Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 21

Iris en ik deden de hele dag niks. Alleen maar op de bank zitten en soms wat praten. Iris was bijna de hele tijd in gesprek met Luke. Het was grappig om naar haar te kijken als ze dat deed. Haar blik was dan zo glazig. Soms vertelde ze me wat er gebeurde, maar ik wilde het liever niet weten. Ik wilde gewoon dat alles goed kwam.

Opeens werd de deur open gegooid en kwamen de man met de piercings en de man met de tatoeages binnen stromen.

'Allebei opstaan,' brulde de man met de piercings. Hij had een pistool, dus we gehoorzaamden meteen.

De andere man had een touw en bond onze polsen aan elkaar vast. 'Meekomen,' zei de man met de tatoeages.

Ze duwden ons hardhandig naar buiten. We stonden in een lege gang. De twee mannen duwde ons door de gang en we kwamen buiten uit. Mijn polsen begonnen onderhand heel erg pijn te doen door het touw.

Buiten stond een zwarte auto op ons te wachten. De man met de piercings deed de deur open en duwde ons naar binnen.

Heel even zag ik de paniek in Iris' ogen, maar ze wist het goed te verbergen.

'Waar gaan we dit keer heen, jongens,' vroeg ze net alsof opgewekt.

De mannen reageerden niet. Ze gingen zonder iets te zeggen voorin zitten en reden weg. Ik probeerde het touw rond mijn polsen los te maken, maar het zat veel te goed vast. En ook veel en veel te strak.

Ik zag dat Iris weer met die glazige blik voor zich uit zat te staren. Ze was Luke vast aan het vertellen dat we ergens anders heen gingen.

Wat zou ik graag ook even met hem praten. Gewoon even zijn stem horen. Gewoon om te weten dat alles goed met hem ging.

We reden een uur. Niemand zei iets en Iris had de heel tijd een glazige blik in haar ogen.

Na een tijdje kwamen we aan op een bedrijventerrein. De auto stopte en we werden heel hard de auto uitgetrokken. Ik zag dat voor een lege loods stonden. De ramen waren kapot en hij zag er oud uit. Wat hadden deze mensen toch met leeg staande gebouwen?

De man met de tatoeages trok me hardhandig mee naar binnen. De man met de piercings trok Iris mee.

Ik voelde iets tegen mij hoofd aanduwen en bedacht dat het een pistool was. Ik raakte weer in paniek. Misschien zouden ze ons toch wel vermoorden.

Binnen in de loods was het voornamelijk leeg. Op een paar machines en een paar dozen na. De man met de tatoeages duwde me midden in de loods op de grond. Ik kwam met mijn hoofd op de grond terecht en kreunde. Iris werd naast me neer gegooid.

Ik ging voorzichtig rechtop zitten en keek om me heen. De twee mannen waren weer naar buiten gegaan. Ik keek naar Iris en zag dat ze oké was. Gelukkig maar.

'Ah, kijk eens aan. Daar zijn ze dan!' zei opeens een stem. Het klonk heel erg blij. Ik kon wel raden van wie die stem was. Dean natuurlijk.

Ik draaide me om en Iris deed hetzelfde. Daar stond hij. Nog steeds even netjes in zijn zwarte pak. Naast hem stonden Jack, Ethan, Jade en Brianna. Brianna had nog steeds rode nagels, haar lippen leken nog roder en haar haar leek nog witter.

'Wat doen we hier,' vroeg Iris boos. Ze had natuurlijk de verkeerde locatie doorgegeven aan Luke dus ik snapte wel dat ze boos was.

'Niet zo brutaal jij klein rot kind,' zei Brianna. Het had me niets verbaasd als ze erbij was gaan sissen. Ze leek net een slang.

'Rustig aan Brianna,' zei Dean. 'We moeten onze gasten niet bang maken.' Hij lachte er gemeen bij. Er liepen rilling over mijn rug. Hij was vast iets slechts van plan.

'Behandel jij je gasten zo,' vroeg Iris spottend.

Dean keek haar donker aan. 'Stel mijn geduld niet op de proef, meisje. Ik heb de macht om je zo neer te schieten. Als ik jou was zou ik mijn mond maar houden.'

'Nou, gelukkig ben jij mij dan niet, he,' zei Iris pesterig. Ik wilde haar zeggen dat ze moest stoppen. Met deze man moest je echt geen grapjes uithalen.

'Ethan,' zei Dean met een ijskoude stem. 'Pak eens die pijlen.'

Hij keek strak naar Iris. Iris was duidelijk niet onder de indruk en staarde terug.

Ethan liep even weg en kwam toen terug met een koker vol pijlen. Ik kon zien dat de pijlen aan hun uiteinde rood waren . Zulke pijlen had ik toen in het bos met Luke ook gezien.

Ethan gaf de pijlen aan Dean. Dean keek er gemeen naar.

'Weet je wat er gebeurt als ik je raak met deze pijlen, Iris,' vroeg Dean gemeen.

Ik zag dat Iris bleek was geworden. Wat was er met die pijlen? We konden toch niet doodgaan?

Dean glimlachte. 'Ja, dat dacht ik ook. Hou jij je mond maar dicht. Want ik weet zeker dat jij het niet leuk zou vinden om dood te gaan, toch? Zeker niet op zo'n jonge leeftijd.'

Iris zei nog steeds niks. Ze was nu bijna wit. Konden die pijlen ons misschien wel doden?

Een angstig gevoel bekroop me. Wat als hij ons echt ging vermoorden? Met die pijlen. Dan zou ik Luke nooit meer zien. En mijn ouders. Ik was 17. Ik kon niet nu al doodgaan. Dat kon niet. Dat mocht niet!

'Ze komen eraan,' zei Brianna. 'We moeten hier weg.'

Ik keek haar een beetje verward aan. Zag zij nou ook al de toekomst? Kon iedereen hier iets cools en ik zag alleen maar dat iedereen die rond Dean stond vol woede en wraak gevoelens zat. Behalve Jade, haar gevoelens waren vaag. Nog steeds. Ze hadden vast met haar geklooid.

'Oké, we gaan,' zei Dean tegen zijn vrouw. Hij gaf de pijlen terug aan Ethan. 'Eerst schieten en dan pas de pijlen gebruiken. We hebben er niet genoeg als we gewoon maar wat in het rond gaan schieten,' zei hij tegen hem. Ethan knikte.

Langzaam begon ik het plan te begrijpen. Ze ging ze vermoorden. Ze hadden Iris en mij hierheen gehaald zodat de Greens ons zouden komen redden en dat zij ze dan konden neerschieten. Wij waren het lokaas en we gingen vandaag allemaal dood. Ook Luke.

Ik keek paniekerig naar Iris en zij keek paniekerig terug. We hadden hele grote problemen. Hele hele grote problemen.