Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 37

Hoofdstuk 37

Ik gooide mijn rugzak op de achterbank en stapte in mijn auto. Ik draaide de sleutel om en de auto startte. Ik deed de verwarming aan, het was nog steeds veel te koud en reed daarna weg.

Er was niemand op de weg en ik had het gevoel alsof ik de enige was die bestond. Alsof er geen andere mensen waren.

Door de mist kon ik niet zien wat er voor me gebeurde. Ik zag bijvoorbeeld de persoon die midden op de weg stond niet. Pas op het allerlaatste moment zag ik hem en trapte ik op de rem. De auto kwam met piepende banden tot stilstand.

Geschrokken keek ik door de voorruit naar de persoon die op de weg stond. Het duurde een paar seconden voordat ik helemaal snapte wat er aan de hand was, maar meteen toen ik het door had, stapte ik uit.

'Joseph! Ben je gek? Je had wel dood kunnen zijn,' riep ik boos. Wat dacht hij wel niet?

Joseph reageerde niet en staarde alleen maar naar een punt achter mij.

Ik zwaaide met mijn hand voor zijn gezicht heen en weer, maar hij reageerde niet. Hij knipperde niet eens met zijn ogen.

'Is alles goed,' vroeg ik bezorgd.

Hij reageerde niet, maar keek me alleen even aan. De emoties op zijn gezicht waren voor een paar seconden te lezen totdat hij weer een masker opzette. In die paar seconden zag ik alles. De pijn, de angst en vooral ook de woede.

'Jullie zijn hier niet veilig,' zei hij zacht.

'Wat bedoel je,' vroeg ik opeens op mijn hoede.

'Hij stuurde mijn als een afleiding,' zei hij. Hij keek even om zich heen voordat hij verder praatte. 'Jullie zijn niet veilig, jullie moeten hier weg.' Hij greep mijn bovenarmen vast en schudde me door elkaar. 'Ga naar huis. Vertel Luke wat ik heb gezegd en zorg dat je veilig bent.'

Verward keek ik hem aan. 'Joseph, wat is er aan de hand?'

'Dean gaat jullie aanvallen. Hij stuurde mij als een afleiding. Ga naar huis en zorg dat je veilig bent.' Hij keek me doordringend aan.

Ik knikte een beetje in de war. Dit was wel heel veel informatie in een keer. 'Wat ga jij doen?'

Joseph liet mijn armen los en kreeg een starende blik in zijn ogen. 'Ik ga afscheid nemen van iemand die ik lang geleden heb achtergelaten. Ik heb haar verteld dat ik niet van haar hield, mijn grootste leugen ooit. En daarna...' Hij was even stil. 'En daarna ga ik mijn dood tegemoet.' Met die woorden verdween hij.

Ik wilde hem nog vastgrijpen, maar hij was te snel voor me. Ik greep in het niets en viel daarbij bijna op de grond.

'Wacht!'

Ik keek om me heen, maar ik wist ook wel dat hij echt weg was. Ik stond midden op de weg en gaf mezelf vijf seconden om na te denken voordat ik naar mijn auto zou rennen. Ik was van plan Joseph's waarschuwing serieus te nemen. Met die woorden in mijn hoofd rende ik naar mijn auto. Met trillende vingers startte ik de auto en reed terug naar huis. Halverwege de weg bedacht ik dat ik naar Luke moest, dus draaide ik weer om.

Het duurde precies 8 minuten voordat ik mijn auto voor Lukes huis parkeerde en naar de voordeur rende.

Precies toen ik op de bel wilde drukken, ging de deur open. George en Kate stonden in de deuropening. Ze begroetten me niet, het enige wat George vroeg was: 'Wat is er gebeurt?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Hij zei dat Dean ons gaan aanvallen. Dat we een plaats moeten zoeken waar we veilig zouden zijn. En toen...' Ik haalde beverig adem. 'En toen zei hij dat hij zijn dood tegemoet ging.'