The Last Snape

Hoofdstuk 25: Een Goed Gesprek in Rosie Lee Teabag

Fred kijkt op als hij een stem hoort die hem roept, hij glimlacht breed als hij ziet dat het zijn kleine neefje is.

'Albus.'

Severus kijkt ook op, hij had Albus niet horen roepen, maar nu zijn broer opkeek, doet hij dat ook. Hij ziet zijn kleine neefje naar hen toe komen, alleen, de tweeling loopt ook naar de jongen toe en ze ontmoeten elkaar op de straat van Diagon Alley.

'Hoi Fred, Severus.'

Albus glimlacht breed naar zijn oudste neven, die hij spontaan op Diagon Alley tegenkwam. Het was kwart voor 1, nog een kwartier en dan moest hij Rosie Lee Teabag zijn, maar dat zou hem niet tegenhouden met zijn neven te praten.

'Hoe gaat het nu?'

Hij kijkt naar Severus, wiens haren waren afgeknipt tot op zijn schouders. Hij zag er beter uit, en hij leek ook vrolijker, als dit mogelijk was voor Severus, gezien Albus hem niet anders kende dan teruggetrokken en stil. Fred glimlacht breed en kijkt ook naar zijn broertje, die glimlacht zwak, wat Albus heel erg verbaasd en hij draait zich naar Albus.

'Het gaat goed Al, ik werk nu op de Ministry, bij je vader.'

Severus glimlacht nog een keer en Albus begint ook te glimlachen.

'Dat is echt heel fijn om te horen Severus, en het is lang geleden dat ik je heb zien lachen.'

Severus knikt.

'Het is lang geleden dat ik een rede had om te lachen, maar misschien heb ik er nu weer een gevonden.'

Fred legt een hand op de schouder van zijn broertje, die hem aankijkt. Albus glimlacht naar de tweelingbroers, die er nu een stuk vrolijker uitzagen, met name Severus was helemaal omgeslagen sinds vorig jaar zomer, waardoor Fred nu zichtbaar beter kon slapen. Dan kijkt hij op zijn telefoon, die hij in zijn zak had zitten, 5 voor 1. Hij kijkt op naar de tweeling, die nu verbaasd naar het apparaat in Albus' handen kijken.

'Ik eh, ik moet gaan, ik heb een afspraak.'

Even blijft het stil, maar dan knikt Fred, Severus blijft maar naar het apparaat kijken.

'Natuurlijk, tot ziens Al.'

Severus schrikt op en glimlacht dan ook.

'Ja, tot ziens.'

'Tot ziens!'

Albus loopt op een draf langs de tweeling af, richting Rosie Lee Teabag, daar staat Scorpius al voor de deur te wachten. Als hij Albus ziet, klaart zijn gezicht op en stapt hij uit de schaduw, waar hij was gaan staan om de blikken te ontwijken. Albus ziet zijn vriend verschijnen uit de schaduwen en glimlacht ook.

'Hey Scorpius.'

Scorpius glimlacht terug.

'Hey Al.'

De twee vrienden begroeten elkaar en stappen dan de deur door naar binnen, waar ze al snel een tafeltje bij het raam innemen en een kop thee bestellen.

'En nu wachten, of niet?'

Albus knikt, nu was het wachten op Layla, hopen dat ze kwam. Een lange tijd blijft het stil, geen van de twee jongens durft of wil iets zeggen. De tijd tikt langzaam voorbij en ze drinken heel kalm van hun thee, terwijl ze telkens naar buiten kijken, in de hoop dat ze Layla zien. Na een half uur kijkt Albus op, hij had de hoop al bijna verloren, maar dan ziet hij de lange zwarte haren die in een losse staart zitten van Layla, in een spijkerbroek met een felgekleurd shirt met een drukke print, iets wat haar vreemd stond. Albus' gezicht klaart meteen op en hij tikt Scorpius aan, die kijkt ook op en ziet Layla nu ook. Albus steekt zijn hand op en gebaard naar de Rosie Lee dat ze nog een kop thee willen bestellen. Dan draaien de jongens zich allebei naar de deur en zien Layla voorzichtig binnenkomen, rondkijkend of ze Albus ziet. Die glimlacht breed en zwaait, terwijl Scorpius zich weer terugdraait. Misschien was het wel helemaal niet slim van hem om hier te zijn, het ging immers om Layla's contact met hem dat ze niet meer met hen praatte, niet aan Albus. Layla ziet Albus zwaaien en glimlacht zwak, ze ziet Scorpius in eerste instantie niet zitten. Ze had de appjes van Albus wel gezien, en daarom was ze hier, maar eigenlijk wilde ze hier ook niet zijn, als haar vader hierachter zou komen... Toch loopt ze naar de tafel waar de jongens zitten, Albus komt overeind en begroet Layla vrolijk.