The Last Snape

Hoofdstuk 66: Het Begin

De ochtend is rozerood als de zon opkomt achter de bomen van het bos naast het landhuis. De stoelen staan in rijen achter elkaar. De bloemblaadjes aan de randen van het middenpad lijken licht te geven in het vroege zonlicht. Een jonge vrouw met lichtbruin haar legt de laatste hand aan de boog van planten en bloemen die aan het einde van het pad stond. Als ze zich omdraait, ziet ze haar vriendin aan komen lopen, haar armen gevuld met een grote vaas met bloemen. Achter haar zweeft een tweede vaas, die haar op de voet volgt.

Layla zit in de bibliotheek, haar neus diep ik haar Transfigurations boek terwijl ze druk schrijft aan haar huiswerk van een werkstuk over het verwisselen van twee objecten met elkaar. Het was twee maanden geleden dat Fred haar de waarheid had verteld over haar moeder. Haar echte moeder. Ze had die avond gehuild van geluk op haar bed, met Nagini naast zich. De volgende dag had ze alles verteld aan Albus en Scorpius, die hun oren niet konden geloven.

'Dus je wilt zeggen dat Lily-Anne de zus was van pap, en dat zij en Neville jou hebben gekregen omdat hij en Hannah dachten geen kinderen te kunnen krijgen?'

Albus mond hangt open van verbazing, maar zijn hoofd draait overuren denkend aan alle momenten dat hij Lily-Anne had kunnen vinden in zijn eigen leven. Zijn kleine zusje was vernoemd naar zijn grootmoeder, dat wist hij. Maar misschien was Lily ook vernoemd naar iemand die haar nooit had gekend. Zijn vader sprak nooit over Lily-Anne, of tenminste niet als hij in de buurt was geweest.

'Je had het al die jaren bij het rechte eind L, dat is het belangrijkste. Je weet nu hoe het in elkaar zit.'

Scorpius had een beschermende hand op die van Layla, de glimlach om zijn mond rustgevend en bemoedigend.

Layla's helderblauwe ogen kijken weer op van haar perkament en ze slaat de bladzijde van haar boek om. Meteen valt het notitie blaadje wat ze er tijdens de les in had gestopt uit het boek en leest ze weer het bericht wat ze die ochtend bij het ontbijt toegeschoven kreeg. Het zoveelste bericht van haar vader, die ze nog nauwelijks had gesproken. Geef me tijd had ze tegen hem gezegd, maar ze wist niet zeker hoeveel tijd ze nodig zou hebben om zijn kant van het verhaal te willen horen. Ze is zo diep in gedachte verzonken, dat ze niet merkt dat iemand anders de verder lege bibliotheek binnenkomt.

Druk beent de getuige op en neer door de kamer, in zijn hand een briefje met daarop zijn speech. De speech waar het allemaal om draaide. Hij had hem al lang op papier staan, nog gerepeteerd in het vliegtuig wat hij expres had genomen om de speech te kunnen repeteren voordat hij weer voet in Engeland zou zetten. Een korte klop op de deur doet hem opkijken naar de man met donker warrig haar en ronde brillenglazen in de deuropening, het litteken van de bliksemschicht nog altijd vaag zichtbaar.

'Goed om je weer te zien.'

De getuige lacht.

'Het is niet dat ik vaak weg ben toch?'

De man komt het kamertje binnen en kijkt naar het papiertje in de handen van de jongeman.

'Je moet vanuit je hart spreken, dan komt het altijd goed.'

Hij buigt zicht naar voren en fluistert:

'Ik kan het weten.'

Met een zelfverzekerde krul aan het einde van haar laatste letter maakt Layla haar werkstuk af en legt haar veer naast het perkament neer. Ze wrijft met haar linkerhand door de handpalm van de rechter om de kramp weg te werken die ze door de hoeveelheid schrijven had gekregen. Met een glimlach kijkt ze naar de 2 rollen perkament die al klaar lagen op de hoek van haar tafel, de werkstukken voor Ghoul Studies en Ancient Studies. Na een paar minuten te hebben kunnen genieten van haar prestaties van de avond, rolt ze ook haar Transfigurations huiswerk op en pakt al haar spullen bij elkaar. Met haar tas op de tafel stopt ze haar inkt, veer en perkament rollen erin, met de boeken in een ander vak. Ze had echter ook een paar boeken uit de bibliotheek kasten gehaald, die ze ook bijna in haar tas erbij stopt. Ze houdt zichzelf net op tijd tegen en sluit haar boekentas voordat ze het stapeltje boeken oppakt en richting de boekenkasten loopt. Madame Pince komt net de hoek om met een aantal boeken in haar handen.