Can we be together? (Louis Tomlinson fanfiction, PL)

Rozdział 97.

Wreszcie weekend. Właśnie jedziemy do Doncaster, gdzie mają odbyć się urodziny mamy Louisa. Z jednej strony jestem bardzo podekscytowana tym wydarzeniem, ale z drugiej strony stresuję się i z nerwów obgryzam paznokcie. Wiem, że moi rodzice nie będą zadowoleni z naszych nagłych zaręczyn, ale myślę, że po jakimś czasie zrozumieją i będą cieszyć się razem z nami. Przynajmniej mam taką nadzieję.

Mieliśmy wyjechać wczoraj, aby na spokojnie dojechać, ale zeszło nam na uczelni, a nie chcieliśmy jechać po nocy. Więc postanowiliśmy, że w sobotę po południu wyjedziemy i spokojnie powinniśmy zdążyć na czas.

Boję się reakcji moich rodziców, wiem że powiedzą że tego się po mnie nie spodziewali, że w tak młodym wieku decyduję się na taki ogromny krok, ale w końcu nie zrobiłam nic złego. Przyjęłam tylko oświadczyny od chłopaka, którego bardzo mocno kocham i który jest dla mnie ważny i jest całym moim światem i bez którego nie wyobrażam sobie życia. Jest moją drugą połówką, moim przeznaczeniem, moim... więcej. Jest po prostu wszystkim czego w życiu potrzebuję.

- O czym myślisz? - głos Louisa wyrwał mnie z zamyślenia. Chłopak położył swoją dłoń na moim kolanie zakrytym jedynie cienkim materiałem pończoch.

- Może nie mówmy im o zaręczynach. - szepnęłam patrząc na Louisa, który od razu cały się spiął słysząc moje słowa.

- Dlaczego? - zapytał bez tchu zabierając swoją dłoń z mojego kolana i kładąc z powrotem ją na kierownicy.

- Nie wiem. Myślę, że to nie najlepszy moment na to. - wyjaśniłam odwracając głowę i patrząc przed siebie na pustą autostradę.

- Wiem, że jesteś tym zdenerwowana, co widać po tobie. - powiedział wskazując na moje palce, uśmiechnął się zanim kontynuował. - Ale uwierz mi będzie dobrze. Najwyżej wyrzucą nas z domu. - dokończył śmiejąc się.

- Louis! - wykrzyknęłam besztając go. - Nie mów tak.

- Przepraszam, ale chciałem cię jakoś rozśmieszyć. - powiedział na swoją obronę.

- Nie, to ja przepraszam. Po prostu strasznie się denerwuję. Domyślam się jak moi rodzice na to zareagują. - wyjaśniłam.

- Nie martw się, wszystko będzie dobrze. - odpowiedział włączając kierunkowskaz i zjeżdżając na drogę prowadzącą do Doncaster.

Im coraz bliżej byliśmy, ja coraz bardziej się denerwowałam, aż czułam to w żołądku. Boję się, że będę wymiotować ze strachu.

- Jo, proszę cię biorę całą winę na siebie ok? - zapytał, gdy skręcaliśmy na ulicę, gdzie znajdował się jego rodzinny dom. Kiwnęłam tylko głową, właściwie nie wiedząc co robię. Ale jego słowa trochę mnie uspokoiły, ale zaraz znowu zaczęłam się denerwować i cała trząść ze strachu, gdy tylko chłopak zaparkował obok samochodu moich rodziców.

Wyłączył silnik i wysiadł z auta. Przeszedł na drugą stronę i otworzył mi drzwi. Pomógł mi wysiąść z wysokiego samochodu, a ja jak ostatnia ofiara potknęłam się o własne nogi i wylądowałam prosto w jego ramionach.

- Uważaj, bo jeszcze sobie coś złamiesz. - zaśmiał się Lou doprowadzając mnie do pionu i poprawiając śliczną, białą sukienkę, którą kupiłam przedwczoraj razem z Meg, gdy wybrałyśmy się na zakupy.

- Przepraszam, potknęłam się. - wyjęczałam zabierając swoją torebkę z tylnego siedzenia, a Lou wziął prezent. Kupiliśmy jeszcze jakieś kolczyki i naszyjnik, więc myślę że prezent się spodoba.

- Chodź. - powiedział do mnie zatrzaskując klapę od bagażnika i wziął mnie za rękę.

- Jo, cała się trzęsiesz. Jest ci zimno? - zapytał, gdy szliśmy w stronę drzwi do domu. Pokręciłam głową i drugą ręką oplotłam jego ramię, chciałam choć przez chwilę być bliżej niego, aby czuć że wszystko będzie dobrze, tak jak mnie wcześniej zapewniał.