Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3

Die middag ging ik meteen naar het bos. Gelukkig was mijn moeder nog niet thuis, ze zou me nooit laten gaan. 

Ik moest even nadenken. Er was iets raars aan de hand met de familie Green. Ze waren niet normaal.

En wat was er aan de hand met de ogen van Luke? Ik had me echt niet verbeeld dat zijn ogen groen waren.

Ik klom in mijn boom en ging zitten op de hoogste tak. Ik keek door het bladerdak naar de blauwe lucht. Er vlogen wat vogels voorbij. Ik stelde me weer voor dat ik een vogel was, zo vrij.

Ik zat daar wel uren. Steeds dwaalden mijn gedachten af naar Luke. Ik had zoveel vragen maar geen enkel antwoord. Het was om gek van te worden.

Na een tijdje besloot ik naar huis te gaan. Ik wilde net uit de boom springen toen ik hem weer zag. Het was Luke. Hij zag me meteen.

'Susan,' vroeg hij verrast. 'Wat ben je daar nou aan het doen?'

Hoe moest ik me hier nou weer uit redden? Ik kon toch niet zeggen dat ik er zomaar in geklommen was? Dat zou raar zijn. Dus zei ik niks, ik staarde hem gewoon aan.

Luke glimlachte naar me. Was hij nou opeens aardig? Tot mijn verbazing klom hij ook de boom in. Ik keek hem geschokt aan.

'Wat,' vroeg hij met een glimlach om zijn mond. 'Dacht je dat je de enige was die in bomen kon klimmen?'

Hij ging precies op een tak onder me staan, daardoor waren onze gezichten nu op gelijke hoogte. Ik keek naar zijn gezicht, zijn ogen waren nog steeds die rare bruine kleur. Raar.

'Wat is er?' Luke keek me onderzoekend aan. Ik schudde verward mijn hoofd.

'Wat kom je hier doen,' vroeg ik.

Daar moest hij even over nadenken, ik zag aan hem dat hij op zijn hoede was. 'Ik heb een betere vraag voor je. Wat kom jij hier doen,' vroeg hij me toen een beetje uitdagend.

Ik trok mijn wenkbrauw op. Ik was hier eerst. Dit was mijn boom. Hij was hier de indringer.

'Lijkt het je wel verstandig om hier alleen te zijn. Je weet maar nooit wie er in dit bos rondloopt,' vroeg Luke.

Ik staarde hem aan, hij doelde op iets, maar ik had geen idee op wat. Het deed me denken aan mijn droom die ik langgeleden had gehad. Hij wist iets wat ik niet wist.

'Ik heb echt geen idee wat je bedoelt,' zei ik na een tijdje. Kon hij niet wat duidelijker zijn? Ik was niet zo goed in raadseltjes.

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Weet je het dan niet,' vroeg hij verbaast.

Wat? Waar had hij het over? Wist ik wat niet?

Toen hoorden we voetstappen. Luke vloekte. Ik keek hem onderzoekend aan. Het waren vast gewoon mensen. Wat was daar mis mee?

'Het zijn geen mensen, Susan.' Ik keek hem geschokt aan. Had ik dat echt hardop gezegd? Nee toch?

Luke schudde even verbaasd zijn hoofd en klom toen een tak hoger. We zaten nu naast elkaar. Ik kon zijn ademhaling horen. Ik zat heel stil, durfde niet te bewegen.

We keken naar beneden. Er renden twee mannen voorbij. Ze hadden allebei een boog en een koker met pijlen bij zich. Op de open plek bleven ze staan. Ze keken om zich heen, op zoek naar iets, of iemand. Ik keek Luke en beetje angstig aan. Hij legde zijn vinger tegen zijn lippen. Wat was er toch aan de hand?

Ik zag aan ze dat ze boos waren. Ik werd er bang van.

De mannen renden verder. Gelukkig niet in de richting van mijn huis.

De ene man deed zo wild met zijn koker met pijlen dat er eentje uit viel. Hij had het niet door en rende achter de andere man aan.

We bleven nog een hele tijd in de boom zitten. Ik merkte dat Luke ook een beetje bang was. Toen sprong hij er uit. Gewoon vanaf drie meter hoogte. Ik keek hem verbaasd na en sprong toen achter hem aan.

Luke knielde naast de pijl neer. Aan het uiteinde was hij rood. Hij mompelde iets. Ik kon het niet verstaan.

Ik ging liep naar hem toe en ging naast hem zitten. Luke pakte de pijl op en draaide hem rond in zijn handen.

Hij keek me aan. 'Misschien is het beter als je naar huis gaat.'

Wat? Stuurde hij me nu echt weg? Net nu ik zoveel vragen voor hem had?

'Geloof me, het is beter voor ons allebei om hier nu niet te zijn. Ga naar huis, doe de deur op slot en blijf daar.'

Ik keek heb verontwaardigd aan. Ik was echt niet van plan te doen wat hij zei. Hij was mijn vader niet.

'Ga Susan. Ik leg je alles morgen wel uit.' Ik stond aarzelend op. Dit was niet wat ik wilde. Ik wilde antwoorden, niet nog meer vragen.

'Ik leg je morgen alles uit,' herhaalde Luke geduldig.

'Ook dat van je ogen,' vroeg ik hem voorzichtig.

Hij keek me even onderzoekend aan. 'Ja, ik denk het wel,' zei hij toen.

Ik knikte, dat was vast het beste antwoord wat ik vandaag van hem zou krijgen. Ik draaide me om en rende weg. Ik hield me niet in, iets in me zei dat Luke het wel zou begrijpen.