The Last Snape

Hoofdstuk 65: De stap in het diepe (met de ogen dicht)

Scorpius blijft Albus een tijdje stomverbaasd aankijken. Ze zaten nog steeds in de Common Room, de Giant Squid kwam weer een keer langs zwemmen en de Slytherins om hen heen hadden het druk met het bespreken van hun Kerstvakantie. Het duurt even voordat het kwartje valt en Scorpius zijn mond weer opent, maar Albus is hem voor.

"Ik weet niet wat je nog wilt dat ik zeg, Scorpius. Als je echt verliefd op haar bent, moet je dat aan L vertellen."

"Maar wat nu als ze mij niet zo ziet, Al?"

"Moet ik het je nog een keer uitleggen? Ik dacht dat de eerste twee keer wel voldoende zouden zijn geweest."

Albus schudt ongelovig zijn hoofd en gooit zijn armen de lucht in.

"Serieus Scorpius, wat moet ik nou zeggen? Moet ik je letterlijk naar haar toe slepen en je bespelen als een marionet zodat ik haar via jou kan vertellen hoe jij je voelt?"

Scorpius moet lachen om het beeld wat zich nu vormt in zijn hoofd en ook Albus moet zijn lach inhouden. Dan schudt de jonge Malfoy zijn hoofd. 

"Nee Al, dat hoeft niet. Maar ik weet nog niet wat ik wel moet doen."

Hij komt overeind en kijkt uit het raam naar buiten, waar ondertussen niets anders meer te zien is dan het zacht zwierende zeewier. Hij zegt zijn vriend gedag en loopt naar de Dormitory, waar hij snel naar zijn slaapkamer loopt en de gordijnen om zijn bed dicht trekt. Zittend op het midden van zijn bed laat hij de woorden van Albus nog maar eens binnendringen. "L is verliefd op je. L is verliefd op je Scorpius, al jaren, maar jij zag haar alleen als een vriendin." In zijn gedachte ziet hij Layla weer voor zich toen ze samen in Diagon Alley waren in het ingredienten winkeltje voor haar Potions. De brede glimlach op haar gezicht toen hij haar ten dans vroeg tijdens het School Ball, ondanks dat hij haar voor alle verkeerde redenen had gevraagd. Hij hoort Albus even later binnenkomen en plaatsnemen op zijn eigen bed, maar hij liet zijn beste vriend met rust. Scorpius hoort al zijn jaargenoten de kamer binnenkomen, in bed stappen en de enkelen die praten in hun slaap hoort hij mompelen als het alsmaar later wordt die nacht. Zelf doet hij de rest van de nacht nauwelijks een oog dicht en blijft hij maar denken aan Layla.  

Layla zit op haar eigen kamer met haar armen om haar kussen heen gevouwen. Nagini ligt bij het voeteneind, het plekje waar ze altijd lag. 

"Maar je zzzegt dat Neville de foto van Lily-Anne heeft gezzzien? Dat weet je zzzeker?"

Layla knikt.

"Ja, ik zag zijn blik veranderen, maar hij heeft er niets over gezegd."

"En wat denk je dat het betekend?"

Layla haalt haar schouders op.

"Ik weet het niet, Nagini. Misschien heeft hij haar gekend?"

Nagini tilt haar kop iets verder op.

"Layla, je hebt altijd gezzzegd dat je wilde dat Lily-Anne je moeder was toch?"

Opnieuw een knik op het kussen.

"Hoe vreemd zzzou het dan zzzijn als Neville, je vader, haar dan zzzou kennen?"

Layla's vragende blik klaart op en ze laat zichzelf op haar zij vallen als ze het papiertje wat ze voor de Kerst had gemaakt er weer bij pakt. De namen van Fred en Severus Weasley die gelinkt waren aan Lily-Anne Snape en Fred Weasley. Lily-Anne's naam die gelinkt was aan die van Severus Snape en de losse namen van Harry Potter en Draco Malfoy met vraagtekens ernaast. Maar haar focust ligt op haar eigen naam: Lily-Anne Longbottom-Snape. Er stond nog een vraagteken bij, maar met de gum op de achterkant van haar potlood veegt ze die voorzichtig uit. Dan zet ze de naam van haar vader schuin boven die van haar en linkt zowel zijn naam en die van haarzelf aan Lily-Anne Snape.