Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 40

Hoofdstuk 40

Ik werd wakker en het eerst wat ik zag was Lukes gezicht. Ik zuchtte opgelucht. Het was voorbij. Dean was uit mijn hoofd.

'Alles oké,' vroeg hij bezorgd.

'Het gaat wel,' zei ik en ik ging rechtop zitten. Het viel me op dat we niet meer in de auto zaten. We waren in een kamer die leek op een kamer uit een hotel. Saai, leeg en er hingen hele lelijke gordijnen. Ja, het was zeker een hotelkamer.

'Wat... Waarom zijn we hier?' Ik keek Luke vragend aan.

Ik dacht dat we van plan waren om de hele nacht door te rijden, zodat we dan een grotere voorsprong op Dean zouden hebben. Kennelijk dus niet.

'Suze,' Luke trok me zacht naar achteren zodat ik weer met mijn hoofd op het kussen lag, 'misschien moet je even blijven liggen. Je was heel ziek.' Hij keek me bezorgd aan.

'Ik voel me prima,' zei ik en ik wilde weer rechtop gaan zitten. Luke duwde me zacht, maar dwingend terug.

'Ik snap niet hoe het kan,' mompelde hij. Hij keek me aan. 'Je was ziek, Suze. Je had koorts en het leek net alsof je geen lucht kreeg. Ik dacht...' Hij hield op en keek weg.

Ik wist precies wat hij dacht. Had ik niet precies hetzelfde gedacht toen ik droomde?

'Ik ga niet dood, Luke.' Ik greep zijn arm stevig vast en dwong hem me aan te kijken. 'Ik ga niet dood, oké? Ik blijf gewoon hier bij jou.'

Hij knikte. 'Weet ik, Suze.'

'Mooi.' Ik liet zijn arm los en liet mijn hoofd weer op het kussen vallen. 'En trouwens, hoe kan ik nou doodgaan als mijn vriendje een genezer is?' Ik grinnikte om de sfeer wat luchtiger te maken.

Hij zuchtte diep. 'Ik ben inderdaad een genezer, maar niet iemand die ervoor kan zorgen dat je niet doodgaat. Ik kan je wonden genezen als dat nodig is en als je hoofdpijn hebt kan ik de pijn weghalen, maar ik red geen levens. Als iemand doodgaat heeft diegene niets aan mij.'

'Oh,' zei ik. 'Dat wist ik niet.'

Luke grinnikte. 'Nu weet je het. Je hebt niks aan mij tenzij je heel ziek bent. Zoals je zonet nog was.' Hij keek me fronsend aan. 'Voel je je nu weer helemaal goed?'

Ik knikte. 'Komt dat door jou?'

Luke haalde zijn schouders op. 'Misschien, maar ik denk dat het eigenlijk vooral door mijn moeder komt. Ik ben nog niet heel goed met mijn gave, ook al oefen ik er al mijn hele leven op.'

Ik glimlachte naar hem. 'Dat komt vast nog wel. Je kunt nog heel lang oefenen.'

Hij knikte. 'Hopelijk.'

En nu deden we het weer. We kwamen bij een onderwerp aan waar we het beide niet over wilden hebben, maar waar we het wel over moesten hebben. Omdat het gewoon belangrijk was.

'Ik heb gedroomd, weet je. Over Dean. Hij praatte tegen me.' Ik keek hem niet aan, maar voelde meteen dat hij gespannen werd.

'Wat zei hij?' Drie woordjes die hij normaal wilde laten klinken, maar tevergeefs. Ik hoorde het er zo doorheen. De woede, de stress en ook de angst waar we allemaal steeds in leefden.

'Hij heeft Joseph en wil hem vermoorden. Hij wil dat wij hem komen "redden".' Ik maakte met mijn vingers aanhalingstekens in de lucht. 'Ik ben bang dat hij hem iets aan gaat doen, Luke.' Nu keek ik hem wel aan. Hij keek niet terug. Zijn blik was gericht op iets achter me.

'Hij wilde zelf sterven, Suze. Dat heeft hij toch tegen je gezegd?'

'Ja, maar dat is niet eerlijk. Dean gaat hem vermoorden! Dat zou hij nooit willen.' Ik ging rechtop zitten en keek hem boos aan. 'We kunnen dit niet negeren. We moeten erheen en hem helpen.'

'Ook als dat betekent dat we zelf sterven?' Luke keek me boos aan. 'Ga je echt je eigen leven op het spel zetten voor hem?'

Het woord lag al op mijn lippen. Natuurlijk zou ik dat doen. Hij was toch ook maar gewoon een vriend. Hij zou hetzelfde doen voor mij.

Maar toen bedacht ik dat het ook een list kon zijn. Misschien was Joseph wel gevlucht en loog Dean gewoon. Dat was wel iets voor hem. Misschien wilde Dean gewoon dat wij naar hem toe zouden komen zodat hij ons allemaal kon doden. Het zou kunnen.

'Denk je dat het een list is,' vroeg ik. 'Denk je dat hij liegt?'

'Het zou kunnen.' Luke dacht even na. 'Misschien kunnen we het beter aan de rest vragen. En misschien kan Kate zien wat er gebeurd als we erheen gaan.'

Ik knikte. 'Maar... wat als hij Joseph echt heeft en wij niet komen? Ik wil niet dat hij Joseph vermoord en dat het dan onze schuld is.'

Luke zuchtte en haalde zijn hand door zijn haar. 'Het is niet onze schuld. Nooit. Het is altijd Joseph's eigen stomme schuld. Wij hebben niets met hem te maken.'

'Maar als Dean hem heeft gaan we er wel heen, toch?'

'Ik kan je waarschijnlijk toch niet tegenhouden.' Hij stond op van het bed en liep naar het raam. Hij schoof de gordijnen opzij en keek naar buiten. 'We gaan erheen als hij Joseph heeft. Dat beloof ik. Ik weet alleen niet of ze ons wel meenemen.'

'Waarom? Omdat we 17 zijn?' Ik was beledigd.

Luke lachte en draaide zich naar me om. 'Sommige van ons zijn 17. Anderen zijn over een paar dagen 18.'

'Ben je bijna jarig,' vroeg ik nieuwsgierig. 'Wanneer? Waarom wist ik dat niet?'

Hij liep naar het bed toe en ging op de rand zitten. 'Misschien omdat je een hele dag sliep en toen ook nog eens doodziek werd. Ik kreeg de kans niet om het te vertellen.'

Ik knikte en lachte zachtjes. 'Oké, je hebt misschien wel gelijk.'

Hij grinnikte en drukte een kus op mijn mond. 'Kom, kleed je om, dan gaan we praten met de anderen. Eens kijken wat zijn van ons fantastische plan vinden.' Hij stond op van het bed en liep naar de deur. 'En daarna kunnen we praten over verjaardagen.' Hij deed de deur open en liep weg.

Ik bleef achter met een gigantische glimlach om mijn mond.

----------------------------------------------------------

Een nieuw hoofdstukje voor jullie! De eerste in 2014 :)

Opgedragen aan @jolientje omdat ze een super lief meisje is!! En omdat haar comments me altijd zo happy maken :) En ook omdat we allebei nogal een Peeta verslaving hebben! Haha

Tot de volgende upload!!

-xxx-