Green Eyes (oude versie)

Hoofdstuk 14

Ik draag dit verhaal op aan @VivaLaLife omdat ze een super goede schrijfster is! Jullie moeten haar verhalen echt lezen :)

Hoofdstuk 14

Na het avondeten ging ik meteen naar boven met de smoes dat ik nog heel veel huiswerk had. Mijn moeder zat me de hele tijd onderzoekend aan te kijken. Het leek alsof ze vermoedde dat er iets aan de hand was. Ik hoopte dat ze niks zou vragen. Ik wilde niet tegen mijn ouders liegen. Dat voelde zo verkeerd.

Ik ging op mijn bed liggen en pakte mijn telefoon van mijn nachtkastje. Ik had 21 smsjes en 14 gemiste oproepen van Nicole. Het viel me nog mee dat ze niet naar mijn huis was gekomen. Natuurlijk wist ik wel waarom ze me wilde spreken. Ze vroeg zich vast af waarom ik vandaag gespijbeld had met Luke en Adam. Ik zuchtte en belde haar. Ik had geen goede smoes bedacht, maar ik hoopte dat ze paar vage antwoordden goed genoeg vond. Ik wist zeker van niet, maar ik wilde niet dat ze me nog de hele avond zou stalken.

De telefoon ging een paar keer over voordat ze opnam. 'Susan! Waarom bel je me nu pas,' riep ze een beetje boos. 'Ik heb je honderd keer gebeld vanmiddag!'

'Ik weet het, sorry,' was mijn zwakke excuus.

'Waar was je? Ik was echt ongerust, weet je dat? Je ging er zomaar vandoor met de Greens!'

Ik kon haar niet zien maar ik wist dat ze nu door haar kamer ijsbeerde. Dat deed ze altijd als ze gestrest was.

'Ik moest even wat met ze bespreken,' zei ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 'Je moest wat? Iets bespreken? Waarover dan?'

Ik slaakte een diepe zucht. Hoe kon ik dit uitleggen? Ik kon het echt niet aan Nicole vertellen. Ik had Luke beloofd dat ik niemand zou vertellen over wat we waren. Ik kon die belofte niet verbreken door het aan Nicole te vertellen. Toen schoot me iets te binnen. Ik kon haar over mijn vader vertellen. Misschien zou dat haar afleiden van wat er echt aan de hand was. Snel nam ik een beslissing. Als ik het zou vertellen moest ik ook echt alles over hem vertellen. Ik moest het wel doen.

'Nic, ik moet je wat vertellen,' begon ik. Ik hoorde haar opgelucht adem halen. 'Dat denk ik ook,' zei ze.

'Je mag het aan niemand vertellen, maar mijn vader is terug.'

'Huh? Je vader? Harry? Was hij weg dan?'

'Nee, niet Harry. Mijn biologisch vader,' verduidelijkte ik.

'Wat?' Ik hoorde haar bijna denken. 'Wat kwam hij doen dan? Je had toch helemaal geen contact meer met hem?'

'Ik weet niet wat hij kwam doen, maar...' Nicole onderbrak me. 'Wat heeft dit eigenlijk met Adam en Luke te maken?'

'Ze vertelde me dat hij terug was. Ze kenden hem en waren erachter gekomen dat ik zijn dochter was,' verzon ik snel.

'Wow,' was het enige wat Nicole zei.

'Ja, ik weet het. Het is echt heel raar,' zei ik. Ik stapte uit mijn bed en ging ik mijn raamkozijn zitten.

'Wat ga je nu doen,' vroeg Nicole nieuwsgierig. 'Ga je weer contact met hem opnemen of bij hem wonen.'

'Wat? Nee,' riep ik. Ik ging echt niet bij hem wonen. 'Hij heeft me in de steek gelaten. Ik ga echt niet bij hem wonen. Ik wil hem ook helemaal niet zien.'

'Waarom niet,' vroeg Nicole teleurgesteld. 'Misschien is hij wel heel erg rijk en geeft hij je super veel geld en dan kunnen we lekker gaan shoppen samen.'

'Nic, ik haat shoppen. Dat weet je. En hij zag er helemaal niet rijk uit, eerder alsof hij geen enkele cent had.'

'Je hebt hem al een keer gezien,' riep Nicole verrast uit.

'Ja, heel erg kort. Hou alsjeblieft je mond, oké. Ik wil niet dat iedereen het weet.'

'Ja, ja, is goed. Ben ik nu de enige die het weet,' vroeg ze nieuwsgierig.

'Nee, Adam en Luke weten het ook, maar hou alsjeblieft je mond.'

'Dat heb je al gezegd,' zei Nicole een beetje lachend. 'Maar, vertel eens hoe Luke is. Hij is zo knap. Denk je dat je ons kan koppelen,' vroeg ze.

Mijn ogen werden heel groot. Ik wilde echt niet dat Nicole en Luke iets zouden krijgen. Ik betrapte mezelf erop dat ik daar een beetje jaloers van werd.

'Ik ga je niet aan hem koppelen,' probeerde ik zo rustig mogelijk te zeggen.

'Ahh waarom niet? Wil je hem zelf?'

Ik voelde dat ik rood werd. Wat was ik blij dat Nicole me nu niet kon zien.

'Ik wil hem niet zelf. We zijn gewoon vrienden.' Het klonk niet heel erg overtuigend. Was ik dan misschien verliefd op Luke?

'Wow, Suze. Volgens mij ben je verliefd op hem.'

'Echt niet!' probeerde ik mezelf te verdedigen.

Nicole moest lachen. 'Echt wel. Ik hoor het aan je stem. Je vind hem leuk. Mij maakt het niets uit, hoor. Adam is ook heel knap. Echt zo'n badboy, die zijn nog veel leuker.'

Ik schudde mijn hoofd. Nicole dacht echt alleen maar aan jongens.

'Hé, ik ga nog even mijn huiswerk maken, ja? Ik zie je morgen wel weer,' zei ik. Ik wilde van haar af komen. Ik wilde niet met Nicole praten over hoe knap en leuk Adam en Luke waren. Ze waren mijn vrienden. Nou ja, een soort van vrienden. Zulke dingen zei je niet over vrienden.

'Oké,' zei Nicole een beetje teleurgesteld. 'Dan zie ik je morgen wel weer.'

We namen afscheid en toen hing ik op. Ik ging aan mijn bureau zitten en probeerde ene paar saaie wiskunde sommen te maken. Ik snapte ze niet dus hield ik er maar snel mee op. Ik ging weer op mijn bed liggen en las alle 21 smsjes van Nicole. Ze waren allemaal hetzelfde. Bel me!! stond er.

Na nog een half uur nam ik een lange douche en zei tegen mijn ouders dat ik vroeg naar bed ging. Ze geloofden me meteen. Ik was niet echt van plan om naar bed te gaan, daar was ik veel te zenuwachtig voor. Toch ging ik wel in mijn bed liggen. Ik dacht aan wat er zo meteen allemaal ging gebeuren. Langzaam viel ik dan toch in slaap.