The Last Snape

Hoofdstuk 16: Einde van het schooljaar

Layla kijkt achter zich naar het grote kasteel dat langzaam achter haar verdwijnt, ze zat in een koets die zichzelf leek te trekken, maar Albus had haar verteld dat ze voortgetrokken werden door Thestrals, die je alleen kon zien als je getuige was geweest van dood. Niemand van de drie vrienden, die samen in een koets zaten, kon ze zien, en dat was maar goed ook, dacht Layla. Ze kijkt weer voor zich en kijkt recht in het gezicht van Scorpius, die op hetzelfde moment zijn hoofd had teruggedraaid en Layla nu ook aankeek. Een traan brandt in zijn ogen en Layla buigt zich naar voren zodat ze zijn hand kan pakken.

'Je mag me altijd schrijven Scorpius dat weet je.'

Albus kijkt op en legt een hand op het bovenbeen van Scorpius.

'Inderdaad Scorpius, zo vaak je wil. Al schrijf je meerdere brieven per dag, we zijn er voor je.'

Scorpius houdt zich groot en knikt, zonder een traan te laten vallen. Na de avond in de schaduwen van de kerkers was hun vriendschap weer teruggegaan als hoe het in het begin van het jaar was geweest, maar toch was er iets veranderd. Alsof ze meer zichzelf konden zijn bij elkaar, iets wat ook de vriendschap tussen Albus en Scorpius goed had gedaan, die al hecht was, maar nu nog hechter was geworden. Albus kijkt Layla aan, eigenlijk was zij daarvoor verantwoordelijk, en hij kon haar daar niet genoeg voor bedanken. Ze waren al jaren vrienden, en dat ging hierdoor zeker nooit meer veranderen, dat wist hij bijna zeker. Naast het trio zat er niemand in de koets, omdat niemand bij hen wilde zitten. Dan rijdt er plotseling een koets langs die Layla's aandacht trekt, ze ziet Ananda zitten, met haar neus in een boek. Haar blik blijft hangen en Ananda kijkt op als ze voelt dat iemand naar haar kijkt. Layla glimlacht en wil zwaaien, maar de koets rijdt plotseling zo hard door dat ze haar balans verliest en voorover valt. Albus kan haar nog net op tijd opvangen voordat ze met haar hoofd tegen de rand van de bank tussen hem en Scorpius belandt.

'Wow L, gaat het wel?'

Layla blijft even staren naar de bank, die maar enkele centimeters van haar hoofd verwijderd was, dan knikt ze en voelt ze twee paar handen die haar overeind helpen en twee paar ogen staren haar geschrokken aan. Layla glimlacht naar haar vrienden en knikt nog een keer.

'Maak je geen zorgen, ik verloor gewoon mijn evenwicht.'

Albus knikt begrijpend en leunt naar achteren, in de hoop dat hij ergens al een glimp van de Hogwarts Express kon opvangen. Hoe graag hij ook de reis naar huis zou willen uitstellen, de treinreis zorgde ervoor dat hij ontspannen werd, al wist hij niet waarom. Scorpius blijft Layla nog even bezorgd aankijken, hij had het zichzelf nog steeds niet vergeven dat hij haar zo had laten zitten die ene dag dat ze hem nodig had gehad, terwijl zij er altijd voor hem was. En ondanks dat, kon hij het niet helpen om nog altijd Rose overal te volgen met zijn ogen, het was onmogelijk om haar uit zijn gedachten te verwijderen, hoe goed hij ook zijn best deed. Als hij uiteindelijk zijn blik van Layla afhaalt, die al lang zijn blik was vergeten en ook uitkeek naar de trein, volgt hij het voorbeeld van zijn vrienden. Maar voor hem betekende de trein dat hij een stukje dichter bij huis was, en dus bij zijn moeder. En daarbij was hij dan een stukje verder van alle vooroordelen van de hele Wizarding World af, veilig in zijn huis, Malfoy Manor. Albus en Layla geloofden er absoluut niets van en waren daarmee een van de weinigen die niet geloofden dat hij de zoon van Lord Voldemort was, verwekt toen zijn moeder met behulp van een Time Turner terug in de tijd zou zijn gegaan, omdat zijn vader haar geen kinderen kon geven. Hij schudt kort zijn hoofd, hij wilde er niet aan denken, hij wilde denken aan zijn moeder. Vanavond zou hij weer bij haar zijn, veilig, samen in bed liggen, zijn vader in de deuropening. Hij kwam er nooit bij, alsof hij niet in de buurt van zijn vrouw durfde te komen. Scorpius bedacht zich dan altijd dat hij zijn zoon en vrouw wat tijd bij elkaar gunde en dat niet wilde onderbreken, maar de ogen van zijn vader waren altijd bang, bang om zijn vrouw en de moeder van zijn zoon te verliezen. Niet veel later zien ze de rookwolken van de Hogwarts Express verschijnen en ongemerkt glimlachen ze allemaal. De weg naar huis verloopt rustig, op enkele luide lachen van Albus en Scorpius na over het felrode jurkje van Layla, wat ze met een lang gezicht aan had getrokken, op aandringen van haar vader een dag eerder. Dan verschijnt plotseling Ananda in de deuropening van het compartiment van Albus, Scorpius en Layla.