The Last Snape

Hoofdstuk 19: Astoria Malfoy-Greengrass

'Scorpius.'

Scorpius kijkt op uit zijn boek en ziet zijn vader in de deuropening van de bibliotheek staan, zijn gezicht staat donker en Scorpius springt onmiddellijk overeind, het fotoboek in zijn handen legt hij zo snel mogelijk dicht op de grote stoel waar hij in zat. Hij kijkt naar de vloer, met zijn handen achter zijn rug.

'Ja vader.'

Draco kijkt zijn zoon verbaasd aan, het was hem nog nooit opgevallen dat zijn zoon zo bang voor hem was. Het deed hem denken aan zijn eigen jeugd, maar zijn vader wilde dat zijn zoon bang voor hem was, maar dat Scorpius bang was, was het laatste wat Draco wilde. Hij doet een stap naar binnen, maar blijft staan voordat hij heel dicht bij Scorpius staat, omdat hij ook niet wist hoe hij zijn zoon dichtbij hem kon brengen.

'Je moeder... ze vraagt naar je.'

Scorpius' gezicht schiet overeind, meteen als hij zijn actie opmerkt, verschiet hij weer van houding. Draco ziet het.

'Ga maar, laat je moeder niet wachten.'

Scorpius kijkt wat schichtig naar zijn vader, maar dan knikt hij en loopt langzaam richting zijn vader die net uit de deuropening staat, passeert hem zonder hem aan te kijken, ondanks dat Draco's blik volledig is gericht op zijn zoon, en in de deuropening zet hij het op een sprint, zodat hij binnen enkele seconden in de deuropening van zijn moeders kamer staat. Astoria's ogen zijn gesloten, maar zodra ze geluid hoort in de deuropening opent ze zich tot spleetjes, meer licht kon ze niet meer aan.

'Moeder?'

Astoria glimlacht heel zwak en tilt haar hand een klein beetje op, Scorpius ziet de beweging en zit binnen een seconde op de rand van het bed, zijn handen om die van zijn moeder.

'Moeder, mama...'

Astoria kijkt haar zoon met glinsterende, kleine ogen aan.

'Scorpius...'

Scorpius wordt plotseling overvallen door zijn tranen, hij wist dat het nu niet meer lang kon duren. Het was iets wat hij altijd uit had willen stellen, jaren en jaren, maar hij wist dat het nu niet meer kon. Astoria trekt haar hand los en legt haar arm nu om Scorpius heen, waardoor ze hem tegen zich aan kan drukken. Het kostte haar al haar kracht, maar ze wilde haar jongen nog een keer vast kunnen houden. Scorpius snikt zacht tegen de lakens die over zijn moeder heen liggen.

'Het is goed Scorpius, het komt allemaal goed.'

Scorpius schudt zijn hoofd, maar tilt het niet op om zijn moeder aan te kijken.

'Jawel, jawel Scorpius. Geloof me nu maar.'

Astoria drukt een zachte kus op de witblonde haren van haar zoon, haar ogen dwalen af naar de deur, waar Draco staat. Hij toonde geen enkele emotie, hij stond daar maar, aan de grond genageld. Hij kon het niet helpen, elke keer als hij naar zijn vrouw keek, zag hij dat ze niet lang meer bij hem zou zijn, gedachte die hij nog heel lang had willen uitstellen, jaren en jaren als het kon, maar hij wist nu dat dat niet meer kon. Scorpius duwt zich voorzichtig overeind en kijkt zijn moeder met betraande ogen aan. Astoria kijkt haar zoon aan en strijkt hem voorzichtig over zijn gezicht en door zijn haren.

'Lieve lieve Scorpius... ik weet dat het allemaal goed met je zal komen.'

Scorpius slikt met moeite, Astoria blijft glimlachen.

'En ooit vind je die persoon met wie jij je leven wil spenderen, en zul je gelukkig worden.'

Haar gedachten gaan weer terug naar platform 9 3/4, waar ze Scorpius en een meisje met zwart haar in een zwarte jurk had gezien. Ze kende haar niet, en toch kwam ze Astoria bekend voor. Zij, dat meisje, ze leek het goed te kunnen vinden met haar Scorpius, ze pasten bij elkaar, dat wist ze zeker, en dat meisje zou best degene kunnen zijn die haar zoon weer kon laten lachen zoals hij deed toen hij kleiner was. Scorpius schudt zijn hoofd bij het horen van zijn moeder's woorden.