek en gooide het tegen de muur. Ik had het helemaal gehad. Met alles. Iedereen had steeds geheimen voor me. En als ik dacht dat ik alles wist, moesten ze me weer iets vertellen. Ik pakte nog een boek en gooide het ook tegen de muur. Je kon echt niemand vertrouwen. Ik pakte mijn derde boek, maar toen voelde ik zijn aanwezigheid. 'Ga weg,' zei ik woedend. Ik draaide me om en daar stond hij. Heel relaxt met zijn armen over elkaar, alsof hij hier elke dag kwam. Het zag er niet echt uit alsof hij van plan was om weg te gaan. 'Ben je doof? Ga weg,' riep ik en gooide het boek dat ik nog in mijn handen had naar hem toe. Helaas ving hij het op en legde het heel rustig op mijn bureau.

Ik kookte van woede. Dit was de man waar ik elke nacht om gehuild had. Mijn eigen vader wilde me niet en dat deed pijn. Heel erg pijn.

Ik keek om me heen om te zien of ik nog iets kon gooien, maar ik zag niks. Al mijn boeken lagen op mijn bureau en dat stond naast hem. 'Ga gewoon weg. Ik wil je niet zien,' riep ik. Ik voelde een traan over mijn wang glijden. Shit! Ik veegde hem snel weg. Ik ging echt niet huilen waar hij bij was.

'Susan,' hij deed een stap naar voren. Snel deed ik een stap naar achteren. 'Blijf daar staan,' waarschuwde ik. Hij stak zijn handen in de lucht alsof hij zich overgaf. 'Ik wil je alleen maar helpen,' zei hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Je wilt me helpen? Waarmee? Ik heb het 17 jaar zonder jou gered! Ik hoef jou hulp niet!' Hij zuchtte. 'Het spijt me, Susan. Je hebt echt geen idee hoeveel spijt ik heb, maar ik was 19 en dom. Ik zag mezelf nog lang niet als vader en...' Ik onderbrak hem. 'Ik hoef jou excuses niet. Waarom ga je niet gewoon weer terug naar de vage plek waar je vandaan kwam en laat je mij met rust,' stelde ik hem boos voor. Hij zuchtte. 'Susan, ik ben je vader...' Ik onderbrak hem weer. 'Jij bent mijn vader niet! Ik heb al een vader. Jij bent helemaal niks van mij,' schreeuwde ik.

Hij deed drie stappen naar voren en greep me bij mijn schouders. 'Susan, luister. Die mannen waar die twee jongens je over hebben verteld zijn gevaarlijk. Ze zullen alles doen om ze dood te krijgen en elke seconde dat jij bij hen bent loop je gevaar.' Ik probeerde mezelf los te trekken. 'Blijf van me af,' schreeuwde ik. 'Jij weet helemaal niks over Luke en de anderen. Bemoei je toch niet met mijn leven!'

Toen stonden Luke, Matt en Kate opeens in mijn kamer. 'Laat haar los,' zei Luke woedend. Ik haalde opgelucht adem. Zij konden hem vast wel weg krijgen voordat mijn ouders thuis kwamen. Mike liet mij los en draaide zich om. Snel ging ik naast Luke staan.

'Ik dacht dat wij een afspraak hadden gemaakt,' vroeg Matt boos. Waar ging dit nou weer over? 'Wat voor afspraak,' vroeg ik verward. Ik wist helemaal niks over een afspraak.

'Niks,' zeiden Matt en Luke tegelijk. Ik keek ze boos aan. 'Waarom hebben jullie toch zoveel geheimen voor me? Ik word er echt gek van. Ik ben geen kleuter. Jullie kunnen het me best wel vertellen.'

'Susan, hou je mond,' siste Kate tegen me. Ik keek ze alle vier woedend aan. 'Ik word er helemaal gek van,' schreeuwde ik. 'Jij,' ik wees naar Luke. 'Jij verteld me de hele tijd de halve waarheid. Ik word er gek van! En jij,' ik draaide me om naar mijn vader. 'Ik heb echt geen idee wat je komt doen, maar ga gewoon weg. Mijn leven begon eindelijk normaal te worden en toen kwam jij! En al die geheimpjes van jullie, vertel ze me gewoon! Ik kan het heus wel aan!'

Luke keek even radeloos naar zijn broer en zus. 'We hebben je vader gezegd dat hij weg moest gaan. Ik wilde niet dat... ik dacht gewoon...misschien...' Hij wist niet meer wat hij moest zeggen. Matt nam het van hem over. 'Je pappie daar zat een tijdje geleden nog bij Dean's leuke groepje,' zei hij. Ik keek geschokt naar Mike. 'Wat,' vroeg ik. 'Als je dan toch in mijn verleden zit te kijken moet je haar wel alles vertellen,' zei Mike boos tegen Matt. Die haalde zijn schouders op. 'Wat is er dan nog meer?'

'Misschien ben je heel klein beetje vergeten dat ik bij ze weg ben gegaan,' zei Mike vijandig. 'O ja, dat had ik even niet gezien,' zei Matt even vijandig terug.

'Kappen nou! Hier schieten we helemaal niks mee op,' zei Luke. 'Inderdaad,' zei Kate. 'Rebecca komt binnen 10 minuten thuis dus het lijkt me beter dat we allemaal weggaan.' Ik keek haar een beetje verrast aan. Hoe wist ze dat?

'Ik zie de toekomst,' legde ze uit. 'En zoals het er nu uitziet flipt je moeder zo meteen omdat wij hier allemaal zijn.' Ik knikte, dat was wel iets voor Rebecca.

'Waarom bespreken we dit niet even een andere keer,' stelde Matt voor. Luke knikte. 'Vanavond spreken we af bij Susan's eik,' hij keek naar mij voor mijn goedkeuring. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik kom hier nooit weg,' zei ik. 'Ik heb nog steeds huisarrest.'

'Als je door je raam naar buiten klimt zullen ze er helemaal niks van merken,' zei Kate. 'Oké,' zei ik een beetje aarzelend. Ik zou het proberen.

'Goed, dan denk ik dat ik maar eens ga,' zei Mike en hij stond op. 'Waar ga je heen,' vroeg Matt argwanend. 'Naar mijn hotel,' zei hij met een neppe glimlach. Kate zuchtte. 'Hij spreekt de waarheid. Hij gaat naar zijn hotel.' Luke en Matt knikten.

'Hoe laat moet ik er zijn,' vroeg Mike. 'Om drie uur,' zei Kate. Hij knikte en sprong door mijn raam naar buiten.

We bleven met z'n vieren achter en hoorden hoe de voordeur openging. Mijn moeder was thuis. 'Susan,' riep ze. 'Ik ben boven, mam,' riep ik terug. Ik hoorde dat ze de trap op liep. Matt en Kate sprongen al uit mijn raam. Luke bleef nog even staan. Hij pakte mijn hand. 'Er zal niks gebeuren, Susan, dat beloof ik,' zei hij. Ik knikte. 'Ga nou maar, zo meteen ziet mijn moeder je,' zei ik en ik duwde hem bijna uit mijn raam. 'Ik kom om half drie naar je toe,' riep hij nog en toen was hij weg.

Uitgeput ging ik op mijn bed liggen. Waarom was mijn leven niet gewoon normaal? Toen ging de deur van mijn kamer open. 'He lieverd, hoe was je dag,' vroeg mijn moeder. Ik glimlachte. Dat zou ik haar echt nooit vertellen.