The Last Snape

Hoofdstuk 68: In voor- en tegenspoed

Het zou niet lang meer duren voordat de dienst zou beginnen en vele mensen hadden zich al in de tuin van Malfoy Manor verzameld. Hier en daar zaten nog mensen op de verkeerde plek of stonden bij vrienden om te praten over Quidditch, de meest recente Ministry roddel of hoe het thuis was met de kinderen. In de slaapkamer in de oostvleugel van het landhuis, uitkijkend over de tuin, legt Ginny Weasley de laatste hand aan Layla's sluier en haren voordat ze haar naar de spiegel laat lopen om zich voor het laatst te bekijken voordat ze richting het altaar ging. Als Layla zichzelf in de spiegel ziet moet ze even slikken. Haar vingers gaan automatisch naar haar linkerkaak en richting haar nek. Ze moet haar haren aan de kant duwen om te vinden wat ze zocht.

'Als je haren ervoor hangen, valt het helemaal niet op.'

Ze knikt in het spiegelbeeld naar Ginny.

'Ik ben zo gewend dat ze er zijn, het is alsof ik jaren terug in de tijd kijk als ze niet zichtbaar zijn.'

Ginny knikt begrijpend. Dan wordt er op de deur geklopt en verschijnt Severus om de deuropening.

'Layla, mag ik je even spreken?'

Ginny excuseert zich en verlaat de kamer, terwijl Severus, gekleed in het zwart en met zijn lange haren in een staart, naar Layla toekomt met een doosje in zijn hand. Zijn ogen schieten ook voorzichtig naar Layla's nek, maar hij zegt niets over de littekens die verscholen zaten onder het haar. Het leek bijna weer alsof hij zijn zusje weer zag zoals hij haar voor het eerst had gezien. Toen was hij uit angst voor zichzelf weggerend, maar ze had hem de tijd gegeven om terug te komen en sindsdien was er niets wat hij niet voor Layla zou doen. Hij kijkt naar het doosje in zijn hand en legt er beschermend een hand op.

'Dit was een cadeau van mijn vader aan onze moeder, nadat hij was overleden.'

Layla kijkt naar haar broer, altijd serieus en bedenkelijk in alles wat hij zei, al was hij de beste persoon die ze zich soms kon wensen om al haar grootse plannen mee te bediscussiëren. Ze draait haar verlovingsring automatisch rond om haar vinger, zoals ze vaker had gedaan sinds Scorpius hem een half jaar daarvoor om haar vinger had geschoven.

'Je weet dat Draco de ring van onze moeder per ongeluk had meegenomen tijdens haar begrafenis.'

Layla stopt met het ronddraaien van de ring. Haar moeder's ring. De verlovingsring die Scorpius in een kast had gevonden en zonder te hebben geweten van wie hij was geweest had gekozen als verlovingsring voor zijn Layla. Severus merkt het op en krult zijn mondhoeken omhoog, denkend aan de tijden dat hij zijn eigen moeder had zien draaien aan haar ring toen hij nog klein was.

'Dit was echter wat Draco mee had bedoeld te nemen. Een cadeau wat, net als de ring, heel belangrijk was voor onze moeder. Ik wil dat jij hem nu krijgt, ook al is er niet veel meer van over.'

Severus tilt het deksel van het doosje af en Layla ziet een bloem erin liggen, donker en uitgedroogd.

'Dit was een emotiebloem, ontworpen en gecreëerd door mijn vader. Er is er maar een van in de hele wereld. Hij veranderde altijd van kleur met de gevoelens van mam, maar hij is verwelkt op het moment dat ze overleed.'

Voorzichtig steekt Layla haar handen uit en pakt met de grootste behoedzaamheid de fragiele bloem uit het doosje. Terwijl ze er naar kijkt, sluit Severus het doosje en zet het op een tafeltje dichtbij. Als hij zich weer terugdraait, worden zijn ogen groot van verbazing. In de handpalmen van Layla lag niet de verwelkte bloem die hij er enkele seconden eerder in had gelegd. In plaats daarvan had de bloem een zachtroze kleur gekregen en leek hij net zo mooi als jaren daarvoor. Ook Layla kijkt vol verbazing naar de bloem die voor haar ogen weer letterlijk was opgeleefd. Ze ziet Severus kijken en glimlacht dan voorzichtig.