The Last Snape

Hoofdstuk 41 : Hoe Diep Gaat Vriendschap

De daarop volgende dagen voelt Layla zich weer zoals ze zich voelde vlak na haar vader haar had willen her-sorteren in haar tweede jaar. Ze loopt van een van de trappen af naar een ruimte waar ze kan zitten, waar niemand haar hoeft te zien. Doordat ze was aangesproken door de Head Boy, die had opgemerkt hoe slim ze was, was ze niet langer meer Slytherbottom, ze bracht teveel house points binnen om Slytherin te schande te maken met haar naam. Ze snapte nog niet hoe hij bij de informatie was gekomen, maar het maakte haar niet veel uit. Het liefste had ze nog gewild dat niemand het had geweten, want nu werd ze elke keer gevraagd voor extra hulp door zowel oudere jaars als jongere jaars. Ze had hen dolgraag geholpen, als ze er tijd voor had, maar ze kon nu niet ophouden met leren. Ze vluchtte in haar boeken om mensen te vermijden, al deed ze dat bij een persoon liever niet. Albus was haar aan het ontlopen. Nadat ze hem niet meer had gevonden toen hij de Great Hall uit was gestormd, was hij elke keer als ze elkaar toch tegenkwamen de daarop volgende dagen omgedraaid als hij haar aan zag komen en ontweek haar tijdens het eten. Ook de laatste les Advanced Arithmancy voor de Christmas Break vond plaats met meerdere mensen tussen Layla en Albus in. Als ze langs een van de vensterbanken komt, kijkt ze even op. Het uitzicht was niet prachtig, alleen de Whomping Willow en wat gras, vaag zichtbaar door de regen, maar het was genoeg. Layla haalt haar boekentas van haar schouder en gooit hem met een zwaai op de brede vensterbank. Dan neemt ze zelf een aanloop en zet haar handen op de leuning. Haar benen vliegen eroverheen en landen tegelijkertijd naast haar tas. Starend naar buiten blijft Layla even staan, voordat ze haar tas tegen het raam aan zet en zelf op de vensterbank gaat zitten. Ze pakt een boek voor Transfigurations en begint te lezen. Zonder haar blik los te trekken van de letters, pakt ze ook een rol perkament en haar quill en inkt, zodat ze aantekeningen kan maken met de belangrijkste punten erop. Het wordt steeds donkerder buiten, maar ze had al gegeten dus alles wat Layla nog moest doen was teruggaan naar haar Common Room, iets waar ze nog geen zin in had. Mensen passeren haar, maar zien haar niet zitten. Professoren lopen zonder op te kijken naar boven en beneden, en Layla lijkt wel onzichtbaar voor hen allemaal. Niet dat ze ze zelf zag, ze was teveel gefocust op haar boeken. Dit moest ze vaker doen, niemand die haar stoorde. Maar het was wel eenzaam, misschien dat.... Layla schudt haar hoofd en krast een deel van haar aantekeningen weer door, niemand kwam bij haar zitten, en dat was misschien maar goed dan. Ze legt haar quill neer en kijkt naar buiten, naar de vorm Whomping Willow, een schimmig zwart silhouet in de donkere avond. Het was helemaal niet goed, ze wilde helemaal niet alleen zitten. Na dat een jaar lang te hebben gedaan was ze daar wel klaar mee. Haar ogen worden naar het boekje getrokken wat ze toen in de bibliotheek in haar tas had gevonden en ze sindsdien overal mee naartoe nam. Even denkt ze eraan om het te pakken en er iets in te schrijven, maar ze houdt zichzelf tegen. Ze wilde niet praten met deze onbekende, ze wilde praten met Albus, begrijpen waarom hij deed zoals hij deed, al snapte ze het misschien zelf al wel. Ze legt haar hoofd tegen het beregende raam aan. Stom dat ze was had ze Albus helemaal niet begrepen tijdens het diner, gedaan alsof alles om haar draaide toen ze plotseling weer normaal werd behandeld door haar mede Slytherins, niet denkend aan het feit dat dit voor Albus helemaal niet het geval was.

'Stom L, heel stom.'

Ze fluistert de woorden tegen zichzelf en schrikt op als ze reactie krijgt.

'Dat dacht ik ook al.'

Layla's gezicht gaat omhoog en ze ziet Albus naar haar kijken, hij stond er al even, had haar als enige opgemerkt, zittend op de vensterbank. Hij was na zijn opmerking naar de Common Room gevlucht en naar de Dormitory gegaan, maar daar had hij al heel snel spijt gekregen van wat hij had gezegd. Layla kon het niet helpen dat hij zich rot voelde. Dat hij ermee zat dat Scorpius nu plotseling een vriendin had en daardoor geen tijd meer voor hen had. En ook niet dat ze niet doorhad wat Ananda en Scorpius beide al lang hadden gezien. Hij was in zijn bed gaan liggen en had de gordijnen dichtgetrokken. Starend naar het plafond had hij zijn jaargenoten de Dormitory binnen horen komen toen zij een voor een naar bed gingen. Ze praatten toch nooit met elkaar en het maakte de jongens uit het vijfde jaar van Slytherin toch niet zoveel uit wat Albus Potter deed. Zelfs Scorpius had Albus binnen horen komen, maar ook die had zich schijnbaar niets aangetrokken van Albus' dichte gordijnen en was naar bed gegaan. De daarop volgende dagen had hij Layla ontlopen, beschaamd, niet wetend wat hij kon zeggen om het goed te maken, niet wetend wat hij überhaupt tegen haar kon zeggen zonder weg te kijken. Alles was zoveel moeilijker geworden leek het wel, terwijl het niet moeilijk was. Layla was nog altijd gewoon Layla en hij was gewoon Albus, zo was het al zo lang als ze elkaar kenden en dat zou nooit veranderen. Wat was er dan zo moeilijk aan om met haar te praten? En toen had hij haar zien zitten, hij was vertrokken uit de Library toen die sloot en had besloten om een lange ronde door het kasteel te lopen voordat hij terugging naar de Common Room. Hij wilde niemand zien, maar toch kon hij zichzelf niet stoppen toen hij Layla op de vensterbank zag zitten. Hun blikken ontmoeten elkaar en even blijft het stil. Albus is de eerste die weer zijn mond opent.